Τα φιλικά δεν έχουν καμία σημασία

Aξίωμα στον αθλητισμό που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση παραμένει πως είσαι τόσο καλός όσο και το πιο πρόσφατο αποτέλεσμά σου. Αλλο τα αλμανάκ και τα βιβλία στατιστικών, που πάντα θα γράφουν πως η Ελλάδα το 2004 -ξαφνιάζοντας όλο τον πλανήτη- πήρε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, άλλο οι προκριματικοί του Euro 2008 στους οποίους μαζέψαμε τους περισσότερους πόντους, άλλο η τελική φάση στην Αυστρία πριν από τέσσερα χρόνια που τα «μουσκέψαμε», άλλο η πρόκριση στο Μουντιάλ το 2010 (μέσα από τα μπαράζ με την Ουκρανία) και άλλο η παρουσία μας εκεί, όπως άλλο πράγμα εντελώς το ότι περάσαμε πρώτοι και ατσαλάκωτοι τώρα στα τελικά τα Euro 2012.

Με το που προκρίνεσαι σβήνουν τα προηγούμενα και ανοίγει καινούργιος λογαριασμός! Ο κόσμος στέκεται συχνά σε ματς που παραλίγο να έρθει η ζημιά κι ακόμη περισσότερο σε εκείνα που έγινε. Επίσης μετράει πολύ η εικόνα των φιλικών, ενώ ουσιαστικά είναι ακριβώς αυτό: φιλικά ματς άνευ σημασίας!

Η Ισπανία που κατέκτησε το τρόπαιο στη Βιέννη το 2008, βάζοντας τέλος στην αναμονή 44 ετών, ελάχιστοι θυμούνται πως έχασε με 3-2 στη Βόρειο Ιρλανδία στα προκριματικά! Η Ιταλία, αν και παγκόσμια πρωταθλήτρια το 2006, άρχισε τον δρόμο προς τα τελικά του Euro 2008 με ισοπαλία απέναντι στη Λιθουανία, αλλά τελικά πέρασε, ενώ το 1982 που είχε κατακτήσει και πάλι το Μουντιάλ στο επόμενο Euro του 1984 δεν προκρίθηκε καν, φέρνοντας μέχρι και ισοπαλία στην Κύπρο!

Οπως η δική μας Εθνική, μετά τον θρίαμβο στην Πορτογαλία «έφαγε» τα μούτρα της στην Αλβανία και αποκλείστηκε από το Μουντιάλ του 2006. Ποιος μνημονεύει την γκέλα της Τσεχίας στο ξεκίνημα των προκριματικών του Euro 1996 όταν δεν νίκησε στη Μάλτα; Κανείς! Γιατί απλούστατα όχι μόνο πέρασε στα τελικά, αλλά έφτασε μία ανάσα από το Κύπελλο! Η Γαλλία του Ζιντάν στα προκριματικά του Μουντιάλ 2006 δεν νίκησε το Ισραήλ, ούτε μέσα ούτε έξω, όμως έφτασε στον τελικό, ενώ στο Euro του 1996 δεν είχε κερδίσει ούτε ένα από τα τέσσερα πρώτα παιχνίδια της, αλλά και πάλι προκρίθηκε φτάνοντας στα ημιτελικά!

Οσο για τα φιλικά, ποιος κάνει σοβαρή ανάλυση με αυτά; Καμία ομάδα που είναι ήδη επιβαρυμένοι οι παίκτες της με πενήντα και βάλε ματς μέσα στη σεζόν δεν θα ήθελε να παίξει στο... κόκκινο τα φιλικά λίγες μέρες πριν από την έναρξη του τουρνουά, γιατί παραμονεύουν κίνδυνοι. Μόνο οι Αγγλοι το έκαναν στο Οσλο με τη Νορβηγία, ωστόσο αυτοί έχουν δικαιολογία την πρόσληψη νέου τεχνικού και το πλήρωσαν με τον τραυματισμό του Γκάρεθ Μπάρι!

Τα φαβορί της διοργάνωσης είναι μετρημένα κουκιά. Οσο κι αν η έκπληξη της Ελλάδας το 2004 άνοιξε την όρεξη σε όλους (όπως παλιότερα εκείνη της Δανίας το 1992) η πικρή αλήθεια είναι πως μόνο μερικές ομάδες δικαιούνται τον τίτλο του φαβορί. Η ειδοποιός διαφορά που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι πως μόνο χώρες με ειδικό βάρος φανέλας επίσης μπορούν να ξεκινάνε άσχημα σε μία μεγάλη διοργάνωση. Ας πούμε η Ισπανία, που το 2010 έχασε από την Ελβετία στην πρεμιέρα, αλλά πήρε το παγκόσμιο Κύπελλο, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μέτρησε (και την αποφόρτιζε) ότι ήταν ήδη πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2008.

Αλλιώς ίσως να κατέρρεε υπό το βάρος των προσδοκιών, όπως στο παρελθόν. Η Ολλανδία το 1988 άρχισε με ήττα από τη Σοβιετική Ενωση, ωστόσο μόλις έβαλε ο Ρίνους Μίχελς τον Μάρκο φαν Μπάστεν στην αρχική ενδεκάδα, στη συνέχεια τα πάντα άλλαξαν και κατέκτησε το μοναδικό της Κύπελλο έως τώρα. Η Πορτογαλία το 2004 αν και έχασε από εμάς στη πρεμιέρα ανασυγκροτήθηκε και έφτασε στον τελικό, άσχετο εάν και εκεί την περίμενε το δεύτερο σοκ από την Εθνική μας! Μόνο η Τσεχία το 1996 που άρχισε με ήττα από τη Γερμανία κατάφερε χωρίς να διαθέτει ειδικό βάρος η φανέλα της να ανατρέψει τα προγνωστικά πηγαίνοντας μέχρι τον τελικό, όπου πάλι με αντίπαλο τη Γερμανία ακούμπησε το θαύμα.

Ποιοί λοιπόν είναι οι επικρατέστεροι να βρεθούν στον τελικό του Κιέβου; Οι Γερμανοί (στη φωτό από το πρόσφατο φιλικό τους με τους Ελβετούς), οι οποίοι μοιάζουν έτοιμοι να κατακτήσουν το Κύπελλο μετά τη δεύτερη θέση του 2008 και τις δύο παρουσίες στη τρίτη θέση του Μουντιάλ τόσο το 2006 όσο και το 2010, καθώς και οι Ισπανοί που έχουν κληρονομιά τους τίτλους του παγκόσμιου πρωταθλητή και του πρωταθλητή Ευρώπης.

Επίσης οι Ολλανδοί που ακούμπησαν στη Νότιο Αφρική το στέμμα πριν από δύο χρόνια και δεν πρέπει να μένουν έξω από την κουβέντα. Υπάρχουν ακόμη οι ανανεωμένοι Γάλλοι του Μπλαν, οι Ιταλοί του Πραντέλι (που και πάλι συγκλονίζονται παραμονές μεγάλης διοργάνωσης από αποκαλύψεις για «στημένα» ματς) και οι Αγγλοι που πρώτη φορά πάνε με χαμηλούς τόνους σε ένα τουρνουά και αυτό ίσως τους βοηθήσει.

Ωστόσο η άποψή μου είναι πως δεν βρίσκονται όλοι στην ίδια αφετηρία. Τα πώς και τα γιατί μπορούμε να τα δούμε πιο αναλυτικά αύριο, απλά ας έχουμε μόνιμα στο μυαλό μας πως αντίθετα με τα Μουντιάλ, όπου η ΦΙΦΑ αποφεύγει τις τρελές εκπλήξεις και προτιμά ξεκάθαρα έναν τελικό με φαβορί, στην ΟΥΕΦΑ δεν προκαλεί αλλεργία να προχωράνε ομάδες που δεν υπολόγιζε κάποιος πριν από το τουρνουά! Φαίνεται ξεκάθαρα από το πως κανείς δεν μας εμπόδισε να πάρουμε το Κύπελλο το 2004, όπως και τη Δανία το 1992.

Επίσης μη λησμονεί κάποιος πως οι Τούρκοι λίγο έλειψε να είναι στον τελικό το 2008, όπως το πως έφτασε μακριά η Τσεχία το 1996. Η εξήγηση είναι απλή: τα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα που είναι ευθύνη της ΟΥΕΦΑ απευθύνονται κυρίως σε χώρες με ποδοσφαιρική κουλτούρα, σε αντίθεση με την τεράστια γκάμα του Μουντιάλ που η ΦΙΦΑ προσπαθεί να ικανοποιήσει τους πάντες, από την Ασία και την Αφρική έως τη Λατινική Αμερική και φυσικά την Ευρώπη, όπως και να μην αφήσει παραπονεμένους τους χορηγούς, οι οποίοι προτιμούν για τον τελικό τα βαριά ονόματα.

Οπoτε ενω θα έλεγα πως δύσκολα θα δούμε κάποια αντίστοιχη Ελλάδα ή Δανία να το σηκώνουν, δεν αποκλείω να δούμε μία έκπληξη μέχρι τα ημιτελικά. Ποια θα είναι; Δεν ξέρω, γιατί τότε δεν θα μας προξενούσε και έκπληξη!