Οι επιθέσεις κατά δημοσιογράφων!

Η επίθεση χούλιγκαν κατά του συναδέλφου, Σάκη Θεοδοσιάδη το βράδυ του Σαββάτου (12/11), στο περιθώριο ενός αγώνα μπάσκετ γυναικών ήταν η τελευταία μέσα στις πολλές παρόμοιες, κατά δημοσιογράφων, που έχουν λάβει χώρα τα τελευταία χρόνια.

Ηταν άλλη μία απόδειξη πως το επάγγελμα του δημοσιογράφου έχει γίνει άκρως επικίνδυνο (και απροστάτευτο) για όσους το ασκούν.

Οι επιθέσεις (αναφερόμαστε και σε φραστικές), όλα αυτά τα χρόνια, έχουν γίνει είτε σε χώρους δουλειάς ή κοντά στις οικίες συναδέλφων. Επιθέσεις είτε στημένες, είτε αποτέλεσμα γενικότερης βίας σε ένα αθλητικό γεγονός, σε ένα γήπεδο-στάδιο (σε ανοιχτό ή κλειστό).

Ο παρονομαστής είναι κοινός: Το επάγγελμα του δημοσιογράφου είναι, πλέον, όχι μόνο εξαιρετικά επικίνδυνο, αλλά σχεδόν απαγορευτικό ως προς την επιδίωξη του πραγματικού του στόχου. Αυτού της ενημέρωσης. Της μετάδοσης της μίας και μοναδικής αλήθειας.

Προστασία δεν υπάρχει, μετά από κάθε κρούσμα γεμίζουμε χαρτομάνι από ανακοινώσεις, οι οποίες καταδικάζουν και υπόσχονται για κάθε ενέργεια που θα αποκαλύψει τους ηθικούς και τους φυσικούς αυτουργούς και ...η ζωή συνεχίζεται.

Μαζί με την ζωή συνεχίζονται το επάγγελμα, το οποίο οι εκπρόσωποι του Τύπου (προσπαθούν) να το ασκούν ανεπηρεάστοι απ' τα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Και τοον φόβο πως (ανά πάσα στιγμή) μπορεί να είναι οι επόμενοι.

Όσο για όσους έχουν την ευθύνη, την υποχρέωση να δημιουργήσουν το πλαίσιο εκείνο που θα αποτελέσει ανάχωμα στις ορέξεις όσων σκέφτονται πως η βία μπορεί να νικήσει την ελεύθερη γνώμη και έκφραση; Είναι αμφίβολο αν θα ξυπνήσουν ακόμα και όταν υπάρξει το πρώτο θύμα.