Η σχετικότητα του (ποδοσφαιρικού) χρόνου (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Πριν απΟ μερικΕΣ ημέρες μια γνώριμη φιγούρα έπαιρνε θέση στον βατήρα για τον τελικό των 100 μέτρων στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου του Γκέτεμποργκ. Μερικοί μπορεί να ξαφνιάστηκαν βλέποντας το έμβλημα της Σλοβενίας, όμως ήταν αυτή. Η Μέρλιν Οτεϊ στα 46 της (!) εξακολουθεί να ξεγελά τον χρόνο. Ο χρόνος της (11:34') μοιάζει εξωπραγματικός για γυναίκα τέτοιας ηλικίας. Πριν από μια εβδομάδα στο «Σαν Σίρο» ο Μπίλι Κοστακούρτα φορούσε το περιβραχιόνιο της Μίλαν στον αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα. Και δεν ήταν κάποιο φιλικό προς τιμήν του.

Ηταν κοτζΑμ αγώνας προκριματικού Τσάμπιονς Λιγκ, όπου η πρόκριση κοστίζει χρυσάφι. Δίπλα του ο 36χρονος Καφού. Θα ήταν κι ο Μαλντίνι, ας όψεται όμως ένας τραυματισμός. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο ένας 34άρης (Ζινεντίν Ζιντάν) ήταν αυτός που πήρε από το χεράκι τους «τρικολόρ» και παραλίγο να κατακτήσει την «κούπα» μόνος του. Μια εθνική Γαλλίας που με τόσους παίκτες να έχουν πατήσει τα πρώτα -άντα θα μπορούσε να θεωρηθεί ιδανική πριν από μερικά χρόνια για πρωτάθλημα... βετεράνων.

Τον προηγοΥμενο αιώνα, όποιος πλησίαζε το φράγμα των 50 ετών θεωρούνταν υπέργηρος.

ΤΩρα το Οριο αυτό είναι αυτονόητο. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι εκτός από τη βιολογική, και η αθλητική ηλικία είναι πλέον σχετική έννοια. Κάποτε ένας απλός μηνίσκος αρκούσε για να βάλει πρόωρο τέλος σε μια ποδοσφαιρική καριέρα. Τώρα είναι ένας τραυματισμός ρουτίνας. Η πρόοδος της ιατρικής, της εργοφυσιολογίας, η βελτίωση της διατροφής, της προπόνησης, όλα αυτά έχουν αλλάξει τον τρόπο που μετριέται η ηλικία ενός ποδοσφαιριστή.

ΠοΥ «κολλΑει» όλος αυτός ο πρόλογος; Στην περίφημη ελληνική εμμονή για ανανέωση στην Εθνική ομάδα. Οι κλήσεις του Οτο Ρεχάγκελ για το φιλικό με την Αγγλία στο «Ολντ Τράφορντ» εστιάστηκαν πίσω από αυτή την εύκολη κουβέντα: «πάλι τους ίδιους;». Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Οι μισοΙ παΙκτεΣ που κατέκτησαν το Euro πλέον δεν βρίσκονται στο προσκλητήριο του Γερμανού. Την ίδια ώρα, η ίδια Γαλλία που αποκλείσαμε στα πορτογαλικά γήπεδα, με απαράλλαχτη σύνθεση πήγε να πάρει το Παγκόσμιο Κύπελλο! Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ρεχάγκελ σε όλη αυτή τη μεταβατική περίοδο έδωσε ευκαιρίες σε νέα πρόσωπα.

Οσοι τιΣ Αρπαξαν είναι ακόμα πάνω στο τρένο. Αλλοι έδειξαν ότι δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας. Κι αν το δούμε με τη λογική, η ηλικία του Νικοπολίδη ή του κάθε Νικοπολίδη ποσώς θα πρέπει να μας απασχολεί. Από τη στιγμή που είναι ο καλύτερος στη θέση του, το θέμα πρέπει να λήγει εκεί. Ενας υγιής Δέλλας, όπως και να το κάνουμε, αποτελεί ανεκτίμητο κεφάλαιο. Μόλις πριν από δύο ημέρες ο νέος βοηθός του Στιβ ΜακΛάρεν, ο Τέρι Βέναμπλς, είπε το αυτονόητο: «Η Ελλάδα βασίστηκε σ' ένα παλιό ποδοσφαιρικό κόλπο και κατέκτησε το Euro. Επαιξε με λίμπερο», πλέκοντας το εγκώμιο του αμυντικού της ΑΕΚ.

ΝισΑφι πλΕον με αυτές τις ισοπεδωτικές λογικές και την αβασάνιστη λογική που λέει: «Αυτός παίζει χρόνια στην εθνική. Πρέπει να μπει νέο αίμα». Εφόσον αξίζει, γιατί να μην παίζει; Οπως σε όλα τα υγιή σύνολα, έτσι και στις εθνικές ομάδες υπάρχει ιεραρχία.

Κι απΟ τη στιγμή που οι συγκεκριμένοι παίκτες απέδειξαν ότι ξέρουν να παίζουν μαζί, γιατί θα πρέπει ντε και καλά να μπουν καινούργιοι; Αυτό που πρώτιστα θα πρέπει να μας απασχολεί δεν είναι γιατί να παίζει ακόμα π.χ. ο Χαριστέας και ο Καραγκούνης.

ΑυτΟ που θα πρέπει να μας νοιάζει είναι το πότε θα βρουν μια ομάδα στην οποία θα πάρουν σπίτι τους τη φανέλα του βασικού. Κάτι που έκανε ο Σεϊταρίδης, ο οποίος ξέφυγε από το ποδοσφαιρικό νεκροταφείο της Ντιναμό Μόσχας, στην οποία η καριέρα του έμοιαζε να οδηγείται σε τέλμα.

Εν κατακλεΙδι, περιθώρια για γκρίνια και μιζέρια δεν υπάρχουν. Η κλήρωση του ομίλου για το Euro 2008 μοιάζει ιδανική ευκαιρία.

Με βατΟ Ομιλο, καλό πρόγραμμα και, το σημαντικότερο, άμεση πρόκριση (δίχως μπαράζ) για τους δύο πρώτους του ομίλου. Σκεφτείτε. Τον Αύγουστο του 2004 καλούμασταν να επισκεφτούμε την πυριτιδαποθήκη των Τιράνων και λίγο αργότερα ακολουθούσε το (ειδικών συνθηκών) παιχνίδι με την Τουρκία. Σε σχέση με αυτό, το ταξίδι στο Κισινάου για το παιχνίδι με τη Μολδαβία φαντάζει ιδανική ευκαιρία για ξεκίνημα με το δεξί.

ΑΣ αφΗσουμε τον Ρεχάγκελ να ξεκινήσει με αυτούς που ξέρει και εμπιστεύεται και εν συνεχεία ας κάνει -με βάση τη φόρμα- ό,τι αλλαγές κρίνει αυτός. Ας αφήσουμε επιτέλους τη ληξιαρχική αντιμετώπιση του θέματος.
ΓιατΙ μην ξεχνάμε υπάρχουν 45άρηδες με καρδιά εφήβου και 18άρηδες που μοιάζουν πιο οκνοί κι από συνταξιούχους. Η ηλικία και δη η ποδοσφαιρική είναι απόλυτα σχετικό μέγεθος...