Στα Μουντιάλ μετράει πάντα η «βαριά» φανέλα (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Εκείνο που δεν αλλάζει ποτέ στο ποδόσφαιρο είναι η δύναμη της φανέλας! Εχει μαλλιάσει η γλώσσα μου στο ραδιόφωνο, το έγραψα ουκ ολίγες φορές όλα αυτά τα χρόνια, πως το Παγκόσμιο Κύπελλο έχει την τάση –όπως οι άντρες– να φλερτάρει με τις ξανθιές, αλλά τελικά να… παντρεύεται τις μελαχρινές!

Σε αυτά τα 76 χρόνια δεν υπήρξε ούτε ένας τελικός στον οποίο oι φιναλίστ δεν ήταν προβλέψιμοι. Ομάδες με ιστορία και περγαμηνές, με τίτλους και δύναμη. Ή η διοργανώτρια χώρα! Μόνες εξαιρέσεις, οι δύο βασίλισσες χωρίς στέμμα, η Ουγγαρία του '54 και η Ολλανδία του '74, που στην εποχή τους ήταν οι καλύτερες ομάδες με διαφορά. Η πρώτη ήταν αήττητη από το 1949? διέθετε τον Πούσκας, τον Χιντεγκούτι, τον Κόκτσις και τον Μπόζικ? είχε συντρίψει την Αγγλία 6-3 στο «Γουέμπλεϊ» και 7-1 στη Βουδαπέστη και δεν είχε αντίπαλο. Η δεύτερη, το 1974 στη Γερμανία, είχε ως βάση τον εκπληκτικό Αγιαξ του Κρόιφ, αλλά και τη Φέγενορντ του Φαν Χάνεγκεμ και παρ' ότι δεν είχε προϊστορία στα Μουντιάλ, ήταν (αν όχι το πρώτο) από τα φαβορί! Ποτέ άλλοτε δεν έφτασε στον τελικό ομάδα χωρίς ειδικό βάρος. Η Τσεχοσλοβακία, λένε κάποιοι, πώς πήγε στον τελικό το 1962; Η απάντηση είναι απλή. Ηταν εξαιρετική ομάδα, με τον χαρισματικό Μάζοπουστ (που κατέκτησε την ίδια χρονιά τη Χρυσή Μπάλα) και με παρουσία σε τελικό στο παρελθόν, κόντρα στην Ιταλία το 1934, οπότε προηγήθηκε και έχασε δύσκολα στην παράταση.

Σε κάθε διοργάνωση, λοιπόν, υπάρχουν οι σταχτοπούτες. Ομάδες που αρχίζουν καλά, αφήνουν υποσχέσεις. Στον τελικό φτάνουν, όμως, πάντα τα ονόματα. Ποτέ η Χιλή, η Πολωνία, η Σενεγάλη, το Καμερούν, το Μεξικό, η Βουλγαρία, η Τουρκία, η Νότιος Κορέα, η Πορτογαλία. Με ρώτησαν οι συνάδελφοι στον SuperΣΠΟΡ FM αυτές τις μέρες αν βλέπω την Ουκρανία να έχει τύχη. Απαντούσα κάθετα πως δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσει στην τετράδα. Οπως δεν έδινα πιθανότητα στους Πορτογάλους, παρά μόνο λόγω της ύπαρξης του Σκολάρι στον πάγκο τους.

Επέμενα πως οι διοργανώσεις της ΦΙΦΑ είναι άλλο πράγμα από εκείνες της ΟΥΕΦΑ. Στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα υπάρχει χώρος για να κάνει την έκπληξη η Ελλάδα, η Δανία, η Τσεχία. Στα Μουντιάλ, το προϊόν είναι εντελώς διαφορετικό! Ελεγα, καιρό πριν από το Μουντιάλ, πως δεν ήταν ούτε η ώρα ούτε ο τόπος (ευρωπαϊκή χώρα) κατάλληλα για να γίνει η έκπληξη. Από καιρό η γνώμη μου για αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο –αυτοί που διαβάζετε συχνά τη «SportDay» θα το θυμάστε– ήταν πως θα ήταν απόλυτα φυσιολογικό, χωρίς τα σοκ του 2002 και με τις ευρωπαϊκές ομάδες να έχουν τη μερίδα του λέοντος.

Από το 2010 –το επόμενο Μουντιάλ, που θα γίνει στην Νότιο Αφρική– μπορεί να αλλάξουν τα κόζα! Εκεί πιστεύω πως μία από τις έξι αφρικανικές ομάδες που θα πάρουν μέρος θα έχει την αμέριστη… συμπαράσταση της ΦΙΦΑ για να φτάσει ακόμα και στον τελικό.

Ποτέ στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων δεν είχαμε τελικό χωρίς μία εκ των τεσσάρων παραδοσιακών εθνικών ομάδων: Μία από τις τέσσερις –Βραζιλία, Γερμανία, Αργεντινή και Ιταλία– είναι πάντα εκεί, από τον πρώτο τελικό, το 1930. Τώρα απέναντι στους «ατζούρι» θα είναι η πιο πετυχημένη ευρωπαϊκή ομάδα των τελευταίων 8 χρόνων: η Γαλλία, παγκόσμια πρωταθλήτρια το 1998, πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2000, κάτοχος του τίτλου στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών το 2001 και το 2003, αλλά και με τη... ζημιά του 2002 και, κυρίως, τον αποκλεισμό της από εμάς στη Λισσαβώνα το 2004, όταν ο κύκλος της φάνηκε να έκλεινε οριστικά!

Η «σκουάντρα ατζούρα» μην ξεχνάμε πως είναι η μοναδική ομάδα μαζί με τη Γερμανία και τη Βραζιλία που από το 1978 περνούν συνέχεια στη φάση των νοκ άουτ. Μάλιστα, σε ευρωπαϊκό έδαφος, στο Παγκόσμιο Κύπελλο, οι Ιταλοί έχασαν –σε κανονική διάρκεια ή σε παράταση– για τελευταία φορά το 1974, στη Στουτγάρδη από την Πολωνία με 2-1. Τον μόνο ενδοιασμό που είχα για τους Ιταλούς ήταν αν η σκανδαλολογία στη χώρα τους θα τους επηρέαζε. Φάνηκε πως τελικά τους ένωσε ακόμα περισσότερο! Και όταν σε μια ομάδα που παίζει σε τελική φάση και πάει μακριά, ο προπονητής χρησιμοποιεί όλους τους ποδοσφαιριστές του –πλην των αναπληρωματικών γκολκίπερ–αξιοποιώντας εκπληκτικά το δυναμικό της ομάδας, και τα 11 γκολ της τα σημειώνουν 10 διαφορετικοί παίκτες, τότε πολλά εξηγούνται. Ο Λίπι έκανε τρομερή δουλειά σε αυτή την Ιταλία. Και μην ξεχνάμε πως ο Μπουφόν έχει δεχτεί ένα μόνο γκολ, από τον συμπαίκτη του Τζακάρντο!

Οσο για τη Γαλλία, επιβεβαίωσε τη ρήση πως το πληγωμένο λιοντάρι παραμένει επικίνδυνο. Εχοντας ακούσει πολλά, αυτοί οι παίκτες ήθελαν να δώσουν μια απάντηση, όχι στα λόγια, αλλά στο χορτάρι. Ο Βιεϊρά ξύπνησε από τον λήθαργο, και αυτό ήταν καταλυτικό. Ο Τουράμ και ο Γκαλάς έχουν κάνει μόνο ένα μικρό λάθος (το γκολ από την Κορέα), ο Σανιόλ έχει πάει εκπληκτικά, ο Μακελελέ το ίδιο, ο Ριμπερί έδειξε τελικά πως η φασαρία γύρω από το όνομά του έχει βάση, ο Ανρί πέτυχε το γκολ κόντρα στη Βραζιλία, αλλά ακόμα χρωστάει ένα σπουδαίο ματς. Και ο Ζιντάν; Εδώ τα λόγια χάνουν την αξία τους. Σύσσωμος ο Τύπος ζητεί να του στηθεί άγαλμα, είτε στο Παρίσι είτε στη Μασσαλία. Διαφωνώ! Πρέπει να του στηθεί άγαλμα ΚΑΙ στο Παρίσι ΚΑΙ στη Μασσαλία!