FC: Τα σημαντικά περνάνε από δίπλα μας

Η αδυναμία συγκέντρωσης, ένα από τα χαρακτηριστικά συμπτώματα της ταραχώδους εποχής που διανύουμε στη χώρα, τους έχει πάρει αμπάριζα όλους: Επαγγελματίες και ερασιτέχνες, δημοσιογράφους και πολιτικούς, προσεκτικούς και απρόσεκτους, κοινό και κριτικούς. Ως πρωτότοκο παιδί της αδυναμίας αυτής, προκύπτει φυσιολογικά η αδυναμία ιεράρχησης. Τι είναι πρώτο και τι δεύτερο, τι αξίζει να αναλυθεί και τι να «τηλεγραφηθεί», πόση αξία δίνουμε στην είδηση και πόση στην φήμη κ.ο.κ.

Η καθημερινή αυτή δημόσια περιδίνιση μοιάζει με σούπα που ολοένα την ανακατεύει μια αόρατη κουτάλα. Για την παρασκευή της έχουν χρησιμοποιηθεί πολλά υλικά, κάποια απ’ αυτά πιο ενδιαφέροντα από άλλα, όμως δεν μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε. Το μόνο που μπορούμε/προλαβαίνουμε να κάνουμε είναι σε κάποια φάση της ημέρας να βουτήξουμε το δάχτυλο μέσα και να γευτούμε ό,τι προλάβει να κολλήσει πάνω του. Ό,τι κάτσει, όχι κάτι που έχουμε επιλέξει. Άλλωστε η «επιτυχία» της παρούσης κίνησης της σούπας είναι να σε πείσει ότι όλα πάνω-κάτω έχουν την ίδια αξία. Ότι η ομογενοποίηση των ειδήσεων είναι η λογική εξέλιξη που προκύπτει από την ανάγκη (;) της ταχύτατης διάδοσής τους.

Τα υπολείμματα της σούπας, όμως, τότε είναι που αρχίσουν τη δράση τους -αν τελείωνε εκεί ο ρόλος τους μικρό το κακό, το πολύ-πολύ να ζούσαμε σε μία ενημερωτική «Μέρα της μαρμότας». Πάνε και κολλάνε στην προδιάθεση τα άτιμα, για να διαμορφώσουν κατακερματισμένες γνώμες. Λειψά πνευματικά κατασκευάσματα διαχέονται παντού. Κατόπιν αρχίζουν και αλληλεπιδρούν, σαν ιος που κάνει μεταστάσεις. Λίγο μπινελίκι από ‘δω, λίγη ημιμάθεια από ‘κει, λίγη κακοτροπιά παραπέρα. Παράλληλες γραμμές παντού, ούτε δύο που να τέμνονται. Τα μορφώματα αυτά δεν είναι άδεια πρόσωπα. Έχουν όνομα και επίθετο. Είμαι εγώ κι εσύ. Που μονολογούμε σε αντίθετες κατευθύνσεις. Είναι ο καθένας που βρήκε ή δημιούργησε ένα βήμα για τον εαυτό του και θέλει να γρατουνίσει τη σάρκα τόσο όσο να δει λίγο αίμα να βγαίνει από μέσα και να ποτίζει το χαρτί ή την οθόνη.

Πλάι στο εφεύρημα, λοιπόν, της «κοινής γνώμης» και εν ονόματί της οι έχοντες (επαγγελματικά θεσπισμένο) δημόσιο λόγο έχουν αφεθεί κατά πλειοψηφία στην ευχάριστη ζαλάδα της τσουλήθρας του «να σπρωχτούμε κι όπως πέσουμε». Την ίδια ώρα οι πρώην «αποκλεισμένοι» και νυν «ομοτράπεζοι» αντί να σκούζουν για την μείωση/διαστρέβλωση/καταπάτηση του δημόσιου αγαθού της ορθής και ιεραρχημένης πληροφόρησης γίνονται συμμέτοχοι στη δημόσια ζαλάδα με τις αστοχίες, τον πνευματικό τους αυτο-εγκιβωτισμό και την επίδειξη τζάμπα μαγκιάς -στοιχεία που μόνο να επιτείνουν τη σύγχιση μπορούν.

Η βάρκα αυτή μπάζει πλέον πολύ νερό. Και στην κουπαστή ο συγκεντρωμένος κόσμος συζητάει για τον καιρό, αντί για το πως θα μπορέσει να βουλώσει την τρύπα πριν να είναι πολύ αργά.

Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr