FC: Έχεις ψυχή να το νιώσεις;

Για ένα κομμάτι ψωμί,
δε φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
πρέπει να δώσεις πολλά.
(Όχι μόνο υλικά αγαθά, αλλά σιγά-σιγά και όλα τα υπόλοιπα. Τις αξίες σου, τις σταθερές σου, τα «πιστεύω» σου, την κοσμοθεωρία σου -που με κόπο έχτισες μέσα στα χρόνια. Τόσο ξαφνικά. Τόσο φτηνά. Τόσο στην ξεφτίλα.)

Δεν φτάνει μόνο το μυαλό σου,
δε φτάνει μόνο το κορμί σου.
Το πιο σπουδαίο είν' η ψυχή σου, δικέ μου.
Έχει τους νόμους τους αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
(Οι νόμοι που διέπουν αυτή την ιστορία είναι τόσο παλιοί όσο κι ο άνθρωπος. Στάζουν αδηφαγία και απληστία, βασίζονται στον κυνισμό της απαίτησης και μέσα τους δεν χωράνε η ευγένεια κι ο ανθρωπισμός. Τέτοια πράγματα, για όσους όρισαν τους νόμους αυτούς, είναι μόνο για ονειροπόλα αγοράκια και για κοριτσάκια που μελώνουν με τις ρομαντικές κομεντί)

Θα σου κρεμάσουνε μια μπάλα
και θα τραβιέσαι μ' αυτήν μέρα - νύχτα.
Έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις,
μέχρι να πάψεις να λες «μα τι τρέχει;»
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
(Η «μπάλα» του χρέους, η ανάγκη της τιμωρίας, ο χρονικός και τροπικός εκβιασμός... όλα κομμάτια του ίδιου μονόδρομου ο οποίος καταλήγει στον εγκλωβισμό. Τον ψυχικό, τον συναισθηματικό, τον πρακτικό εντέλει.)

Για ένα κομμάτι ψωμί,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα πιεις φαρμάκια πολλά.
(Και τα πίνεις σε πολλές δόσεις. Μέρα τη μέρα συρρικνώνεσαι και σύντομα ξεχνάς τον παλιό σου εαυτό, την ώρα που ο καινούριος ψάχνει παραδίπλα εξιλαστήρια θύματα και χορταίνει πρόσκαιρα βλέποντας τον δίπλα να πέφτει και να ματώνει πιο γρήγορα από ‘σενα. Αυτό λέγεται αποκτήνωση.)

Θα σε πετάνε από ‘δω κι από ‘κει
θα λαχανιάζει η ψυχή σου.
Θα φτύσεις αίμα απ' το στόμα, δικέ μου.
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
(Λαχανιάζεις γιατί τρέχεις προσπαθώντας να φτάσεις στο Σύνταγμα και το τείχος των χημικών σου φράζει τον δρόμο. Μα λαχανιάζει κι ο νους γιατί δυσκολεύεται να επεξεργαστεί την σχετικοποίηση των πάντων και την άτακτη κατάρρευση. Λαχανιάζει κι η ψυχή σου μαζί, γιατί πονάει που οι λίγοι κρίνουν και αποφασίζουν για την τύχη των πολλών.)

Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα 'χεις ξεχάσει πολλά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα 'χεις πληρώσει ακριβά.
(Τα λάθη του παρελθόντος, η φωνή που δεν βγήκε όσο δυνατή έπρεπε την ώρα που χρειαζόταν, ο κώλος που δεν σηκώθηκε από τον καναπέ παρά έμεινε να παρακολουθεί αποχαυνωμένος τις ομιλούσες κεφαλές στην τηλεόραση. Surprise! φίλε μου, ο λογαριασμός θα εισπραχθεί μέχρι που η επιβίωση να είναι η μόνη και μόνιμη έγνοια σου.)

Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ' αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ' έχουν, δικέ μου,
μα δε θα έχεις ψυχή να το νιώσεις,
θα είναι για σένα αργά.
(Ο φόβος. Το πρωταρχικό και κυρίαρχο συναίσθημα. Αυτό κάνει κουμάντο, αυτό απλώνεται. Και θα συνεχίσει να υψώνει το τείχος του μέχρι να το προσπεράσεις. Όχι να το ρίξεις, δεν πέφτει, απλώς να περάσεις από δίπλα του. Εσύ, εμείς και όλοι οι υπόλοιποι που ακόμα είμαστε «τάγματα ξυπόλυτα, περπατάμε μέσα σε σκοτάδια απόλυτα»).

*Με πλάγια γράμματα οι στίχοι του τραγουδιού «Για ένα κομμάτι ψωμί», των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα (1985). Σε παρένθεση λίγες σκόρπιες σκέψεις του γράφοντος.

Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr