Η φόρμα είναι παροδική, αλλά η κλάση διαχρονική

Πάντα έγραφα καλά λόγια για τον Νικόλα. Οχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή τα πίστευα. Τον είδα πρώτη φορά μέσα στο γήπεδο σε μία κόντρα της Καλαμάτας με τον Εθνικό στο Στάδιο Καραϊσκάκη και αρκούσαν λίγα λεπτά για να αντιληφθείς πως μπροστά στα μάτια σου περνούσε το μέλλον!
Ενα βράδυ του Φλεβάρη του 1996, σε ένα εστιατόριο συνάντησα τον Λάκη Πετρόπουλο, σε μία από τις τελευταίες μας κουβέντες και τον ρώτησα ποιος ξεχώριζε από τους νέους παίκτες στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο μειλίχιος Λάκης με κοίταξε και χωρίς να σκεφτεί πολύ μου ανέφερε τον Λυμπερόπουλο. «Εχει όλη την ποιότητα που διαθέτουν οι μπαλαδόροι, αλλά δεν είναι δεκάρι, πιο πολύ θα εξελιχτεί σαν δεύτερος φορ περιοχής, με την πλάτη», ήταν τα λόγια του. Οπως πάντα, έπεσε διάνα και κρίμα που δεν είναι κοντά μας όλα αυτά τα χρόνια, για να δει τη δικαίωσή του.

Η μετακίνησή του από την Καλαμάτα στην ΑΕΚ, εκεί όπου ο Μπάγεβιτς τον ήθελε σαν τρελός το 1995, άργησε σχεδόν οκτώ χρόνια. Το 1996 ο Γιώργος Βαρδινογιάννης τον άρπαξε μέσα από τα χέρια της «Ενωσης». Τη μέρα που τον παρουσίαζε, υποσχέθηκε να φυλακίσει για πάντα το πρωτάθλημα στην Παιανία. Ισως η πιο άστοχη δήλωση του καπετάνιου!

Ο Νίκος ήταν τότε rough and uncut, που λένε οι Αγγλοσάξονες, σαν τα ακατέργαστα διαμάντια. Βασικός στην Εθνική Ελπίδων, που έφτασε έως τα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στο Βουκουρέστι το 1998, εκεί όπου η ποιότητά του «φώναζε» στο χορτάρι. Θυμάμαι, μετά τη νίκη επί των Γερμανών του Μπάλακ στα προημιτελικά, τον Γκίντερ Νέτσερ σε ρόλο τηλεσχολιαστή να υμνεί την κλάση του Ελληνα διεθνούς. Στο 3-0 με τους Ολλανδούς στα ημιτελικά ο Νίκος εντυπωσίασε τόσο πολύ τον (παλιό άσο του Αγιαξ) Γιόχαν Νέεσκενς, φτάνοντάς τον στο σημείο να πει πως οι δικοί τους παίκτες, όπως ο νεαρός Φαν Νιστελρόι, πρέπει να διδαχτούν από αυτόν! Τότε ο μετέπειτα σταρ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και της Ρεάλ ήταν αναπληρωματικός στους «οράνιε», αλλά ήδη όλοι μιλούσαν για το ταλέντο του.

Γνωριστήκαμε όταν ήταν ακόμη αμούστακο παιδί. «Πρόσεξε το στυλ του, ποιον σου θυμίζει;», μου έλεγε (παρακολουθώντας τον μία μέρα) ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας. «Τον Μάικ Γαλάκο, αλλά με δεξί πόδι», του είπα αβίαστα. «Ακριβώς, αλλά όχι μόνο. Εχει την ικανότητα που διέκρινε τον Τάσο Μητρόπουλο, να παίζει και με πλάτη και με πρόσωπο στο τέρμα».

Στον Παναθηναϊκό ο Νίκος δεν έφτασε ποτέ στα στάνταρ που όλοι πίστευαν και που μπορούσε πραγματικά, αν και ο Γιάννης Κυράστας τον στήριξε πολύ όπως και ο Αγγελος Αναστασιάδης, που όταν μιλούσε γι' αυτόν, το στόμα του έσταζε μέλι. Κάποια παιχνίδια του πάντως με την πράσινη φανέλα ήταν σούπερ, όπως το 3-1 με τη Γιουβέντους, όπου ο Φεράρα είμαι βέβαιος πως ακόμη ξυπνά τις νύχτες από την ντρίμπλα που του έσκασε, ή στο «Ολντ Τράφορντ» εκεί όπου ταλαιπώρησε τον Γιαπ Σταμ. Η αναμέτρηση με τη Φενερμπαχτσέ στην Αθήνα, το 2002, αποτέλεσε ένα μήνυμα προς όλους πως στη μέρα του μπορεί να κερδίσει οποιονδήποτε.

Αν και πρώτος σκόρερ την αποφράδα χρονιά του 2003, που σφραγίστηκε από τα γεγονότα της Ριζούπολης, πλήρωσε την οργή του κόσμου. Η διοίκηση του ΠΑΟ τότε επέλεξε να διαλύσει μία έτοιμη ομάδα και τη στιγμή που σκεφτόταν να φύγει στο εξωτερικό, βρέθηκε στον δρόμο του η ΑΕΚ. Εκεί τον πήγε η επιμονή του Δημήτρη Μελισσανίδη και η ζωή που κάνει περίεργους κύκλους, αφού ήταν αυτός που τον ήθελε διακαώς το καλοκαίρι του 1995, για να τον έβαζε ο Μπάγεβιτς μαζί με Κωστή, Κετσπάγια και Τσιάρτα σε εκείνη τη σούπερ ομάδα που διέθετε η ΑΕΚ.

Η Ενωση αποδείχτηκε η Ιθάκη του. Με την κιτρινόμαυρη φανέλα έκανε χρονιές μεστές, με τον ίδιο σε προσωπικό επίπεδο να έχει υψηλότερα στάνταρ από τον μέσο όρο της ομάδας. Κανείς δεν κατάλαβε γιατί δεν κλήθηκε από τον Ρεχάγκελ, αν και το δικαιούτο απόλυτα το 2004, ωστόσο επέστρεψε στην Εθνική για να αποδειχθεί το πιο πολύτιμο εργαλείο της. Ρεζέρβα πολυτελείας, όπως μόνο οι αληθινά μεγάλοι μπορούν να είναι. Με το «εγώ» του να υποτάσσεται στο «εμείς» όπως πρέπει να συμβαίνει σε κάθε αληθινή ομάδα από τα πραγματικά αστέρια. Ενας επαγγελματίας 200% που εκτιμούν πρώτοι οι συνάδελφοί του. Το 2009 αποφάσισε να σταματήσει από την Εθνική ομάδα, αλλά ο Σάντος τον ξανάφερε και ο Νίκος θέλει τώρα να πάει σε ένα ακόμη Euro όχι απλά για τη συμμετοχή, αλλά γιατί πιστεύει πως μπορεί να είναι χρήσιμος.

Με την ΑΕΚ έχει κάνει μερικά από τα καλύτερα ματς του φέτος και τα δύο καταπληκτικά γκολ που έβαλε με τον Ατρόμητο ίσως να αποδειχτούν χρυσά! Κάποιος είπε κάποτε πως η φόρμα στο ποδόσφαιρο είναι παροδική, αλλά η κλάση διαχρονική και αιώνια. Αυτό συμβαίνει με τον Νίκο Λυμπερόπουλο, που εκτός από σπουδαίος παίκτης είναι και από σπάνια πάστα ως χαρακτήρας. Προέρχεται από έναν κόσμο που ήξερε να τιμά τις αξίες, αλλά που πια σιγά σιγά εκλείπει και σβήνει. Και τέτοια παραδείγματα χρειάζεται η Ελλάδα όχι μόνο αθλητικά, αλλά και κοινωνικά.