Να ξαναβρεί την τόλμη του ο Ρεχάγκελ (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Αξίωμα στον αθλητισμό που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, παραμένει το ότι είσαι τόσο καλός όσο και το πιο πρόσφατο αποτέλεσμά σου. Αλλο τα αλμανάκ και τα βιβλία στατιστικών, που πάντα θα γράφουν πως η Ελλάδα το 2004, ξαφνιάζοντας όλο τον πλανήτη, πήρε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, και άλλο το να προκριθείς σε μια καινούργια διοργάνωση. Οι πρεμιέρες πάντα έκρυβαν εκπλήξεις και θύμα τους πέσαμε κι εμείς, πριν από δύο χρόνια στα Τίρανα. Φυσικά οι συνθήκες ήταν άκρως διαφορετικές, αλλά παρόμοιο στραβοπάτημα στο Κισινάου θα είναι εξίσου καταστροφικό.

Ο κόσμος στέκεται μερικές φορές και σε ματς που παραλίγο να πάθουμε ζημιά. Στο Αλμάτι, πριν από δώδεκα μήνες, γλιτώσαμε το έμφραγμα με το γκολ του Λυμπερόπουλου στις καθυστερήσεις. Η ουσία όμως ήταν πως πήραμε τελικά τους βαθμούς, όπως ακριβώς είχε κάνει και η Ουκρανία. Κι εκείνοι επίσης στο ενενηνταφεύγα, επίσης με τα χίλια ζόρια και με τους Καζάκους μάλιστα να παίζουν με δέκα. Κανείς δεν το θυμάται. Επειδή η ομάδα του Μπλαχίν τελικά προκρίθηκε. Οπως κανείς δεν μνημονεύει την γκέλα της Τσεχίας στο ξεκίνημα των προκριματικών του Euro 1996, όταν δεν νίκησε στη Μάλτα, επειδή απλούστατα όχι μόνο πέρασε, αλλά έφτασε στον τελικό. Η Ιταλία στην ίδια διοργάνωση είχε φέρει ισοπαλία με τη Σλοβενία και είχε χάσει μέσα από την Κροατία, στο ξεκίνημα των αγώνων της, αλλά φυσικά κατάφερε να καλύψει το χάντικαπ. Η Ισπανία το '98 ξεκίνησε τα προκριματικά του Euro 2000 με ήττα-σοκ 3-2 στην Κύπρο. Η Γαλλία στα πρόσφατα προκριματικά του Μουντιάλ δεν νίκησε το Ισραήλ, ούτε μέσα ούτε έξω, ενώ το 1996 δεν είχε κερδίσει ούτε ένα από τα τέσσερα πρώτα παιχνίδια της, αλλά και πάλι προκρίθηκε!

Η ειδοποιός διαφορά που δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως είναι πως αυτές οι χώρες έχουν τέτοιο ειδικό βάρος φανέλας που... δικαιούνται να ξεκινούν άσχημα. Εμείς πάλι όχι! Και δεν το αποκτήσαμε ούτε με την κατάκτηση ενός τόσο σπουδαίου τροπαίου. Συνεπώς η αποστολή στη Μολδαβία είναι σημαντική όχι μόνο βαθμολογικά αλλά και ψυχολογικά. Τρεις βαθμοί στο σακούλι δίνουν την ώθηση που θέλει κάθε ομάδα στην αρχή. Ένας όμιλος εξαιρετικός, που πιθανότατα όμοιός του δεν θα μας τύχει ξανά στο μέλλον, αφού μπήκαμε και επικεφαλής λόγω της κατάκτησης του Euro, μας δίνει κάθε πιθανότητα να πάμε στα τελικά. Περνούν δύο και μάλιστα απευθείας, οπότε αν δεν μπορούμε να είμαστε εκεί, στην Αυστρία και την Ελβετία, για να λέμε πως θα υπερασπιστούμε τον τίτλο μας, τότε είμαστε αδικαιολόγητοι. Παραδοσιακά οι ομάδες με τη μίνιμουμ απώλεια πόντων από τους λεγόμενους μικρούς στον όμιλο είναι κι αυτές που περνούν. Απλώς ρίξτε μια ματιά στην τελευταία μας προσπάθεια για το Μουντιάλ και θα δείτε πως στην Αλβανία μόνο εμείς «ναυαγήσαμε»!

Στο αυριανό ματς, ο Ρεχάγκελ χρειάζεται τόλμη. Αυτή που είχε παλιότερα. Αυτή που τον έκανε να πείσει τους παίκτες πως μπορούν να πάνε στο «Ολντ Τράφορντ» και να κάνουν ζημιά στην Αγγλία. Αυτή που τον οδήγησε να χτυπήσει το ματς με την Ισπανία στη Σαραγόσα, το οποίο όλοι θεωρούσαμε χαμένο από χέρι. Αυτός ο Ρεχάγκελ που έπεισε τους ποδοσφαιριστές να βλέπουν πιθανή τη νίκη σε κάθε ματς της Πορτογαλίας. Αυτός ο Ρεχάγκελ, σε τελική ανάλυση, που ζούσε τα ματς και που έβλεπες πως παθιάζεται, αγωνιά, ενοχλείται, χαίρεται, στενοχωριέται, προβληματίζεται..

Αν είναι αυτός ο Ρεχάγκελ στην άκρη του πάγκου αύριο το βράδυ, τότε δεν φοβάμαι. Αν όμως παρουσιαστεί η σκιά του, η φιγούρα που απλώς στεκόταν σε μια γωνία κοιτώντας την καταστροφή στο ματς με τη Δανία ή το φιλικό με την Αγγλία να έρχεται σαν καταιγίδα από μακριά, αλλά δεν έκανε τίποτα, τότε ο Θεός μαζί μας!

Η απουσία του Σαμαρά από το ρόστερ δεν εξηγείται. Αποτελεί το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο του ελληνικού ποδοσφαίρου για να γίνεται τόσο αβασάνιστα παιχνίδι στην πλάτη του. Τώρα που λείπει ο Γιαννακόπουλος, ξαφνικά το κενό φαίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Η λογική λέει πως ο Αμανατίδης στη δαιμονιώδη φόρμα που βρίσκεται θα έπρεπε να είναι η πρώτη επιλογή, με παρτενέρ τον Σαλπιγγίδη. Ο Οτο είναι σχεδόν βέβαιο πως θα παίξει με τον Χαριστέα. Ο Λυμπερόπουλος είναι σε καλή κατάσταση και η πείρα του σε τέτοια ματς έχει αποδειχτεί πολύ χρήσιμος σύμβουλος για την ομάδα.

Όσο για την άμυνα, δεν μπαίνει δίλημμα. Είτε σε ευθεία είτε με βάθος, είναι τόσο μέτρια επιθετικά η αντίπαλός μας που θέλουμε κρέμασμα αν δεν μπορούμε με αυτούς τους αντιπάλους να περάσει ήρεμη βραδιά ο Νικοπολίδης.

Πρώτα απ' όλα, όμως, αυτή η προσπάθεια πρέπει να βγάλει και πάλι στην επιφάνεια την έννοια της ομάδας. Αυτή την ενωμένη γροθιά που ξάφνιασε τους πάντες από το 2002 έως τη νύχτα του απόλυτου θριάμβου το 2004 στη Λισσαβώνα.