Ισως ήρθε η ώρα να βάλει τον πήχη ψηλότερα...

Συμπληρώνει σήμερα δέκα χρόνια στον πάγκο της Εβερτον. Ηταν 14 Μαρτίου του 2002 και όταν περνούσε το κατώφλι της Gladwys Street ούτε ο ίδιος πιθανώς φανταζόταν πως μετά τον σερ Αλεξ και τον Βενγκέρ μετά από κάποια χρόνια θα γινόταν κουβέντα για τον ίδιο ως τον μακροβιότερο σε έναν πάγκο. Για το Ντέιβιντ Μόγες, όταν άφησε την Πρέστον για να πάει στο «Γκούντισον Παρκ» στόχος ήταν να σταθεροποιηθεί ανάμεσα στους νέους τεχνικούς και -όπως λέει και ο ίδιος- να μείνει τουλάχιστον τρία χρόνια για να φανεί η δουλειά του.

Σε ένα σύλλογο με τεράστια ιστορία (που ας μη λησμονούμε πως είχε πιο πολλά πρωταθλήματα από τη Γιουνάιτεντ μέχρι και το 1994) το να μπορείς να δουλέψεις δέκα χρόνια με τόσο μικρό μπάτζετ και να έχεις κατά μέσο όρο την ομάδα στην πρώτη οκτάδα είναι άθλος. Ο Μόγες με ένα μπάτζετ λίγο μεγαλύτερο από αυτό που στοίχισε ο Τόρες στην Τσέλσι, δηλαδή 53 εκατομμύρια λίρες, έχει φτιάξει ένα ρόστερ που παλεύει και καταφέρνει θαύματα.
Είναι στην οκτάδα των προημιτελικών του κυπέλλου, εκεί που το 2009 κατάφερε, αποκλείοντας τη Γιουνάιτεντ, να παίξει τελικό κόντρα στην Τσέλσι, χάνοντας στις λεπτομέρειες και φυσικά ακόμη ελπίζει σε έξοδο στο Γιουρόπα Λιγκ.

Με πιο ακριβή μεταγραφή τον Φελαϊνί των 15 εκατομμυρίων, με εξαιρετικές προσθήκες όπως ο Γέλαβιτς των 5,5 εκατομμυρίων και παλιότερα ο Χέιτινχα των έξι εκατομμυρίων, αλλά και με εξαιρετικό μάτι για φτηνούς πάικτες όπως ο Βέλλιος, ο Κόουλμαν, ο Γκέιε, ο Τιμ Κέιχιλ συν τη συχνή προώθηση παικτών από τις ακαδημίες σαν τον Ρόντγουελ, τον Χίμπερτ, τον Μπάρκλεϊ τώρα και τον 16χρονο Γουέιν Ρούνεϊ το 2002, ο Μόγες έφτιαξε το όνομά του. Και μάλιστα μέσα από οικονομικές συνθήκες που άλλοι προπονητές θα σήκωναν τα χέρια ψηλά!

Το 2005 κατάφερε να βγάλει την Εβερτον πάνω από τη Λίβερπουλ για πρώτη και τελευταία φορά από το 1987, κερδίζοντας την ευκαιρία να παίξει στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Μία λανθασμένη απόφαση του Κολίνα σε ένα καθαρό γκολ του Ντάνκαν Φέργκιουσον που δεν μέτρησε στο «Μαδριγάλ» με τη Βιγιαρεάλ άλλαξαν τον ρου της ιστορίας. Ποιος ξέρει αν η Εβερτον έμπαινε στους ομίλους αντί των Ισπανών, που τελικά έφτασαν στα ημιτελικά, τι θα είχε συμβεί; Το μόνο βέβαιο είναι πως τα 25 εκατομμύρια λίρες που θα εισέπραττε από τη συμμετοχή και μόνο, θα του έδιναν την ευκαιρία να χτίσει μία ομάδα καλύτερη.

Με πρόεδρο και ιδιοκτήτη τον θεατρικό παραγωγό Μπιλ Κενράιτ, που έχει ανεβάσει μερικά από τα κορυφαία μιούζικαλ του West End από το «Εβίτα» και το «Cats» μέχρι το «Jesus Christ superstar», το «Tommy» με την εμπνευσμένη μουσική των Who και το «Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat», τα χρήματα δεν μπορεί να είναι ατελείωτα όπως με τους Ρώσους και τους Αραβες. Ο μόνος Αγγλος ιδιοκτήτης ομάδας, που βρίσκεται στην πρώτη δεκάδα και μάλιστα άρρωστος οπαδός της από παιδί, ο Κενράιτ θα ήθελε να βρει έναν πάμπλουτο ξένο να δώσει την αγάπη του, ωστόσο δεν είναι εύκολο. Σε μία αποκλειστική συνέντευξη που μου παραχώρησε τον Μάη του 2010 στο NovaΣΠΟΡ FM με την ευκαιρία της παράστασης «Εβίτα» στο θέατρο Μπάντμιντον, ο Κενράιτ είχε πει πως η Εβερτον δεν αποτελεί ελκυστική περίπτωση. «Δεν είμαστε στο Λονδίνο ούτε έχουμε καινούργιο γήπεδο όπως η Σίτι και δυστυχώς δεν είμαστε η πρώτη ομάδα της πόλης, όπως η Αστον Βίλα στο Μπέρμιγχαμ, οπότε δεν έρχεται εύκολα κάποιος δισεκατομμυριούχος να μας αγοράσει.Θα τη στηρίζω όσο μπορώ, δεν θέλω να κερδίζω, αλλά δεν μπορώ ούτε να χάνω όπως άλλοι», ήταν οι κουβέντες του. Πλέκοντας το εγκώμιο του Μόγες, μου είχε πει ξεκάθαρα: «Θα είναι ο προπονητής όσα χρόνια θέλει, πρόκειται για πολύ τίμιο παιδί και πανέξυπνο. Δεν θεωρώ απίθανο να έρθουν προτάσεις ακόμη και από τη Γιουνάιτεντ όταν φύγει ο σερ Αλεξ και τότε θα είναι δύσκολο να το κρατήσω. Ομως έτσι είναι η ζωή».
Με τη συμπλήρωση των δέκα ετών στον πάγκο των «τόφις», ο Μόγες ίσως ήρθε η ώρα να κυνηγήσει κάτι μεγαλύτερο.

Ηδη οι σειρήνες ακούγονται και αργά ή γρήγορα η Εβερτον θα τον χάσει. Ο Σκωτσέζος τεχνικός έχει όλα τα εχέγγυα για να πετύχει ακόμη και στο «Ολντ Τράφορντ» ή στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν». Το εκπληκτικό είναι πως έχει ανεβάσει τις μετοχές του χωρίς να έχει κατακτήσει ακόμη τίτλο! Φυσικά οι σκεπτικιστές θα πουν πως είναι εύκολο να διακριθείς σε μία ομάδα που είναι άτιτλη από το 1995. Η Εβερτον δεν έχει τρομερές απαιτήσεις, άρα ακόμη και μία έκτη θέση αντιμετωπίζεται ως επιτυχία, οπότε το να παίζεις σφιχτά με πέντε χαφ ακόμη και στην έδρα σου, μπορεί να δίνει πόντους, αλλά δεν βοηθάει και το θέαμα. Ολοι έχουν τα δίκια τους, ωστόσο σε ένα πράγμα δεν χωρά κουβέντα, πως η αποχώρησή του από την μπλε πλευρά του Μερσεϊσάιντ θα αφήσει ένα δυσαναπλήρωτο κενό, που ίσως να μη γίνεται τώρα αντιληπτό, πόσο δύσκολο θα είναι να καλυφτεί.