Στο πάνθεον θα το βάλει ο καιρός (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Τρεις είναι οι μύθοι που παραδοσιακά ακολουθούν κάθε μεγάλη διοργάνωση: πως δεν είδαμε καινούργιο σύστημα, πως οι ομάδες δεν παίζουν για το θέαμα, αλλά για το αποτέλεσμα και πως παλαιότερα τα πράγματα ήταν καλύτερα. Φυσικά, η απάντηση σε καθένα από αυτά τα ζητήματα δεν βγαίνει από εγχειρίδια, αλλά από προσωπικές εμπειρίες. Καινούργιο σύστημα έχουμε να δούμε περίπου 20 χρόνια, από το 4-5-1 της Γαλλίας του Μισέλ Ινταλγκό. Βέβαια, ό,τι παίζουν πια οι ομάδες είναι ένα καμουφλαρισμένο 4-5-1 είτε στη μορφή του 4-4-1-1 είτε του 4-2-3-1. Ακόμα και αυτές που χρησιμοποιούν το 4-3-3 και το 4-4-2, σπάνια δεν μεταβάλλουν στον αγώνα τη διάταξή τους σε κάτι που να μοιάζει με το 4-5-1. Και η ανάγκη αυτός ο ένας επιθετικός να είναι πλήρης παίκτης όπως ο Ανρί, είναι απαραίτητη προϋπόθεση.

Η τεχνική επιτροπή της ΦΙΦΑ σε μία εξαιρετική ανάλυσή της επισημαίνει πως στο σύγχρονο ποδόσφαιρο ομάδα που δεν επιτίθεται με σχεδόν όλο το σύνολό της, δεν έχει τύχη απέναντι σε σφιχτές άμυνες, αφού όλο και πιο πολύ έγινε της μόδας οι μικρές ομάδες να αμύνονται με 11 παίκτες πίσω από την μπάλα. Άρα, αν δεν ανεβάζεις οκτώ και εννιά ποδοσφαιριστές ψηλά στο γήπεδο για να συμμετέχουν στην επίθεση, έχεις μεγάλο μειονέκτημα.
Ποιοτικά είχαμε ένα Κύπελλο με μερικές ομάδες που δύσκολα τις ξεχώριζες και που όποια και αν έπαιρνε τον τίτλο, δεν θα μπορούσες να πεις πως δεν τον δικαιούνταν. Η Ιταλία, η Γαλλία, η Γερμανία αλλά και η Αργεντινή είχαν όλα τα φόντα για να γίνουν πρωταθλήτριες. Το κατάφερε αυτή που είχε την καλύτερη άμυνα, τον καλύτερο προπονητή και έκανε την πιο σωστή χρήση του ρόστερ της με 10 διαφορετικούς σκόρερ και χρησιμοποιώντας 21 παίκτες! Τεχνικά και ποιοτικά ήταν μία διοργάνωση με πολύ υψηλό επίπεδο από πλευράς ρυθμού. Αυτό έχει να κάνει με τη φυσική κατάσταση των ομάδων, η οποία είναι τουλάχιστον υπερδιπλάσια από δύο δεκαετίες πριν. Έτσι βλέπουμε την εικόνα της εξαιρετικής παράτασης στον αγώνα Ιταλίας–Γερμανίας ή τον δαιμονιώδη ρυθμό που είχε το ματς της Αργεντινής με το Μεξικό και ο τελικός καθ’ όλη τη διάρκειά τους! Ουσιαστικά όλες οι ομάδες παίζουν πια με ζώνη, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις είδαμε τη χρησιμοποίηση των τριών αμυντικών χαφ, που ο ένας ήταν «μασκαρεμένος» γιατί έκανε και παιχνίδι. Η Ιταλία με τον Πίρλο σε αυτόν τον ρόλο είχε την καλύτερη εκδοχή σε αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού.

Το ότι οι ομάδες δεν παίζουν πια για το θέαμα είναι το πιο διασκεδαστικό επιχείρημα και φυσικά δεν στέκει ούτε δευτερόλεπτο. Πότε δεν έπαιζαν οι ομάδες για το αποτέλεσμα σε μεγάλη διοργάνωση; Το '70, που η Ιταλία έφερε 0-0 με το Ισραήλ και η Αγγλία έπαιζε πάσες για να περάσει ο χρόνος στο 1-0 με τη Ρουμανία;

Το '74, που οι Δυτικογερμανοί έχασαν 1-0 από τους Ανατολικούς για να αποφύγουν την Ολλανδία πριν από τον τελικό; Το '78, που είχαμε το Αργεντινή-Περού 6-0, αλλά και τη μαζική άμυνα της Γερμανίας για να μη χάσει από την Τυνησία; Το '90, που σχεδόν όλα τα κρίσιμα ματς κρίθηκαν στα πέναλτι; Ή το '98, που η Βραζιλία έχασε από τη Νορβηγία και η Νιγηρία από την Παραγουάη, εξοργίζοντας Μαροκινούς και Ισπανούς, οι οποίοι θεωρούσαν πως έγινε παιχνίδι στην πλάτη τους; Από τότε που υπάρχουν βαθμοί στις νίκες και κρίνονται Κύπελλα, οι ομάδες θέλουν πρώτα τη νίκη! Τουλάχιστον ο Ρομπέρτο Κάρλος ήταν ειλικρινής, όταν είπε πως τα τακουνάκια και τα περίεργα κολπάκια είναι για τις διαφημίσεις και όχι για το γήπεδο στα αληθινά ματς!

Παλαιοτέρα τα πράγματα δεν ήταν πάντα καλύτερα. Θα θυμάστε, άλλωστε, όπως έγραφα σε αυτή τη στήλη την ημέρα που άρχιζε το Μουντιάλ, πως το '70 γκρίνιαζε ο Τύπος για τον τελικό, το '74 έγραφαν πως ήταν άθλιο το θέαμα, το '78 πως η διοργάνωση είχε μέτρια ματς, το '82 πως η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική! Έτσι γινόταν και έτσι θα γίνεται, ακριβώς επειδή η ανθρώπινη φύση αμβλύνει το παρελθόν και δημιουργεί μία νοσταλγική τάση.

Ο,τι ήταν τότε, το αισθανόμαστε πια πολύ όμορφο, επειδή θυμίζει τα παιδικά χρόνια, μία άλλη εποχή. Δεν είναι απαραίτητο για τη μνήμη να ξεχωρίζει τα καλά από τα κακά, διότι έχει ήδη ξεχωρίσει και κάνει κατανομή των αναμνήσεων, διαλέγοντας τις καλές αναμνήσεις και απορρίπτοντας τις όποιες αρνητικές. Υπό αυτό το πρίσμα, τη θέση στο πάνθεον των πραγματικά ξεχωριστών Μουντιάλ, αυτό του 2006 θα την πάρει, όπως τη δικαιούται, με τον καιρό!