Όταν και οι θεοί δυσκολεύονται να επιλέξουν! (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ο πρώτος ευρωπαϊκός τελικός από το 1982 σε ένα Μουντιάλ έχει τη σπάνια ιδιαιτερότητα να φέρνει αντιμέτωπες τις δύο ομάδες που με βάση τη συνολική εικόνα του τουρνουά δικαιούνται να είναι εδώ.

Συχνά-πυκνά είχαμε φιναλίστ για τους οποίους οι ενστάσεις θα ήταν δικαιολογημένες. Το 1998, για παράδειγμα, η Ολλανδία εδικαιούτο βάσει της συνολικής απόδοσής της περισσότερο από τους Βραζιλιάνους να είναι στον τελικό. Το 1990 η Ιταλία ήταν καλύτερη από την Αργεντινή. Το 1986 και το 1982 η Γαλλία θα έπρεπε να είναι στο φινάλε αντί των Γερμανών τουλάχιστον μία φορά.

Στον μήνα που πέρασε στα γερμανικά γήπεδα δεν υπάρχει κάποια ομάδα που να της επιτρέπεται να διαφωνήσει με το ζευγάρι του τελικού. Η Ιταλία έφτασε μέχρι το Βερολίνο μόνο με νίκες, εκτός του ισόπαλου 1-1 με τις ΗΠΑ. Οι όποιες γκρίνιες για το πέναλτι στην εκπνοή του αγώνα με την Αυστραλία σβήνουν μπροστά στον αντίλογο της άδικης αποβολής του Ματεράτσι και κυρίως στην πεντακάθαρη επικράτηση επί της Γερμανίας στην παράταση. Για τους Γάλλους, οι αναιμικές εμφανίσεις με την Ελβετία και την Κορέα μοιάζουν θολές αναμνήσεις μπροστά στις προκρίσεις με Ισπανούς και Πορτογάλους και κυρίως μπροστά στην εμφάνιση-πρόκριση επί της Βραζιλίας.

Και οι δύο φιναλίστ έχουν έναν κοινό παρονομαστή: πανίσχυρη άμυνα. Ο Μπουφόν έχει δεχθεί μόνο το αυτογκόλ από τον Τζακάρντο. Ο Μπαρτέζ, από την άλλη, ένα πέναλτι και το περίεργο γκολ τον Κορεατών. Εκεί φαίνεται ότι θα παιχθεί και απόψε το ματς. Και επειδή στο ποδόσφαιρο της τελευταίας δεκαετίας καλή άμυνα σημαίνει ταυτόχρονα εξαιρετικά ανασταλτικά αντανακλαστικά από ολόκληρη την ομάδα, σε αυτό το σημείο οι Ιταλοί υπερέχουν. Οι μεσαίες γραμμές και των δύο είναι εξαιρετικές, με την Ιταλία στο πρόσωπο του Πίρλο να έχει έναν αληθινό ηγέτη, αλλά τη Γαλλία να είναι καλύτερη στα σημεία, μιας και -εκτός του αναγεννημένου Βιεϊρά- υπάρχει η τεράστια σκιά του Ζιντάν.

Η επίθεση όμως συνήθως κρίνει τον νικητή. Εδώ ο Ανρί φαίνεται (με τα τρία γκολ και με τις ξεχωριστές ικανότητές του) να έχει το πάνω χέρι, αλλά από τους υπόλοιπους παίρνει ελάχιστες βοήθειες. Η Ιταλία, με δέκα διαφορετικούς σκόρερ των 11 έως τώρα γκολ της, τελικά κρίνεται ως η νικήτρια αυτού του άτυπου κρας τεστ.

Ολα αυτά έχουν ελάχιστη σημασία από τη στιγμή που οι δύο ομάδες θα βγουν στον αγωνιστικό χώρο. Εξι χρόνια πριν, στο «Ντε Κάιπ» του Ρότερνταμ, η Γαλλία ήταν στα χαρτιά πολύ μεγάλο φαβορί απέναντι στην Ιταλία. Χρειάστηκαν τα δευτερόλεπτα των καθυστερήσεων και η μοναδική έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης των αμυντικών του Ντίνο Τζοφ για να ισοφαρίσει ο Βιλτόρ και να σώσει την τότε παγκόσμια πρωταθλήτρια από την ήττα. Εκείνο το παιχνίδι είχε φανερό φαβορί τη Γαλλία, αλλά η Ιταλία, χάνοντας τη μία ευκαιρία μετά την άλλη, έδειχνε μέσα στο γήπεδο να έχει επωμιστεί καλύτερα τον ρόλο. Εκείνος ο τελικός κρίθηκε από το «χρυσό» γκολ του Τρεζεγκέ και οι «ατζούρι» περίμεναν 72 μήνες για μία ρεβάνς. Και επειδή στο ποδόσφαιρο δεν παίζεις ποτέ για τα χαμένα, αλλά για ό,τι έχεις εκείνη την ώρα μπροστά σου, καλύτερη ευκαιρία από το να ρεφάρεις με έναν τίτλο Μουντιάλ ως βραβείο δεν υπάρχει. Για πολλούς παίκτες και των δύο ομάδων θα είναι η τελευταία μεγάλη ευκαιρία. Στη Γαλλία, όλα τα βλέμματα έχουν επικεντρωθεί στον Ζιντάν, επειδή είναι η τελευταία βραδιά της καριέρας του. Ουσιαστικά όμως, όσον αφορά την εθνική, το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους. Ο Τουράμ, ο Μπαρτέζ, ο Σανιόλ, ο Μακελελέ, πολύ πιθανόν και ο Βιεϊρά, άλλη ευκαιρία τελικού δεν θα έχουν. Για μια ομάδα που όλοι γράφαμε πως ο κύκλος της έκλεισε είτε το 2002 με το κάζο της Κορέας είτε το 2004 με την ήττα από την εθνική μας στη Λισσαβώνα, αυτό το τουρνουά ήταν η αναγέννηση του Φοίνικα από τις στάχτες. Αλλά και για τους Ιταλούς δεν είναι ευκαιρία που έρχεται συχνά. Η «σκουάντρα ατζούρα» συνεχίζει την παράδοση να αγωνίζεται κάθε δώδεκα χρόνια στον τελικό, συνεπώς ακόμα και γι' αυτούς, που είναι νέα παιδιά ακόμα, μπορεί να είναι πολύ αργά να περιμένουν μέχρι το 2018! Σίγουρα πάντως ο Τότι, που έχει δηλώσει πως απόψε σταματά από την εθνική, ο Ντελ Πιέρο, ο αρχηγός Καναβάρο, που απόψε φτάνει τις 100 συμμετοχές, ξέρουν πως το βράδυ ισχύει το «ή τώρα ή ποτέ».

Στη «μάχη» των πάγκων οι Ιταλοί φαίνεται πως έχουν προβάδισμα, διότι ο Μαρτσέλο Λίπι είναι πολύ πιο συνηθισμένος στα... ύψη και τις απαιτήσεις σε σύγκριση με τον Ρεϊμόν Ντομενέκ. Βέβαια, και το οπλοστάσιο που έχει στη διάθεσή του τού δίνει καλύτερες λύσεις. Μόνο μεγάλο «μείον» του Λίπι, η προϊστορία που τον θέλει χαμένο σε όλους τους τελικούς που έχει παίξει με τη Γιουβέντους σε ευρωπαϊκό επίπεδο (πέντε), εκτός από εκείνον του 1996.

Μοιάζει λοιπόν πολύ ισορροπημένο το παιχνίδι και ίσως τη διαφορά να την κάνει αυτή η μια μέρα έξτρα ξεκούρασης που είχε η Ιταλία σε σχέση με τους μεγαλύτερους σε ηλικία Γάλλους. Στο πρόσωπο του Ζινεντίν Ζιντάν η Γαλλία βρήκε τον κορυφαίο εκπρόσωπο της αθλητικής ιστορίας της, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος. Για την Ιταλία, η κατάκτηση του τίτλου την ώρα που η δίκη του σκανδάλου φτάνει στο τέλος της μοιάζει με εικόνα βγαλμένη από αρχαία ελληνική τραγωδία. Σαν ένα χέρι να κινεί τα νήματα και να θέλει την ίδια στιγμή την αποθέωση των ακραίων συναισθημάτων. Οι θεοί της αρχαιότητας προστάτευαν τους αληθινούς ήρωες. Απόψε, αν είχαν δίλημμα, πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να επιλέξουν...