Η υποκειμενική διάσταση της πραγματικότητας (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος

Η λίστα των 10 υποψηφίων για τη «Χρυσή Μπάλα» αυτού του Μουντιάλ σήκωσε, όπως πάντα σε μεγάλα τουρνουά, συζητήσεις. Γιατί ο ένας, γιατί ο άλλος, γιατί όχι κάποιος τρίτος.

Το ίδιο και η λίστα των υποψήφιων καλύτερων νέων παικτών. Οπως και στα περισσότερα ματς της διοργάνωσης, σήκωνε πολλή συζήτηση ποιος ήταν ο man of the match. Ισως το μόνο από τα βραβεία που δεν ξεσηκώνει αντιδράσεις, παραδοσιακά από το 1994 που καθιερώθηκε, είναι αυτό του τερματοφύλακα. Το βραβείο έχει το όνομα «Λεβ Γιασίν» προς τιμήν του μεγάλου Σοβιετικού και οι νικητές του μέχρι τώρα δεν αμφισβητούνται. Το '94 ο Ταφαρέλ, το '98 ο Μπαρτέζ, το 2002 ο Καν και τώρα αδιαφιλονίκητο φαβορί είναι ο Μπουφόν! Τελεία και παύλα.

Στα υπόλοιπα φαίνεται πως κυριαρχούν διάφορα συμφέροντα. Από την άλλη, είναι λογικό. Κάθε βραβείο έχει το όνομα ενός εκ των χορηγών της διοργάνωσης, που δίνουν ουκ ολίγα χρήματα, άρα έχουν λόγο και στα δρώμενα. Τα περίπου 650 εκατομμύρια ευρώ που η ΦΙΦΑ βάζει στα ταμεία της από τους χορηγούς είναι πολύ μεγάλο ποσό για να μην έχουν και αυτοί ένα καλό κομμάτι της πίτας. Και το ποσό θα αυξηθεί δραματικά για το 2010 στη Νότιο Αφρική, όταν μόλις έξι θα είναι οι χορηγοί, αντί των 15 που ήταν σε αυτή και την προηγούμενη διοργάνωση. Και αυτό γιατί ακούστηκε πολλή γκρίνια για τον αριθμό των εισιτηρίων που κατέληξαν στα χέρια τους και γιατί για αρκετά από αυτά υπάρχουν καταγγελίες πως διοχετεύτηκαν στη μαύρη αγορά. Η ΦΙΦΑ δεν τους αποκαλεί απλώς Sponsors, αλλά Partners, θέλοντας να δώσει έμφαση στη σημαντική τους συμβολή στη διοργάνωση. Και εδώ που τα λέμε, έχει κάθε δίκιο. Από το 1974, όταν ο Βραζιλιάνος Ζοάο Χαβελάνζε με την αμέριστη υποστήριξη (φανερά και κυρίως παρασκηνιακά) του ιδιοκτήτη της ADIDAS Χορστ Ντάσλερ κατάφερε να νικήσει τον Βρετανό σερ Στάνλει Ράους, παίρνοντας την προεδρία της ΦΙΦΑ, οι χορηγίες και τα χρήματα που μπαίνουν στα ταμεία απογειώθηκαν. Η μεγαλύτερη συμφωνία παραμένει εκείνη της COCA COLA, που τα δικά της χρήματα χρησιμοποιήθηκαν από τον Χαβελάνζε στη μάχη για την εκλογή του και στη συνέχεια με τη δική της υποστήριξη διοργανώθηκαν τα πρώτα Παγκόσμια Κύπελλα Νέων και στη συνέχεια και Παίδων. Η εταιρεία έχει συμβόλαιο από το 1978 και με την πρόσφατη ανανέωση θα είναι χορηγός έως και το 2022. Η μπύρα BUDWEISER, τα ξυραφάκια GILLETTE, η πιστωτική κάρτα MASTERCARD, η εταιρεία ταχυφαγητού McDonald’s, η πάροχος διαδικτύου YAHOO, τα λάστιχα CONTINENTAL, η αεροπορική εταιρεία EMIRATES, η HUYNDAI, η PHILIPS, η TOSHIBA, στηρίζουν με τα μεγάλα ποσά που δίνουν όλα τα μεγαλόπνοα σχέδια της ΦΙΦΑ. Ποιοι, άραγε, θα είναι και το 2010, αν του χρόνου περάσει στην επόμενη προεδρική εκλογή η πρόταση για μόλις έξι χορηγούς; Καταλαβαίνετε πως δεν θα είναι εύκολη μάχη. Και πόσα χρήματα θα διακινηθούν, κυρίως κάτω από το τραπέζι για να πάρουν κάποιοι το χρίσμα;

Μέσα σε όλα αυτά, λοιπόν, υπάρχουν τα βραβεία. Με εξαίρεση το «Χρυσό Παπούτσι», που δίνει η ADIDAS στον πρώτο σκόρερ και βγαίνει μέσα στο γήπεδο, όλα τα άλλα είναι για να τα συζητάμε. Αποτελούν την αποθέωση της υποκειμενικής διάστασης της αντικειμενικότητας! Αυτό που εγώ βλέπω έτσι, ο άλλος το κοιτάει αλλιώς και έχουμε πιθανόν δίκιο όλοι! Στη δεκάδα των καλύτερων κάποιοι λένε πως πρέπει να μπαίνουν και άλλοι που έφυγαν νωρίς. Από τη δική μου σκοπιά, δεν συμφωνώ. Εδώ δεν μιλάμε για το ποιος είναι καλύτερος παίκτης, αλλά για το πόσο συνέβαλε ώστε να φτάσει ως εδώ η ομάδα του. Τον κορυφαίο θα αναδείξουν οι διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι και θα ανακοινωθεί μεν τη Δευτέρα, αλλά η ψηφοφορία κρατά μέχρι ένα δίωρο πριν από τη σέντρα του τελικού. Συνεπώς ρισκάρω και λέω «Ζινεντίν Ζιντάν», αφού και συναισθηματικά θα λειτουργήσει υπέρ του το γεγονός πως θα τον δούμε για τελευταία φορά στο γήπεδο και η απόδοσή του το δικαιούται.

Για νέο παίκτη του τουρνουά, θα έλεγα πως θα βγει ο Ποντόλσκι. Την απόφαση παίρνει η τεχνική επιτροπή, οπότε κρατάμε πάντα ένα μικρό καλάθι. Η Mastercard, με τον Πελέ αιχμή του δόρατος, θα ανακοινώσει τους 23 καλύτερους παίκτες -όπως και στην Πορτογαλία το 2004- της διοργάνωσης αντί για την ενδεκάδα που έβγαινε μέχρι το 2002. Αν θέλετε τη δική μου ενδεκάδα, δεν έχω πρόβλημα να την πω. Και προπονητής της θα ήταν ο Σκολάρι, που κερδίζει τον Λίπι στα σημεία, διότι η Πορτογαλία χωρίς αυτόν δεν θα έφτανε ούτε στα προημιτελικά.

Τερματοφύλακας ο Μπουφόν, που επιβεβαίωσε πως με έναν σπουδαίο γκολκίπερ πας μακριά. Δεξί μπακ ο Τζαμπρότα, ο οποίος και αμυντικά βοήθησε πολύ, αλλά και είχε συμμετοχή οργανωτικά στο παιχνίδι της Ιταλίας. Αριστερά δεν έχει αντίπαλο ο Φίλιπ Λαμ. Ενας δεξιοπόδαρος αριστερός μπακ, με ικανότητα στο να σκοράρει και να βγαίνει μπροστά. Κεντρικό αμυντικό δίδυμο, ο Καναβάρο με τον Τουράμ. Απροσπέλαστοι και ανίκητοι. Μπροστά τους, αμυντικά χαφ ο Βιεϊρά, που ανέβηκε και μαζί του πήρε όλη τη Γαλλία ως τον τελικό, και ο Πίρλο, που έχει κάνει αντίστοιχα σημαντικό Μουντιάλ για την Ιταλία με τον Μπρούνο Κόντι το 1982. Θα έβαζα τον Φρινγκς, αν η Γερμανία είχε προκριθεί και ο ίδιος είχε παίξει. Η απουσία του ίσως στοίχισε στην ομάδα του Κλίνσμαν τον τελικό.

Ο Ζιντάν σε ελεύθερο ρόλο να κάνει τα μαγικά του, ο Φίγκο στα δεξιά, που έκανε ένα εκπληκτικό Μουντιάλ, πολύ καλύτερος από το 2004 στο EURO. Αριστερά στα χαφ θα σας ξαφνιάσω, αλλά για μένα ο καλύτερος ήταν ο Ουκρανός Καλινιτσένκο, ακόμη και στην ήττα από την Ιταλία. Παίκτης που θα τον ήθελαν και η Γερμανία και η Γαλλία και η Ιταλία στην ενδεκάδα τους. Αλλά επειδή δεν έφτασε στην τετράδα, επιλέγω τον Ποντόλσκι, ο οποίος άλλωστε αναδείχθηκε καλύτερος νέος παίκτης της διοργάνωσης.

Σέντερ φορ; Ο Ανρί, θα πείτε κάποιοι. Ναι, αν έκανε και άλλα ματς όπως με τη Βραζιλία. Εκείνη την ημέρα ήταν ο ιδανικός για τον ρόλο του μοναχικού επιθετικού. Αλλιώς, η επιλογή είναι ο Κλόζε. Τα πέντε γκολ που έβαλε μπορεί να μην είναι πολλά, αλλά σε μία ομάδα που θα είχε αυτούς που προαναφέραμε, ποια άμυνα θα ήθελε να έχει τον Κλόζε αντίπαλο στην περιοχή της; Το γκολ με την Αργεντινή ήταν η επισημοποίηση του πόσο επικίνδυνος είναι.
Οσο για καλύτερο διαιτητή της διοργάνωσης, ο Αρκούντια κερδίζει με κάτω τα χέρια. Ο Μεξικανός σφύριξε σε πέντε ματς, αριθμός - ρεκόρ σε ένα Μουντιάλ, δεν απασχόλησε ποτέ μετά τη λήξη και κατάφερε να είναι διεκπεραιωτής του αγώνα και όχι πρωταγωνιστής! Αυτό ακριβώς που διαφοροποιεί τους εξαιρετικούς διαιτητές από τον σωρό!