Για να μη φθαρεί, καλύτερα για τον ίδιο να φύγει!

Το ερώτημα της επόμενης μέρας για την Τσέλσι είναι αν ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς θα ανανεώσει το συμβόλαιο του Ντι Ματέο, ή όχι. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει ρητορικό το ερώτημα, αλλά κάθε άλλο παρά έτσι είναι. Γιατί αν και ήδη οι παλιοσειρές διά των δηλώσεων του Τζον Τέρι έδειξαν ξεκάθαρα πως θα ήθελαν τον Ιταλό και του χρόνου, αν κάποιος ήταν στη θέση του Ρώσου μεγιστάνα, μόλις ολοκληρωνόταν το πανηγύρι, θα είχε τις δεύτερες σκέψεις.

Αν μείνει ο Ντι Ματέο δύσκολα θα προχωρήσει αυτό που φάνηκε ξεκάθαρα μέσα στη σεζόν, δηλαδή πως αυτός ο κύκλος των παικτών που έφερε (ή βρήκε στο Στάμφορντ Μπριτζ) πριν οκτώ χρόνια ο Μουρίνιο έφτασε στο τέλος του.

Ο Αντρέ Βίλας-Μπόας πήρε το χρίσμα από τον Αμπράμοβιτς για να προχωρήσει στην επόμενη μέρα, αλλά φυσικά αυτά τα πράγματα θέλουν χρόνο και (κακά τα ψέματα) τύχη! Ο Πορτογάλος δεν είχε ούτε το ένα ούτε (κυρίως) το άλλο. Ο Ντι Ματέο είχε μπροστά του δύο μήνες για να σώσει τη σεζόν και το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να ξαναφέρει αρμονία στα αποδυτήρια.

Φυσικά με το να επαναφέρει τις παλιοσειρές δεν ανακάλυψε την πυρίτιδα, όμως αυτή η απλή κίνηση μαζί με μερικές σπουδαίες νίκες ξανάδωσαν την ψυχολογία και την πίστη σε μία ομάδα που ξεκάθαρα είχε λυγίσει στα δύσκολα από έλλειψη ηγετικών φυσιογνωμιών.

Ενδεκάδα χωρίς Ντρογκμπά και Λαμπάρντ μαζί δεν ήταν εύκολο να βρει ισορροπία και αν συνυπολογίσουμε σε πόσα ματς έλειψαν λόγω τραυματισμών οι Τέρι και Κόουλ έχετε την εικόνα του πόσο αδύνατη ήταν η δουλειά του Βίλας Μπόας.

Ο Ντι Ματέο όμως δεν έφερε ξανά μόνο την ψυχολογία, αλλά επέλεξε και αγωνιστικά ως Ιταλός, έναν αμυντικογενή τρόπο για να πάει η ομάδα σε απάνεμο λιμάνι. Δεν του γκρίνιαξε κανείς, ακριβώς επειδή η χρονιά έδειχνε χαμένη. Για μία Τσέλσι που ακόμη στη νοοτροπία παραμένει «ομάδα Μουρίνιο» αυτό ήταν πολύ εύκολο να γίνει κατανοητό οπότε με αρκετή δόση τύχης ήρθαν τα υπόλοιπα.

Πάντα, όμως, η επόμενη χρονιά είναι και η πιο δύσκολη. Η Τσέλσι χρειάζεται γκρέμισμα και χτίσιμο ξανά, ωστόσο η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ, ίσως οδηγήσει όπως στην περίπτωση της Ιντερ το 2010 σε λάθος δρόμο. Σε απλό λίφτινγκ δηλαδή και όχι σε ριζικές λύσεις. Ο Ντι Ματέο δεν νομίζω πως θα τολμήσει να κάνει αυτές τις αλλαγές, οπότε αν στραβώσει η χρονιά στο ξεκίνημά της δεν αποκλείεται να είναι και πάλι το εύκολο θύμα για τον Αμπράμοβιτς.

Προσωπικά θεωρώ πως η καλύτερη λύση για τον Ιταλό είναι να πάρει ο ίδιος το καπελάκι του και να αρνηθεί να μείνει, οπότε και δεν θα φθαρεί και θα είναι μόνιμα η πρώτη λύση που θα σκέφτονται οι οπαδοί στο μέλλον! Ενα μέλλον που εκ των πραγμάτων όπως διδάσκει η ιστορία, θα είναι δυσοίωνο. Μένοντας είναι υποχρεωμένος να πάρει κεφάλια και δεν θα είναι το πιο εύκολο.

Η στήριξη που είχε από τους παλιούς, οι οποίοι άλλωστε με δική τους υπερπροσπάθεια έφεραν στο Λονδίνο το τρόπαιο, ήταν το διαβατήριό του προς την επιτυχία! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, αλλά με κυνισμό αν το δει κάποιος, ο Ντι Ματέο κατάφερε πολύ περισσότερα από όσα θα ήταν φυσιολογικό να συμβούν.

Οπότε καλύτερο θα ήταν να εξαργύρωνε αυτή την επιτυχία με ένα πανάκριβο συμβόλαιο αλλού, ίσως πίσω στην πατρίδα του, παρά να ακούσει τις σειρήνες που τον καλούν να μείνει σε μία ηλεκτρική καρέκλα από την οποία δεν γλίτωσαν ούτε ο Μουρίνιο ούτε ο Αντσελότι, παρά τα σπουδαία επιτεύγματά τους.

Και επειδή το να πάρει ξανά η Τσέλσι την επόμενη σεζόν το Τσάμπιονς Λιγκ (πράγμα που καμία ομάδα δεν έχει καταφέρει από τη Μίλαν του Σάκι το 1990) ακούγεται ως επιστημονική φαντασία, απομένει να δούμε ποια θα είναι η εξέλιξη τις επόμενες μέρες!

Και στο τέλος κερδίζουν οι Άγγλοι στα πέναλτι!

Η περιβόητη ατάκα του Λίνεκερ περί ενός παιχνιδιού που παίζουν 22 παίκτες και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί, έχει τόσο πολυφορεθεί που ακόμη και ο ίδιος στο twitter έσπευσε το βράδυ του Σαββάτου να το παραφράσει, προσθέτοντας τη φράση «όχι όμως πια». Ωστόσο αν άλλαζε κάποιος τη διατύπωση και έβαζε πως είναι ένα παιχνίδι που παίζουν 22 παίκτες και στο τέλος κερδίζουν οι αγγλικές ομάδες στα πέναλτι, θα έπεφτε διάνα!

Γιατί μπορεί η εθνική Αγγλίας να έχει πάθει πανωλεθρίες σε αυτή την ψυχοφθόρα διαδικασία, αλλά οι ομάδες από το νησί, κάθε άλλο παρά στεναχωριούνται όταν πάει ένα ματς στα πέναλτι! Από το πρώτο ματς ποτέ στην ιστορία των Κυπέλλων Ευρώπης που κρίθηκε στα πέναλτι (το 1971 ανάμεσα στην Εβερτον και την Γκλάντμπαχ με τον Γιουπ Χάινκες ως παίκτη να ευστοχεί στο δικό του χτύπημα, αλλά οι Γερμανοί να χάνουν) έως τον τελικό του 2012 στο Μόναχο όπου η Τσέλσι λύγισε τη γηπεδούχο Μπάγερν, η πορεία δείχνει πως οι αγγλικές ομάδες από τη βούλα είναι ανίκητες!

Η Λίβερπουλ το 1984 πήρε το τρόπαιο μέσα στην έδρα της Ρόμα στον πρώτο τελικό στο Κύπελλο Πρωταθλητριών που κρίθηκε στα πέναλτι, ενώ το ίδιο κατάφερε και το 2005 στην Πόλη με τη Μίλαν. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν νικήτρια στην εμφύλια κόντρα με την Τσέλσι το 2008 στον προηγούμενο τελικό πριν το Σάββατο που έφτασε να κρίνεται σε αυτή τη διαδικασία, ενώ η Τσέλσι είχε μέχρι φέτος δύο ήττες στα πέναλτι, αλλά αμφότερες από Άγγλους: αυτή του 2008 από τη Γιουνάιτεντ και στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2007 κόντρα στη Λίβερπουλ!