Ο νικητής τα παίρνει όλα

Oι ABBA τραγουδούσαν στις μέρες δόξας τους «the winner takes it all», δηλαδή «ο νικητής τα παίρνει όλα». Η αλήθεια είναι πως το πάλαι ποτέ Κύπελλο Πρωταθλητριών, που αποκαλούμε εδώ και μία 20ετία Champions League και το οποίο διεκδικούν αύριο εδώ στο Μόναχο η Μπάγερν και η Τσέλσι, γιγάντωσε όχι μόνο χάρη στις ομάδες που έκαναν δυναστεία και έγραψαν το όνομά τους στο τρόπαιο, αλλά και επειδή κάποιοι μεγάλοι χαμένοι έδωσαν λάμψη στους νικητές με τη δική τους παρουσία.

Αποστολή στο Μόναχο: Χρήστος Σωτηρακόπουλος

Η Μπάγερν πάει για το πέμπτο της Κύπελλο, που θα της δώσει το δικαίωμα να ράψει ένα ακόμη άστρο στη φανέλα, αλλά για την Τσέλσι, στο τέλος ενός μεγάλου κύκλου που άρχισε το 2003 με συνεχείς παρουσίες στον θεσμό, είναι αναγκαίο να πάρει το τρόπαιο για πρώτη φορά. Και αυτό γιατί μόνο έτσι θα μείνει στο τουρνουά και του χρόνου, αφού μία ήττα της θα σημάνει το τέλος του σερί και του χρόνου θα τη στείλει στο Γιουρόπα Λιγκ, αφού δεν κατάφερε να μπει στην πρώτη τετράδα στην Πρέμιερ Λιγκ.

Η Μπάγερν έχει μία... περίεργη προϊστορία, αφού είναι εκείνη που έχει εμποδίσει τις πιο πολλές από τις σταχτοπούτες να γίνουν πριγκίπισσες στο παρελθόν νικώντας τη Σεντ Ετιέν, τη Λιντς, την Ατλέτικο Μαδρίτης και τη Βαλένθια! Μόνο η Σταντ Ρέμς (που έχασε δύο τελικούς από τη Ρεάλ) δεν έπεσε πάνω στην Μπάγερν, αλλά το παράδοξο είναι πως ο τωρινός τεχνικός της, ο Γιουπ Χάινκες, που έχει ήδη κατακτήσει το Κύπελλο με τη Ρεάλ το 1998 (πριν απομακρυνθεί αναιτιολόγητα αμέσως μετά) και μπορεί αύριο να γίνει μόλις ο τέταρτος που θα παίρνει το τρόπαιο με δύο διαφορετικές ομάδες μετά τον Χάπελ, τον Χίτσφελντ και τον Μουρίνιο, πολλές φορές ως παίκτης έβρισκε την Μπάγερν εμπόδιο!

Η Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ που αγωνιζόταν ο Χάινκες είχε μία εκπληκτική ομάδα, με άξονα τον φαντεζίστα Γκίντερ Νέτσερ, τον μακράν δημιουργικότερο χαφ που έβγαλε το γερμανικό ποδόσφαιρο και την είχε δημιουργήσει ο προπονητής που ακόμη και σήμερα είναι η έμπνευσή του, ο αείμνηστος Χένες Βαϊσβάιλερ, που την ανέβασε από τη δεύτερη κατηγορία στην Μπουντεσλίγκα το 1965. Τα επόμενα 15 χρόνια μαζί με την Μπάγερν θα καθόριζαν την ιστορία του γερμανικού ποδοσφαίρου και η Γκλάντμπαχ θα έπαιζε σε πέντε ευρωπαϊκούς τελικούς, κατακτώντας δύο ΟΥΕΦΑ ποτέ όμως το Πρωταθλητριών!

Η Τσέλσι δεν θα ήθελε να τη θυμούνται στο μέλλον όπως την Γκλάντμπαχ, τη Σεντ Ετιέν, τη Βαλένθια ή τη Σταντ Ρέμς που ενώ έφτασαν στην πηγή δεν ήπιαν ποτέ το νέκταρ της επιτυχίας. Οι «μπλε» θα ήθελαν επίσης να βάλουν ένα τέλος και στην κακή παράδοση του Λονδίνου, που είναι μία από τις τέσσερις μεγάλες πρωτεύουσες (Παρίσι, Μόσχα και Βερολίνο οι άλλες τρεις) που δεν είδαν ομάδα τους μέχρι σήμερα να σηκώνει το Τσάμπιονς Λιγκ.

Η Τσέλσι του Αμπράμοβιτς έπαιξε και στον τελικό της Μόσχας το 2008, όταν έχασε από τη Γιουνάιτεντ στα πέναλτι, αλλά η φετινή χρονιά που είχε πάμπολλα προβλήματα μοιάζει πια με τέλος εποχής και είναι βέβαιο πως τυχόν ήττα θα φέρει αλυσιδωτές αντιδράσεις και πάρα πολλές αλλαγές στον σύλλογο του δυτικού Λονδίνου!

Η χρονιά φέτος της Τσέλσι μοιάζει πολύ με το κύκνειο άσμα της μεγάλης Λιντς Γιουνάιτεντ, της πιο αδικημένης ομάδας πιθανόν που δεν έγινε ποτέ πρωταθλήτρια Ευρώπης. Τα «παγώνια» για δέκα χρόνια, από το 1965 που πρωτόπαιξαν στην Ευρώπη μέχρι τον μοναδικό τελικό που έμελλε να φτάσουν το 1975 στο Παρίσι, ήταν εξαιρετικά, κατακτώντας το Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων (το σημερινό Γιουρόπα Λιγκ) δύο φορές το '68 και το '71, πήραν το πρωτάθλημα το 1969 αλλά σταμάτησαν στη Σέλτικ στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών και γενικά προσπαθούσαν να ξαναβγούν στο πιο σπουδαίο Κύπελλο, αλλά τότε έβγαινε μόνο ο πρώτος!

Το 1971 και το 1972 η Λιντς έχασε δύο τίτλους στο νήμα και το 1973 πλησίασε σ' ένα τρεμπλ, αλλά μέσα σε δέκα μέρες τα πάντα τελείωσαν δραματικά. Μάλιστα, στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων στη Θεσσαλονίκη, απέναντι στη Μίλαν, η διαιτησία του Χρήστου Μίχα ήταν ο κύριος λόγος της ήττας με 1-0. Ολοι εκείνη την εποχή επιθυμούσαν την αναμέτρηση της Λιντς με τον Αγιαξ, που κυριαρχούσε στο ευρωπαϊκό στερέωμα, αλλά αυτό δεν έμελλε να συμβεί. Το 1974, στην τελευταία χρονιά του Ντον Ρέβι στον πάγκο, η Λιντς έμεινε για 29 ματς αήττητη και πήρε τελικά το πρωτάθλημα.

Στη δεύτερη όμως τα χρόνια είχαν περάσει. Ο Μπίλι Μπρέμνερ, ο Αλαν Κλαρκ, ο Πίτερ Λόριμερ, ο Εντι Γκρέι, ο Νόρμαν Χάντερ και ο Τζόνι Τζάιλς ήταν αρκετά μεγάλοι πια. Μετά το πολύ σύντομο πέρασμα, που κράτησε μόλις 44 μέρες, του Μπράιαν Κλαφ από το «Ελαντ Ρόουντ», ένας παλιός αρχηγός της εθνικής Αγγλίας, που εκείνη την εποχή ήταν ραδιοσχολιαστής, ο Τζίμι Αρμφιλντ, ανέλαβε τον δύσκολο ρόλο της μετα-Ρέβι εποχής και οδήγησε την ομάδα με μερικά καταπληκτικά ματς που έκαναν όλες οι ξεγραμμένες από τον Κλαφ παλιοκαραβάνες και έχετε την εικόνα που μοιάζει πολύ με την τωρινή Τσέλσι.

Βάλτε τον Βίλας-Μπόας στη θέση του Κλαφ, τον Ντι Ματέο στη θέση του Αρμφιλντ και έχετε παράλληλες εικόνες με τους παλιούς παίκτες να παίρνουν επική πρόκριση και τώρα με την Μπαρτσελόνα όπως και το 1975! Τότε το σκορ στη ρεβάνς ήταν 1-1 με την ομάδα του Κρόιφ να βομβαρδίζει τη Λιντς που άντεξε (σύμπτωση) με δέκα παίκτες λόγω αποβολής του κεντρικού αμυντικού Γκόρντον Μακουίν, όπως έγινε και τώρα με τον Τέρι!

Στον τελικό, πάντως, πριν από 37 χρόνια, οι Αγγλοι βρήκαν αντίπαλο, εκτός από την τεράστια Μπάγερν του Μπεκενμπάουερ του Χένες, του Μάγερ και του Μίλερ, τον Γάλλο διαιτητή Κιταμπτζιάν. Ενα καθαρό πέναλτι στον Κλαρκ δεν δόθηκε και ένα γκολ του Λόριμερ που ακυρώθηκε κακώς ως οφσάιντ γύρισαν την πλάστιγγα και οι Βαυαροί με την πείρα τους νίκησαν 2-0.

Τι θα συμβεί αύριο κανείς δεν το ξέρει, αλλά και για τους δύο είναι μία στιγμή που δεν ξέρεις πότε (και αν) θα ξανάρθει! Για την Μπάγερν λόγω της συγκυρίας να αγωνίζεται στη φυσική της έδρα και για την Τσέλσι επειδή αυτή η χρυσή γενιά της που την καθιέρωσε στην ελίτ δεν θα έχει πια ποτέ άλλη ευκαιρία να κάνει το όνειρο πραγματικότητα.