Υπάρχει ελπίδα, αν δεν κάνουμε πάλι δώρα!

Λοιπόν, η Εθνική μας ομάδα, είναι με την πλάτη στο τοίχο και για να μην μπει αύριο στο αεροπλάνο της επιστροφής, οφείλει να νικήσει τη Ρωσία. Οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα την αποκλείει. Και τώρα τα καλά νέα: το να έχεις κάνει σε δύο παιχνίδια μόλις ένα καλό ημίχρονο και να έχεις δεχτεί δύο γκολ σε έξι λεπτά από τη χειρότερη Τσεχία που έχουμε δει σε μεγάλο τουρνουά, αλλά παρ' όλα αυτά να είσαι ακόμη ολοζώντανος στο θέμα πρόκρισης πολύ απλά σημαίνει πως ο Θεός σε αγαπά!

Και επειδή στο ποδόσφαιρο το να ελπίζεις είναι αναφαίρετο δικαίωμα, φτάνει να βγαίνουν τα κουκιά, ας έχουμε υπ' όψη πως δεν θέλουμε κάτι υπερφυσικό απόψε, αλλά απλά μία νίκη. Ούτε συνδυασμούς αποτελεσμάτων ψάχνουμε, ούτε περίεργα σκορ φοβόμαστε (όπως οι Ιταλοί που τρέμουν πιθανό 2-2 της Ισπανίας με την Κροατία) ούτε υπάρχει κάτι άλλο που να μας απασχολεί, εκτός από 90 αγωνιστικά λεπτά. Μπαίνεις, δεν τρως γρήγορο γκολ όπως στα δύο προηγούμενα ματς, το παιχνίδι κυλάει στο 0-0 και ελπίζεις πως ένα γκολ από κάπου θα το βρεις.

Πάντα οι ομάδες που θέλουν ένα αποτέλεσμα λειτουργούν πιο ορθολογικά στο γήπεδο από εκείνες που βολεύονται και με την ισοπαλία, οπότε η Εθνική μας πρέπει να παίξει σαν να είναι τελικός. Αν μου έλεγε κάποιος, τη μέρα που έγινε η κλήρωση, πως θα παίζαμε στο τελευταίο ματς την πρόκριση, θα το έπαιρνα χωρίς κουβέντα! Και το προχωράω πιο πολύ: αν μου εγγυηθεί κάποιος πως το αποτέλεσμα θα είναι στο 60' ακόμη 0-0 και θα έχουμε τριάντα λεπτά για να δούμε το ποιος περνάει, τότε θα έλεγα ναι και θα πόνταρα υπέρ μας! Δεν συνηθίζεται σε μεγάλα τουρνουά να έχεις κάνει δύο ματς χωρίς νίκη, με μέτρια έως κακή απόδοση στο ένα και μόνο ένα καλό ημίχρονο στο άλλο και παρ' όλα αυτά να είσαι μέσα στο παιχνίδι!

Κοιτάξτε, για παράδειγμα, ένα από τα φαβορί της διοργάνωσης που απογοήτευσε έως τώρα, τους Ολλανδούς. Ούτε και η δική τους περίπτωση είναι συνήθης, αφού με δύο ήττες έως τώρα θα έπρεπε να έχουν αποκλειστεί. Ωστόσο έχουν τη δυνατότητα να φέρουν τούμπα τα πράγματα, αλλά η διαφορά τους με εμάς είναι πως εκείνοι δεν εξαρτώνται μόνο από το δικό τους αποτέλεσμα. Θέλουν πέραν του αυτονόητου που είναι η δική τους νίκη με την Πορτογαλία και την επικράτηση των Γερμανών επί των Δανών. Οπότε νικάνε και προσεύχονται!

Εμείς από την άλλη δεν έχουμε κάτι να αναμένουμε. Μπορεί όμως αυτή η Εθνική ομάδα να νικήσει μία Ρωσία που όλοι χαρακτηρίζουν ως το φαβορί του ομίλου μας, εδώ και μήνες; Η απάντηση είναι «ναι», αλλά μόνο με τρεις βασικές προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι να έχουμε κανονική αμυντική λειτουργία, η δεύτερη να συμμετέχουν όλοι στο ανασταλτικό κομμάτι και η τρίτη που είναι και η πιο σύνθετη να μετέχουν όσο πιο πολλοί γίνεται στο επιθετικό κομμάτι.

Θα είναι πολυτέλεια σε ένα παιχνίδι κόντρα σε χαρισματικούς παίκτες (Σιρόκοφ Ντενίσοφ, Ζιριάνοφ και πιο μπροστά Τζαγκόεφ και Αρσάβιν) να προσπαθούν να αμυνθούν μόνο μερικοί. Οπως λέει και η διαφήμιση: «όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι» και αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση για τους παίκτες μας, γιατί τα όποια λάθη αυτή τη φορά δεν θα συγχωρηθούν. Επιθετικά η ομάδα θέλει βοήθειες από τα άκρα, κάτι που δεν έγινε στα δύο πρώτα ματς και να γίνει πιο ορθολογική η προσέγγισή μας αγνοώντας τις λύσεις αμηχανίας που είναι οι καμινάδες. Πρέπει να ψάξουμε κάθετες μπαλιές και να πάρουμε φάουλ κοντά στην άμυνά τους ώστε να γεμίσουμε την μπάλα σωστά ή να μη σπαταλάμε τα όποια κόρνερ. Αλλιώς θα γίνει πολύ δύσκολη η ζωή του Γκέκα και του Σαλπιγγίδη μέσα στην περιοχή.

Ο,τι και να γίνει, πάντως, η Εθνική οφείλει να παλέψει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Γιατί η ζωή δεν τελειώνει απόψε, αλλά συνεχίζεται με την επόμενη προσπάθεια, για την πρόκριση και στο Μουντιάλ του 2014. Η κλήρωση μάς έχει φέρει σε έναν εξαιρετικό όμιλο και όσο καλύτερα τελειώσει αυτή η προσπάθεια εδώ στη Βαρσοβία τόσο καλύτερα θα αρχίσει η καινούργια. Η ομάδα μας δείχνει χαρακτήρα στα δύσκολα και αυτό καλείται να κάνει ξανά. Θυμίζω πως για να πάμε στα τελικά του EURO 2008 έπρεπε να μείνουμε αήττητοι στο Οσλο με τη Νορβηγία (2-2), κάτι που κατορθώσαμε με κόντρα διαιτησία και ύστερα νικήσαμε στην Τουρκία. Το 2010 για να πάμε στο Μουντιάλ κερδίσαμε μέσα στην Ουκρανία.

Πριν λίγους μήνες για να προκριθούμε στο EURO παίξαμε με τους Κροάτες σ' έναν «τελικό», νικώντας με 2-0. Τώρα για να μείνουμε στο τουρνουά και να παίξουμε στα προημιτελικά θέλουμε ξανά μία υπέρβαση. Αν είμαστε συγκεντρωμένοι και δεν κάνουμε πάλι δώρα στην άμυνα, έχουμε κάθε δικαίωμα στην ελπίδα. Οπως πάρα πολύ σωστά έγραφε ο Jonathan Wilson σε άρθρο του στο ESPNSTAR.COM πριν τα ματς της Τσέλσι με την Μπαρτσελόνα «η τέχνη της τακτικής δεν κρίνεται από τη νίκη, αλλά από τις πιθανότητες»!

Γιατί αν μία ομάδα πριν αρχίσει ένα ματς διαθέτει 30% πιθανότητες για να κερδίσει και ο μάνατζερ που κάθεται στον πάγκο ανεβάσει αυτό το ποσοστό στο 40%, τότε έχει κάνει καλά τη δουλειά του. Κι αυτό ανεξαρτήτως του τελικού αποτελέσματος». Απόψε ο Σάντος θα προσπαθήσει, είμαι βέβαιος για αυτό, να μην κάνει τα ίδια λάθη. Μόνο που σε τελική ανάλυση δεν παίζει αυτός, αλλά οι παίκτες και αν θέλουν να έχουν το κεφάλι ψηλά στην επιστροφή, οφείλουν να παλέψουν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Και αν έχουν 20% πιθανότητες, να τις κάνουν μέσα στο παιχνίδι περισσότερες. Και ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει!