Τι θα γινόταν ο Μέσι, αν...

Τη βραδιά που περιέγραψα το πρώτο γκολ του Λιονέλ Μέσι σε ευρωπαϊκό αγώνα τη θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια.

Ηταν εναντίον του Παναθηναϊκού και ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι ως προπονητής των «πρασίνων», παρ' ότι είχε αναλύσει την παραμονή του ματς πόσο μεγάλο λάθος κάνουν οι ομάδες που πρεσάρουν ψηλά τους «μπλαουγκράνα», στην πράξη έκανε άλλα! Ο Παναθηναϊκός δέχτηκε γκολ στο ξεκίνημα του ματς και τελικά συνετρίβη με 5-0, σε ένα παιχνίδι που αν ο Γκαλίνοβιτς δεν ήταν σε καταπληκτική κατάσταση, ίσως το σκορ να ξέφευγε!

Εκείνο το βράδυ ο Λιονέλ Μέσι βρήκε δίχτυα για πρώτη φορά σε διεθνές ματς, ενώ λίγους μήνες νωρίτερα -την άνοιξη του 2005- κατά της Αλμπαθέτε είχε βάλει το πρώτο από τα 234 γκολ με τα οποία είναι πια πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Μπάρτσα. Το να είσαι ο κορυφαίος στη λίστα των σκόρερ σε ένα κλαμπ που τη φανέλα του φόρεσαν τόσοι σουπερστάρ δεν μπορεί να συμβαίνει τυχαία.

Η ιστορία δεν γράφεται από τα «αν...». Ωστόσο υπάρχουν στιγμές που ένα «αν», ένα «όχι» ή ένα «ναι» δεν αλλάζουν απλώς την ιστορία, αλλά τη γράφουν από την αρχή.

Ακούγεται δραματικό, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο πως ο πλανήτης δεν θα γνώριζε ποτέ τον Μέσι, αν δεν βρισκόταν μία λύση στο πρόβλημα που είχε προκύψει και που αποτυπώνεται σε ένα γράμμα του πατέρα του, Χόρχε, στις 9 Ιουλίου του 2001. Παραλήπτης του ήταν ο τότε πρόεδρος της Μπαρτσελόνα. Στο γράμμα ο πατέρας του εξηγούσε τη δυσχέρεια στην οποία όλη η οικογένεια είχε περιέλθει περιμένοντας μάταια να τακτοποιηθούν οι οικονομικές εκκρεμότητες του συλλόγου και παράλληλα εξέφραζε την αγωνία του για τις γραφειοκρατικές διαδικασίες που εμπόδιζαν τον 14χρονο Λιονέλ να αγωνιστεί για έξι ολόκληρους μήνες σε επίσημο παιχνίδι της ομάδας παίδων!

Το κλειδί για τη μετακίνηση του Μέσι από την Αργεντινή στη Βαρκελώνη ήταν οι ενέσεις αυξητικής ορμόνης που έπρεπε να κάνει διαρκώς. Το ότι δεν βρισκόταν άκρη, ώστε να υπογράψει το συμβόλαιό του, καθυστερούσε σημαντικά και τη θεραπεία. Την κατάσταση χειροτέρευε το γεγονός πως η αδελφή του αισθανόταν έντονη νοσταλγία για την Αργεντινή όπως και τα δύο αδέλφια του, Ματίας και Ροντρίγκο, οπότε η μητέρα του αναγκάστηκε να επιστρέψει στο Ροζάριο μαζί τους! Εκείνο τον μήνα, τον Ιούλιο του 2001, ο Μέσι (που έκλαιγε βουβά από τον πόνο κάθε φορά που έκανε μία ένεση, αλλά έσφιγγε τα δόντια) κλήθηκε από τον πατέρα του να πάρει μία απόφαση. Ή θα επέστρεφαν με όλη την οικογένεια στην Αργεντινή ή θα έμεναν στη Βαρκελώνη για να δοκιμάσει -με όλη τη δύναμή του- την τύχη του στο ποδόσφαιρο. Ευτυχώς για όλους αυτούς που αγαπάνε την μπάλα, ο Λιονέλ ήταν θηρίο θέλησης. «Δεν πάω πίσω, θα το παλέψω», είπε και μιλώντας το 2006 για εκείνες τις μέρες τόνισε: «Δεν ξέρω αν θα είχα τη δύναμη να δω το δικό μου παιδί να περνάει τα ίδια, αλλά δεν έπρεπε να το βάλω κάτω. Η οικογένειά μου με βοήθησε αφάνταστα».

Καταλυτικό ρόλο σε όλη την ιστορία έπαιξε ο Γιόζεπ Μινγκέλα. Στις αρχές της δεκαετίας του '70 είχε προσληφθεί ως μεταφραστής του Αγγλου τεχνικού Βικ Μπάκιγχαμ (ο οποίος δούλεψε και στη χώρα μας στον Εθνικό και στον Ολυμπιακό) και ύστερα έγινε σκάουτερ στην Μπάρτσα. Είναι αυτός που ανακάλυψε τον Ντιέγκο Μαραντόνα για λογαριασμό των Καταλανών και κυρίως αυτός που διαπίστωσε πως ο Λιονέλ Μέσι ήταν κάτι ξεχωριστό. Και ήταν αυτός που έδωσε λύση σε εκείνο το πρόβλημα του Ιουλίου του 2001, αλλάζοντας τον ρου της ιστορίας.

Αν κάποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει περισσότερα για το πώς ο Μέσι εξελίχθηκε σε αυτό που είναι σήμερα, αλλά και το πώς δημιουργήθηκε αυτή η σύγχρονη υπερομάδα που λέγεται Μπαρτσελόνα, κυκλοφορεί ένα εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο «Barca: The Making of the Greatest Team in the World». Είναι γραμμένο από τον Βρετανό δημοσιογράφο Graham Hunter που ζει εδώ και πάρα πολλά χρόνια στη Βαρκελώνη και το μεγάλο του ατού είναι πως δεν διακατέχεται από τα ισπανικά σύνδρομα καταδίωξης!

Ακριβώς επειδή δεν είναι Καταλανός ή Καστιγιάνος, δεν τον ενοχλεί η Ρεάλ ούτε βλέπει φαντάσματα σε κάθε γωνία, με αποτέλεσμα η δουλειά που έχει κάνει να ακουμπάει το όριο της τελειότητας. Εχει ανέκδοτες ιστορίες και δεκάδες συνεντεύξεις με όλους τους πρωταγωνιστές αυτών των τελευταίων δέκα χρόνων.

Τις χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά, καλύπτοντας κενά της εξιστόρησής του και φωτίζοντας άγνωστα σημεία, όπως το πώς κέρδισε αυτόματα την εκτίμηση του Μέσι ο Πεπ Γκουαρντιόλα με τη βοήθεια που του πρόσφερε να πάει στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου. Οι αντιρρήσεις της διοίκησης ήταν έντονες, αλλά ο Πεπ τον άφησε και τελικά κατέκτησε το χρυσό με την εθνική Αργεντινής. Επίσης εξηγεί με απλό, αλλά πολύ γλαφυρό τρόπο το πώς ο Γιόχαν Κρόιφ άλλαξε όχι μόνο τον τρόπο ποδοσφαιρικής σκέψης της Μπαρτσελόνα, αλλά ολόκληρη τη φιλοσοφία των Ισπανών, με αποτέλεσμα και η εθνική τους ομάδα να καρπωθεί τις δάφνες.

Χωρίς υπερβολή αυτό το βιβλίο είναι ό,τι πιο αναλυτικό και κατατοπιστικό έχει γραφτεί για μία από τις καλύτερες ομάδες που έβγαλε το ποδόσφαιρο. Και δεν μένει μόνο στα απολύτως προφανή, αλλά «σκάβει» πιο βαθιά και εξηγεί ακόμα και στους αμύητους πόσο κάποιες μικρές λεπτομέρειες κάνουν τελικά τη διαφορά. Χωρίς συναισθηματικά να ξεφεύγει από τα όρια, όπως γίνεται με Καταλανούς αναλυτές και συγγραφείς, ο Χάντερ, που είναι γεννημένος στη Σκωτία, καταφέρνει να γίνει σύγχρονος Ομηρος, ακολουθώντας την Οδύσσεια μίας αληθινά σπουδαίας ομάδας στον δρόμο για να βρει την ποδοσφαιρική της Ιθάκη!