Μία νίκη γοήτρου και τίποτα παραπάνω

Ο μύθος θέλει τον Ουίνστον Τσόρτσιλ, σε κάποιο επίσημο δείπνο να κάθεται δίπλα στην κυρία Σμιθ απολαμβάνοντας κάποια ποτήρια κρασί παραπάνω, όπως συνήθιζε. Ενοχλημένη η κυρία γυρίζει και του λέει με κάπως αυστηρό ύφος: «Κύριε Τσόρτσιλ, είστε μεθυσμένος το ξέρετε;». Πάντα δηκτικός εκείνος, αφού ήπιε ακόμα μία γουλιά και απόλαυσε λίγο ακόμα καπνό από το πούρο του, την αποστόμωσε: «Και εσείς κυρία μου, είστε άσχημη. Τουλάχιστον εγώ το πρωί θα είμαι ξεμέθυστος».

Αυτή τη στιχομυθία θυμήθηκα το Σάββατο βλέποντας το παιχνίδι της Αγγλίας με την Ισπανία, στο Γουέμπλεϊ. Μπορεί η Αγγλία να νίκησε με 1-0, μπορεί ο Φάμπιο Καπέλο να υποδέχτηκε τη νίκη με στόμφο, μπορεί οι κυριακάτικες εφημερίδες να θριαμβολόγησαν για το πάθος που έβγαλαν και την ψυχή που κατέθεσαν οι παίκτες των «λιονταριών» στο χορτάρι, ωστόσο τα γεγονότα παραμένουν ξεροκέφαλα για να θυμηθούμε και μία άλλη ιστορική ρήση, που είχε εκστομίσει ο Γάλλος Σαρλ Ντε Γκολ. Η Ισπανία έχασε προχτές. Καμία αντίρρηση. Αλλά αυτή παραμένει πρωταθλήτρια κόσμου και Ευρώπης, αυτή παραμένει το νούμερο 1 στη λίστα της ΦΙΦΑ και αυτή παραμένει το σημείο αναφοράς όλων των υπολοίπων, που θα διεκδικήσουν και θα αμφισβητήσουν το στέμμα της σε μερικούς μήνες.

Η Αγγλία σαν την κυρία Σμιθ, παραμένει άσχημη το επόμενο πρωινό που κάνουμε κουβέντα γιατί η νίκη της έτυχε δεν πέτυχε και ήταν απόρροια των ευκαιριών που έχασαν οι Ισπανοί, των πολλών αλλαγών που τους χάλασαν τη ροή και την κυκλοφορία, ακριβώς επειδή ήταν φιλικό ματς και κυρίως επειδή η ψυχή που έβγαλαν αμυνόμενοι σαν τον παλιό καλό καιρό του «κατενάτσιο» οι Αγγλοι, αποδείχτηκε καταλυτική. Μην ξεγελάει κανέναν το αποτέλεσμα πιστεύοντας πως οι Ισπανοί ξαφνικά δεν φοβίζουν. Δεν θυμάμαι άλλη ομάδα μέσα στο Γουέμπλεϊ που να είχε τόσο συντριπτική κατοχή της μπάλας, όπως συνέβη στο πρώτο μέρος με τους «φουρίας ρόχας» από το 1977. Τότε η Ολλανδία του Γιόχαν Κρόιφ είχε δώσει ένα ηχηρό χαστούκι στην Αγγλία του Ντον Ρέβι και με δύο γκολ του Πέτερς είχε φύγει νικήτρια με 2-0 έχοντας κατοχή μπάλας σε ποσοστό που ακουμπούσε το 80%, αναγκάζοντας ακόμα και τον σοβινιστικό αγγλικό Τύπο να μιλήσει για «άντρες που έκαναν πλάκα σε παιδάκια» την επόμενη μέρα.

Αλλά επειδή η κατοχή μπάλας δεν σημαίνει από μόνη της τίποτα και επειδή η κουβέντα του πατέρα του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου, του Ρίνους Μίχελς περί σημασίας σε ποιο σημείο του γηπέδου υπάρχει η κατοχή και όχι μόνο σε πόσο ποσοστό, παραμένει διαχρονική, καλό είναι να μην προσπεράσουμε τους λόγους για τους οποίους οι Ισπανοί έφυγαν ηττημένοι ύστερα από δέκα χρόνια σε ματς με τους Αγγλους. Κύρια αιτία ήταν η αστοχία τους όταν η μπάλα έφτανε στην περιοχή και μάλιστα από τα πόδια των πιο χαρισματικών τους κυνηγών όπως ο Βίγια και ο Τόρες. Αλλά επίσης εκείνο που έκανε τη διαφορά ήταν η αυταπάρνηση των Αγγλων να κυνηγήσουν όλες τις διεκδικήσιμες μπαλιές με κορυφαίο τους τον Σκοτ Πάρκερ.

Ο μέσος της Τότεναμ ήταν ο άνθρωπος του αγώνα, αλλά και μόνο αυτό δείχνει τη διαφορά ποιότητας στους παίκτες που έχει ο Καπέλο και εκείνους που διαθέτει ο Ντελ Μπόσκε. Μετρούσα κάποια στιγμή το πόσα τάκλιν έκαναν οι Αγγλοι για να κερδίσουν ξανά την μπάλα και πόσα οι Ισπανοί. Πόσο θα σας ξάφνιαζε αν σας έλεγα πως σε ολόκληρο το ματς οι παγκόσμιοι πρωταθλητές κατέφυγαν μόνο σε τρία τάκλιν και όλα στην άμυνά τους, τη στιγμή που μόνος του ο Πάρκερ πρέπει να έκανε τα διπλάσια; Μόνο που ακριβώς αυτή είναι η μεγάλη διαφορά των δύο ομάδων και η ποιοτική τους απόσταση παραμένει χαώδης.

Οι Ισπανοί έχουν χαφ που κάνουν παιχνίδι και οι Αγγλοι με τα χρόνια να έχουν βαρύνει τα πόδια του Λαμπάρντ και τον Τζέραρντ να λείπει αλλά και να μην είναι πια αυτός που ήταν, απλά μεταφέρουν την μπάλα. Ο αρχηγός της Λίβερπουλ στα καλά του ήταν ο τελευταίος στο αγγλικό ποδόσφαιρο που μπορούσε και να κερδίσει την μπάλα με τάκλιν, αλλά και να βγάλει μπαλιές σαράντα μέτρων. Αυτό στην Ισπανία, όποτε χρειαστεί το κάνει με την ίδια άνεση ο Τσάμπι Αλόνσο, ο κορυφαίος στον ρόλο του αυτή την εποχή σε όλο τον κόσμο. Ο 29χρονος Βάσκος παραδέχεται πάντως πως τον βοήθησε πολύ σε αυτή την ανέλιξή του, η πενταετής παρουσία του δίπλα στον Τζέραρντ και η προσαρμογή του στον πολύ γρήγορο ρυθμό της Πρέμιερ Λιγκ. Η Αγγλία όμως (που για χρόνια δεν ευνόησε στις ακαδημίες της τη λογική του possession game και της προσπάθειας να κρατήσει ένα παιδί την μπάλα στα πόδια από το να την ξεφορτωθεί γρήγορα) σε ματς όπως του Σαββάτου, θα είναι λάθος με αφορμή το σκορ να κρύψει κάτω από το χαλί τις εμφανείς αδυναμίες της.

Ηταν μία νίκη γοήτρου, πολύ σημαντική, αλλά τίποτα παραπάνω. Γιατί το δέντρο που είναι το τελικό 1-0 υπέρ της δεν μπορεί να αποκρύψει το γεγονός πως από πίσω υπάρχει ένα δάσος, που είναι η τεράστια ποιοτική διαφορά που τη χωρίζει όχι από την Ισπανία αλλά και από τη Γερμανία και την Ολλανδία που θα είναι το ερχόμενο καλοκαίρι οι κύριοι σφετεριστές του θρόνου των Ισπανών στο EURO.