Ένας χαμένος τελικός που μπορεί να κάνει καλό στη Λίβερπουλ

Είναι είδωλο των οπαδών και θρύλος για την ομάδα.

Είναι πιθανότατα ιδανικός για εμψυχωτής.

Για να τον βλέπουν οι σημερινοί παίκτες και να θυμούνται τι έκανε κάποτε αυτή η ομάδα με αυτόν μέσα. Μέχρι εδώ τα καταλαβαίνω όλα για τον Κένι Νταλγκλίς.

Από αυτό το σημείο μέχρι το να κάτσει στον πάγκο για παραπάνω από δύο τρεις μήνες εκτάκτου ανάγκης, είναι καταστροφικό για την Λίβερπουλ.

Του Μιχάλη Τσόχου

Αυτή η ομάδα έχω ξαναγράψει ότι έχει την πιο βαριά φανέλα στον κόσμο. Νομίζω πιο βαριά κι από αυτήν της Ρεάλ ή της Μίλαν ή της Μπάγερν. Ίσως και να την κάνουν τόσο βαριά οι οπαδοί της, δεν ξέρω τι να πω. Από την άλλη τόσο βαριά φανέλα, χωρίς πρωτάθλημα για πάνω από 20 χρόνια δεν έχει υπάρξει πουθενά στον κόσμο και ούτε νομίζω θα υπάρξει ποτέ. Δεν μπορώ να φανταστώ τι Ρεάλ ή την Μπάρτσα 20 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Ούτε φυσικά την Μίλαν ή την Μπάγερν.

Από την άλλη όταν μιλάμε για ένα τόσο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, όπως αυτό της Πρέμιερ Λιγκ και εσύ ως Λίβερπουλ βαδίζεις για χρόνια τώρα με προπονητές όπως ο Ουγιέ ή ο Νταλγκλίς , ακόμη ακόμη και ο Μπενίτεθ, τα πάντα μπορούν να εξηγηθούν.
Εδώ και 1,5 χρόνο ο Νταλγκλίς τρέχει την Λίβερπουλ, έχει χαλάσει πάνω από 100 εκατ. ευρώ για μεταγραφές και κατάφερε να την απομακρύνει κι’ άλλο όχι μόνο βαθμολογικά, αλλά και σε ποιότητα από τις καλύτερες ομάδες στην Αγγλία.

Την αλήθεια για μία ομάδα την λέει πάντα το πρωτάθλημα, εκεί που δεν υπάρχει θέμα κλήρωσης, θέμα μίας βραδιάς, αλλά εκεί μετράει η ποιότητα και η διάρκεια. Και εκεί η Λίβερπουλ έμεινε όγδοη, 31 ολόκληρους βαθμούς πίσω από τον πρώτο, αλλά και 12 από τον τέταρτο και το Τσάμπιονς Λιγκ.

Η Λίβερπουλ είναι σε ρόστερ και ποιότητα ως ομάδα πάρα πολύ πίσω από τις δύο Μάντσεστερ, ενώ σίγουρα απέχει από την Τσέλσι και την Άρσεναλ και πλέον είναι πίσω, σίγουρα από την Τότεναμ και ενδεχομένως και από τη Νιούκαστλ. Και αυτό λόγω των απίθανα λανθασμένων επιλογών που έχουν γίνει χρόνια τώρα στο μεταγραφικό σχεδιασμό.

Για αυτό λέω ότι ίσως και να της κάνει καλό αυτή η απώλεια. Μπορεί να καταλάβουν ότι τον Νταλγκλίς μπορούν να τον κάνουν άγαλμα, πρόεδρο, Γενικό δεν ξέρω και εγώ τι, αλλά ήρθε η ώρα να πληρώσουν και να πάρουν έναν προπονητή παγκόσμιας κλάσης. Έναν (αναφέρω τυχαία ονόματα) Μουρίνιο, Καπέλο, Γκουαρντιόλα, έναν τέλος πάντων από τους πέντε έξι κορυφαίους προπονητές στον κόσμο που ποτέ δεν είχαν τα τελευταία 20 χρόνια. Όταν θα το κάνουν αυτό και θα πάρουν το πρώτο πρωτάθλημα, ίσως να πάρουν και δύο και τρία και πέντε στη σειρά. Και βέβαια αφού τον αφήσουν για κανά δύο χρόνια να δουλέψει. Διότι ακόμη και ο Μουρίνιο αύριο το πρωί να πάει στη Λίβερπουλ, πρωτάθλημα του χρόνου δεν παίρνει. Σε δύο ή σε τρία χρόνια μπορεί, του χρόνου αποκλείεται. Είναι πολύ μεγάλη η απόσταση που έχει να καλύψει από τους πρώτους.

Στην Τσέλσι αυτός ο τίτλος, ίσως να αποδειχτεί το μόνο γλυκό κομμάτι της χρονιάς, ή ίσως να αποδειχτεί το καλύτερο ορεκτικό για την πιο μεγάλη στιγμή της ιστορίας της. Θα το ξέρουμε μετά τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.