Μια ευκαιρία σκέτο χρυσάφι (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Δεν έχουν συναντηθεί ποτέ σε Μουντιάλ, αλλά έμειναν ιστορικές δύο αναμετρήσεις τους στο παρελθόν, στο Euro. Μασσαλία, Ιούνιος του 1984. Η Πορτογαλία με δύο γκολ του Ζορντάο έχει γυρίσει την κατάσταση και η Γαλλία στην παράταση είναι με την πλάτη στον τοίχο.

Χρειάστηκαν δύο μεγάλες φάσεις και ένα γκολ από τον Μισέλ Πλατινί για να προκριθούν οι «τρικολόρ» με 3-2 και να πάρουν τελικά τον πρώτο μεγάλο τίτλο της ιστορίας τους. Το 2000 ήμουν στις Βρυξέλλες, στον πιο επεισοδιακό ημιτελικό σε μεγάλη διοργάνωση, όταν και πάλι οι Πορτογάλοι προηγήθηκαν με τον Γκόμεζ, ο Ανρί ισοφάρισε και ο Ζιντάν με πέναλτι στο 119΄ χάρισε την πρόκριση. Το χέρι του Αμπέλ Σαβιέ δεν το είδε ο Αυστριακός διαιτητής Μπένκο, αλλά ο Σλοβάκος επόπτης Ιγκόρ Σράμκα σήκωσε αμέσως τη σημαία. Οι σκηνές που ακολούθησαν το γκολ του Ζιντάν ήταν από τις καλύτερες… ελληνικές Κυριακές. Η ΟΥΕΦΑ έριξε βαριές «καμπάνες» στους Λουζιτανούς, και η κόντρα κρατάει από εκείνη τη νύχτα.

Τώρα το βραβείο για τον νικητή είναι ακόμα μεγαλύτερο. Η Γαλλία θέλει άλλον έναν τελικό. Μετά τα στραπάτσα του 2002 και του 2004, αυτή η ευκαιρία ισοδυναμεί με χρυσάφι. Το ίδιο όμως ισχύει και για την Πορτογαλία, μετά το σκωτσέζικο ντους στο οποίο την υποβάλαμε εμείς στην έδρα της πριν από δύο χρόνια. Νιώθει πως η κορυφαία στιγμή του ποδοσφαίρου της είναι πολύ κοντά. Και απλή συμμετοχή στον τελικό θα είναι κορυφαίο επίτευγμα για την Πορτογαλία και ο Σκολάρι θα είναι για πάντα εθνικός ήρωας.

Η Γαλλία έχει ένα υπέρ και ένα κατά. Εχει βρει την κατάλληλη στιγμή τον εαυτό της και τη φόρμα της, και αυτό μετρά πάρα πολύ σε όλα τα τουρνουά. Από την άλλη, είναι η ομάδα με τον μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας, σχεδόν τα 30 χρόνια, και από το Σάββατο πέρασαν μόλις τέσσερα 24ωρα. Ομως και η Πορτογαλία έχει μέσο όρο σχεδόν 28 χρόνια, κι αυτή αγωνίστηκε το Σάββατο, και μάλιστα με παράταση, και, γενικά, δεν δείχνει να είναι σε καλή κατάσταση αγωνιστικά. Δυσκολεύτηκε επί μία ώρα σχεδόν, με παραπάνω παίκτη, να δημιουργήσει ευκαιρίες στην άμυνα της Αγγλίας, νίκησε πάρα πολύ δύσκολα την Ανγκόλα 1-0, στο ξεκίνημα του Μουντιάλ, δυσκολεύτηκε από το Ιράν επί εξήντα λεπτά περίπου. Εχει όμως έναν άνθρωπο στον πάγκο, τον Σκολάρι, τόσο μπαρουτοκαπνισμένο σε αυτό το επίπεδο, ώστε δεν έχει χάσει ποτέ σε Μουντιάλ, αλλά στο τωρινό δεν είναι το φαβορί! Αυτό το τελευταίο μετρά υπερβολικά στην αποφόρτιση και στην έλλειψη άγχους.

Οι Γάλλοι έκαναν αυτές τις μέρες τεράστια αφιερώματα στον Ζιντάν. Και δικαιωματικά. Είναι ο κορυφαίος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής των τελευταίων 20 χρόνων και, αν οδηγήσει και πάλι τη Γαλλία στην κορυφή –μπορεί να με στενοχωρεί που το λέω, αλλά– θα έχει ξεπεράσει τον Γιόχαν Κρόιφ. Ακόμα και στον τελικό να μη φτάσει, μάλλον ο θρόνος θα του ανήκει. Οσο κι αν ήταν χαρισματική η παρουσία του «Ιπταμένου Ολλανδού», ποτέ δεν κατέκτησε έναν τίτλο με την εθνική, αν και για πολλούς η Ολλανδία του 1974 στη μνήμη είναι πρωταθλήτρια. Ο Ζιντάν οδήγησε τη Γαλλία, με τα δύο γκολ το 1998 κατά της Βραζιλίας, στον παγκόσμιο τίτλο, αλλά εκείνη η διοργάνωση δεν ήταν το αποκορύφωμά του. Τότε, περισσότερο από τον «Ζιζού», που είχε αποβληθεί με τη Σαουδική Αραβία και είχε μέτρια παρουσία στα πιο πολλά ματς, τη διαφορά την είχαν κάνει ο Ντεσάν, ο Μπλαν, ο Ντεσαγί, ο Λιζαραζού. Και ο Τουράμ, με τα δύο απίστευτα σουτ κατά των Κροατών, στον ημιτελικό. Ο Ζιντάν, όμως, ακούμπησε την τελειότητα το 2000, στις Κάτω Χώρες. Είχα την ευτυχία να τον απολαύσω στα περισσότερα ματς εκείνου του τουρνουά και, μαζί με το γκολ του τελικού στο Τσάμπιονς Λιγκ το 2002, μπορώ να τα βάλω για πάντα στο ντουλάπι των ωραιότερων ποδοσφαιρικών αναμνήσεων. Εδώ άρχισε νευρικά, έλειψε από το ματς με το Τόγκο λόγω τιμωρίας (δεν σας θυμίζει κάτι από 1998 αυτό;), αλλά στη συνάντηση με τους Ισπανούς έβγαλε από τη ναφθαλίνη όλα τα παλιά του κόλπα. Το γκολ που τελείωσε τους Ισπανούς δεν ήταν εύκολο. Το έκανε να φαίνεται απλό αυτός. Και μέσα στο «Βαλντ Στάντιον» στη Φρανκφούρτη γίναμε μάρτυρες της επίδειξης της τέχνης ενός αρτίστα στην πιο δύσκολη σκηνή. Με τους Βραζιλιάνους απέναντί του, έκανε όλο τον κόσμο να μείνει άφωνος με τις επινοήσεις του. Και το κοινό της «σελεσάο», συνηθισμένο σε εικόνες υψηλού επιπέδου, αναγκάστηκε να χειροκροτήσει κάποια στιγμή. Πιθανώς συναισθανόμενο πως ήταν μπροστά σε μια σκηνή που έγραφε πράγματι ιστορία.

Ο Ζιντάν έχει ανακοινώσει πως θα σταματήσει με το που θα σβήσουν τα φώτα του Μουντιάλ. Ο Ερίκ Αμπιντάλ αποκάλυψε πως προσπαθεί ένα μήνα τώρα να τον κάνει να αλλάξει γνώμη. «Θα τον ήθελα στην Λιόν για μία χρονιά, για να κατακτήσουμε το Τσάμπιονς Λιγκ», είπε, αλλά ευτυχώς ο «Ζιζού» δεν αλλάζει γνώμη. Το «ευτυχώς» πάει στο ότι, ύστερα από αυτά που πέτυχε αυτές τις μέρες στο Μουντιάλ, θα ήταν λάθος να έμπλεκε και πάλι με τη μιζέρια της καθημερινότητας. Ο Ζιντάν θα φύγει τις επόμενες μέρες με το κεφάλι ψηλά, ό,τι κι αν γίνει πια. Ποτέ ένας σταρ δεν ίδρωσε τόσο πολύ τη φανέλα όσο αυτός. Ποτέ ένας καλλιτέχνης δεν είχε τέτοια μαζική παραγωγή. Αν δεν ήταν όλα αριστουργήματα, δεν φταίει ο Ζιντάν, αλλά η βιομηχανοποιημένη εποχή της μπάλας, που απαιτεί από αυτόν (και τους υπόλοιπους άσους) να δίνουν 60 ματς τη σεζόν!

Η Πορτογαλία μέχρι τώρα σε αυτό το τουρνουά δοκίμασε κάτι που είναι εξαφανισμένο από το ποδόσφαιρο. Να παίξει με τα εξτρέμ. Ο Ρονάλντο, ο Φίγκο, ο Σιμάο, είναι βγαλμένοι από τις εποχές που το ποδόσφαιρο είχε τον Γκαρίντσα, τον Μάθιους, τον Κολούνα, τον Κάουζιο, τον Ρένζενμπρινκ, τον Ζαiρζίνιο, τον Εντερ, τον Κόντι. Αυτοί οι παίκτες μπορούσαν να κάνουν ρήγματα από τα πλάγια και, με τον καιρό, το 4-4-2, το 4-5-1 και οι πολλοί αμυντικοί χαφ έγιναν σαν τις χελώνες Καρέτα Καρέτα: προστατευόμενο είδος!

Απόψε στο Μόναχο και για τις δύο ομάδες υπάρχουν παίκτες που γνωρίζουν ότι είναι η τελευταία ευκαιρία να πάνε στον τελικό. Οι Γάλλοι έχουν όμως ένα αβαντάζ: έχουν ξαναδεί το έργο, το έχουν δει και σε βίντεο! Οι οκτώ από τους 15 παίκτες που χρησιμοποιεί ο Ντομενέκ έχουν αναδειχθεί πρωταθλητές κόσμου ή Ευρώπης (ή και τα δύο). Από τους Πορτογάλους, κανείς! Μετρήστε το σοβαρά!