Λένε για ‘κείνον…

Λένε ότι αν είχε μυαλό -με τέτοιο ταλέντο- θα ‘χε πετύχει (ακόμη) περισσότερα πράγματα στην καριέρα του.

Λένε ότι αδίκησε τον εαυτό του.

Λένε (παλιότερα) για τον άστατο χαρακτήρα του.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως παραμερίζουν το σημαντικότερο…

Ότι κρεμάει τα γάντια του ένας από τους ελάχιστους ξεχωριστούς τύπους στο ελληνικό ποδόσφαιρο και ο τελευταίος μεγάλος Έλληνας πορτιέρο.

Για την καριέρα του Δημήτρη Ελευθερόπουλου διαβάσατε πολλά και να είστε σίγουροι θα διαβάσετε πολύ περισσότερα.

Ώρα λοιπόν να θυμηθείτε προς τι όλα αυτά τα καλά λόγια. Μέσα από θετικές (και αρνητικές φυσικά) αναμνήσεις.

Τη σεζόν 98-99 ο Ολυμπιακός φτάνει ως τους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ, με τον 23χρονο -τότε- «Ελέ» να πιάνει τα άπιαστα. Η τριπλή επέμβαση κόντρα στη Γιουβέντους -όπως θα πει κι ο ίδιος αργότερα- είναι η κορυφαία στιγμή της καριέρας του.



Μάλιστα θα αναδειχθεί «καλύτερος τερματοφύλακας» της διοργάνωσης, μια διάκριση που απάλυνε ελαφρώς την πικρία του για τα… τερτίπια του αέρα που στέρησαν την πρόκριση στα ημιτελικά.



Κάποιοι (ευτυχώς λίγοι) υποστηρίζουν ότι τα πέναλτι είναι καθαρά θέμα τύχης. Ασφαλώς είναι και θέμα τύχης, αλλά αν δεν το ‘χεις κιόλας δεν γίνεται τίποτα. Ο Ζάχοβιτς και ο Φαν Νίστελροϊ μπορούν να σας διαβεβαιώσουν.





Οι τίτλοι του τέλους...



Επιμέλεια: Παναγιώτης Σγαρδέλης