Η ικανότητα να υποφέρεις και όχι η αίσθηση του να κερδίζεις

Ήταν 2.463 μέρες γεμάτες από τίτλους και επιτυχίες. Από το βράδυ της κατάκτησης του Κυπέλλου Ιταλίας τον Μάιο του 2005 μέχρι τον αποκλεισμό από τη Μαρσέιγ οι φίλοι της Ιντερ έζησαν την κορυφαία περίοδο στην ιστορία του συλλόγου με 15 τίτλους και πολλές μεγάλες βραδιές. Για αυτό και με τη λήξη του ματς την Τρίτη, έμειναν στη θέση τους και χειροκρότησαν, τη στιγμή που δάκρυα κυλούσαν στα μάτια τους.

Το πρωτοσέλιδο της «Gazzeta dello Sport» τα έλεγε όλα χθες: « Η Ιντερ έξω, αλλά όχι και έτσι!», ουσιαστικά κάνοντας λόγο για τον σκληρό τρόπο με τον οποίο αποκλείστηκε δεχόμενη γκολ ξανά στο 93' όπως και στο πρώτο ματς. Αυτός ο τεράστιος κύκλος επιτυχιών, που διήρκεσε 7 χρόνια και έφερε πέντε πρωταθλήματα σερί, το Τσάμπιονς Λιγκ και το Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων και το τρεμπλ του 2010, θα μείνει χαραγμένος στις μνήμες των «νερατζούρι».

Φυσικά αυτή η πρώτη σεζόν χωρίς τίτλο από το 2005 δεν τελείωσε προχθές, αλλά όλοι αντιλήφθηκαν στο «Μεάτσα» πως αυτό που είδαν ήταν η τελευταία παράσταση του θίασου που ενθουσίασε πριν από δύο χρόνια και που με τον Μουρίνιο στον πάγκο έμοιαζε αδύνατο να ηττηθεί. Ήδη στη φετινή σεζόν η Ιντερ έχει ηττηθεί έξι φορές στην έδρα της, όσες δηλαδή όλα τα προηγούμενα επτά χρόνια μαζί!

Και το να βλέπεις παίκτες της ποιότητας του Μαικόν, του Σάμιουελ του Λούσιο, του Φορλάν ακόμη και του Σνάιντερ να προσπαθούν αλλά να μην μπορούν, δεν γινόταν παρά να νιώσεις θλίψη! Φυσικά υπάρχει ακόμη στόχος, το να καλύψει οκτώ πόντους από τη Λάτσιο και να βγει τρίτη η ομάδα του Ρανιέρι, μήπως και ξαναβγεί στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά με το χέρι στην καρδιά η φετινή εικόνα της δεν δικαιούται κάτι παραπάνω.

Μία ομάδα που περνάει ακόμη και οκτώ ώρες χωρίς να σκοράρει, που χάνει τη πρόκριση στο Κύπελλο στη Νάπολη χωρίς να σουτάρει στο τέρμα, που δέχεται γκολ δύο φορές στο 93' σε κρίσιμα ματς στα νοκ άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ, δεν δικαιούται το παραμικρό. Είναι μία χρονιά απόλυτης αποτυχίας και φταίνε όλοι μηδενός εξαιρουμένου. Με πρώτο τον Μοράτι που ύστερα από την αποχώρηση Μουρίνιο επέλεξε να δώσει τα κλειδιά του μαγαζιού στον Μπενίτεθ και δέχτηκε την απαίτηση του Ισπανού να αποπεμφθεί ο τεχνικός διευθυντής (και παλιά δόξα του κλαμπ) Οριάλι.

Όταν ο Ράφα απέτυχε οικτρά, αντί να μάθει από το πάθημα πήγε στα χέρια του Γκασπερίνι και μετά στον τεράστιο κύριο που λέγεται Ρανιέρι, αλλά του οποίου δεν υπήρξε ποτέ ισχυρό όπλο η διαχείριση βεντετών! Στο βάθος φαίνεται να υπάρχει ο (πληγωμένος από το πέρασμά του από την Τσέλσι) Βίλας-Μπόας, ωστόσο ο νεαρός Πορτογάλος θα έχει την ευκαιρία εδώ να κάνει ξεκαθάρισμα στα αποδυτήρια, κάτι που στο Λονδίνο ήταν αδύνατον. Το πρόβλημα πια στην Ιντερ δεν είναι τακτικό (αν θα παίξει δηλαδή 4-4-2 ή 4-3-1-2), αλλά με ποιους θα το κάνει.

Το καλοκαίρι επελέγη η περίπτωση Φορλάν ως αντι-Ετό. Λάθος, γιατί ήδη από πέρυσι στη Μαδρίτη φαινόταν πως ο Ντιέγκο δεν είναι πια εκείνος του 2010. Θόλωσε τα νερά η εμφάνισή του στο Κόπα Αμέρικα, μόνο που εκεί είχε δίπλα του δύο επιθετικούς με διαφορετικά προσόντα και στυλ, τον Καβάνι και τον Σουάρεζ, ενώ στο Μιλάνο δεν μπόρεσε να βρει ρόλο δίπλα στον Μιλίτο. Το μόλις ένα γκολ του (στο ματς με την Κατάνια) με τη φανέλα της Ιντερ είναι απόρροια του τακτικού του μπλοκαρίσματος και φυσικά της ανικανότητας της φετινής Ιντερ να κάνει παιχνίδι με τον Σνάιντερ.

Ο Ολλανδός αποτελεί τη μεγάλη απογοήτευση της σεζόν! Πρέπει να αντιληφθούν λοιπόν στην Ιντερ, με όλη την ωμή ειλικρίνεια που απαιτούν οι στιγμές, πως ο κύκλος έκλεισε και ίσως θα έπρεπε οι κινήσεις του καλοκαιριού του 2012 να έχουν γίνει από τη πρώτη στιγμή που στέγνωσε το μελάνι στην υπογραφή του Μουρίνιο στη Ρεάλ! Με τον Πορτογάλο να φεύγει, η Ιντερ χρειαζόταν εδώ και 20 μήνες να προχωρήσει σε δύσκολες αποφάσεις. Αυτό που έκανε ο Μοράτι ήταν τσιμεντοενέσεις που απλά επιβράδυναν την κατάρρευση του οικοδομήματος. Ναι, δέχομαι πως το 2010 θα ήταν και άκομψο και ριψοκίνδυνο να φύγουν τέσσερις με πέντε στυλοβάτες της επιτυχίας, αλλά τουλάχιστον το περασμένο καλοκαίρι, του 2011, έπρεπε πια να γίνει εγχείρηση στην πληγή και όχι απλά να δοθεί αντιβίωση!

Οι εικόνες του τηλεσκηνοθέτη του SKY ITALIA την Τρίτη το βράδυ ήταν το πρελούδιο μίας καλής παρέας, που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια. Τα πλάνα στα πρόσωπα του Ζανέτι, του Καμπιάσο, του Μιλίτο, του Λούσιο ήταν τόσο παραστατικά που δεν μπορούσες παρά να συμπονέσεις εκείνη τη στιγμή αυτό που ένοιωθαν. Ωστόσο το πρόσωπο που είχε ανάγλυφα επάνω του το συναίσθημα της ήττας ήταν του Σνάιντερ. Αυτό το γκρουπ παικτών έδωσε πολλά, αλλά πια ήρθε η ώρα του αντίο. Η Ιντερ μαζί τους δεν έχει μέλλον. Και όποιος τεχνικός έρθει ξέρει πως πρέπει να αρχίσει σχεδόν από το μηδέν!

Κάποτε ο αείμνηστος Τζιάνι Μπρέρα, κάνοντας την ψυχογραφία της Ιντερ στο καταπληκτικό του βιβλίο «Storia critica del calcio Italiano», έγραφε πως «το να είσαι οπαδός της Ιντερ δεν είναι η αίσθηση του να κερδίζεις, αλλά η ικανότητα του να μπορείς να υποφέρεις». Η βραδιά της 13ης Μαρτίου του 2012 καταγράφεται στην ιστορία ως μία κλασική επιβεβαίωση αυτής της ρήσης.