Δεν ήμουν ποτέ μέγας φαν της Μπιλμπάο, αν και πάντα της είχα μια συμπάθεια, όπως συμπαθώ κάθε έναν και κάθε τι που παλεύει να διατηρήσει την ταυτότητά του και δεν υποκύπτει σε πειρασμούς, ανεξάρτητα από το κόστος. Και η Αθλέτικ πάντα στηριζόταν και στηρίζεται σε Βάσκους, πάντα είχε εμβληματικές φιγούρες που έπαιζαν ακόμα και τζάμπα, πάλευε ακόμα και στις κακές χρονιές της που τύχαινε μια μέτρια φουρνιά ποδοσφαιριστών, αρνιόταν να ξεπουλήσει, δεν δεχόταν να υποχωρήσει. Κι όλα αυτά είναι άξια σεβασμού, σε μια εποχή όπου το ποδόσφαιρο είναι για όλους τους υπόλοιπους μπίζνα, εκατομμύρια ευρώ, χορηγίες και τουρνέ στην Ασία, εσύ να λες «όχι», να τα πετάς στα σκουπίδια και να συνεχίζεις να τραβάς το δρόμο που χάραξες.
Τα τελευταία χρόνια την βλέπω σπάνια, όποτε τύχει να δω αγώνα του ισπανικού πρωταθλήματος ή κυπέλλου, αλλά το βράδυ της Πέμπτης είχα την ευκαιρία και εγώ, όπως και πολύς κόσμος, να θαυμάσω μια σπουδαία ποδοσφαιρική παράσταση σε ένα κατάμεστο θέατρο, όπως είναι το «Θέατρο των Ονείρων». Και να καταλάβω ότι Ισπανία δεν είναι μόνο Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, με ένα σωρό ακόμα κομπάρσους, φτωχούς συγγενείς και «άλογα» που τρέχουν για την τρίτη θέση, αλλά και Μπιλμπάο. Όχι μόνο επειδή είναι «περήφανη» και «αδούλωτη», αλλά επειδή παίζει μπαλάρα.
Δεν θυμάμαι και πολλές ομάδες τα τελευταία χρόνια να μπαίνουν στο Ολντ Τράφορντ και να να παίζουν τόσο πειστικά και πιεστικά, να κυριαρχούν τόσο απόλυτα στο χορτάρι επί 90 λεπτά, σε ό,τι κατάσταση κι αν ήταν η Γιουνάιτεντ. Μιλάμε για ένα γήπεδο που χωρίς να είναι «καμίνι» και να ψαρώνει τους αντίπαλους, είχε και έχει μια αύρα που δίνει ώθηση στη Γιουνάιτεντ και κόβει τα φτερά των φιλοξενούμενων. Αυτά μέχρι το βράδυ της Πέμπτης. Οι Βάσκοι στο χορτάρι δεν μάσησαν από το γήπεδο, οι Βάσκοι στις εξέδρες το έκαναν να θυμίζει «Σαν Μαμές», επί 90 λεπτά σφυροκοπούσαν τους γηπεδούχους και χρειάστηκε ο Ντε Χέα να κάνει 3-4 σπουδαίες επεμβάσεις για να μην πάρει το σκορ αστρονομικές διαστάσεις.
Όσο κι αν μασούσε νευρικά την τσίχλα του ο Σερ Άλεξ, ό,τι εντολές και να έδινε, όσο και να προσπάθησε να ανακατέψει την τράπουλα, ό,τι απουσίες και να είχε, έμοιαζε ανήμπορος στον πάγκο. Διότι έβλεπε την ομάδα του ακόμα πιο ανήμπορη κι από τον περσινό τελικό με τη Μπαρτσελόνα. Οι βαριές φανέλες μπορεί να φτιάχνουν ωραίες ποδοσφαιρικές ιστορίες ή να μετράνε στην Πρέμιερ, μπορεί η Μάντσεστερ να είναι πραγματικά μια σπουδαία ομάδα με πλούσια ιστορία και ατέλειωτες κούπες επί των ημερών του, αλλά στο χορτάρι έμοιαζε σαν μια άνιση μάχη ανάμεσα στο παλιακό και το φρέσκο. Το παρωχημένο και το μοντέρνο. Το κορεσμένο και το διψασμένο.
Το τι θα γίνει στον επαναληπτικό κι αν η μεγάλη Γιουνάιτεντ καταφέρει μια επική ανατροπή, είναι κάτι που δεν το ξέρω - μακάρι να το προσπαθήσει για να δούμε ακόμα μια τέτοια ματσάρα. Αυτό που ξέρω, είναι ότι από το βράδυ της Πέμπτης είμαι πια και λίγο Μπιλμπάο μαζί με τις ομάδες που αγαπώ. Όπως και πολλοί ακόμα φαντάζομαι.
Κώστας Βαϊμάκης
www.fightclub.gr
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
