Όσα γκολ και να πετύχει ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, αυτή η «βεντέτα» που υπάρχει με συγκεκριμένη μερίδα του κόσμου δεν πρόκειται ούτε να μαλακώσει, ούτε να τελειώσει. Ούτε καν κατάπαυση πυρός δεν βλέπω στον ορίζοντα ή ανακωχή - η ιστορία μου θυμίζει την τελευταία επιστροφή Μπάγεβιτς στην ΑΕΚ και το επικό σύνθημα «Ντούσαν προδότη, κάνε την ΑΕΚ πρώτη», που ήταν σαν να έλεγε «κοίτα μεγάλε, δεν θα σε συγχωρήσουμε ποτέ, αλλά βάλε και τα δυνατά του να βγούμε πρώτοι ακόμα κι αν σε βρίζουμε». Τα «πώς» και τα «γιατί» υπάρχουν οπαδοί του ΠΑΟΚ που δεν γουστάρουν τον Σαλπιγγίδη και δεν του συγχωρούν το ότι έφυγε αλλά και το ότι γύρισε, δεν υπάρχει λόγος να τα ξαναλέμε: είναι γνωστά και έχουν καταντήσει βαρετά. Προσωπικά σέβομαι τις απόψεις τους, αλλά διαφωνώ με διάφορους τρόπους που επιλέγουν να τις εκφράσουν, με τα μπινελίκια σε βάρος ενός παίκτη που έχει κερδίσει το προνόμιο να τον χειροκροτάνε (ή τουλάχιστον να μην τον βρίζουν) σε όλα τα άλλα γήπεδα - κι όχι μόνο την έδρα του Παναθηναϊκού - αλλά να ακούει τα χειρότερα στο «σπίτι» του...
Εμένα αγωνιστικό είναι το θέμα μου κι όχι ρξω-αγωνιστικό: ο Σαλπιγγίδης λοιπόν με τα δυο γκολ που πέτυχε στην Ιρλανδία, έγινε ο πρώτος Έλληνας σκόρερ σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, δίνοντας παράλληλα τη νίκη στον ΠΑΟΚ και κρατώντας τον στο κόλπο της πρόκρισης. Το έκανε αυτό, πολύ απλά διότι επέστρεψε στην κορυφή της επίθεσης, εκεί απ’ όπου απουσιάζει συστηματικά τα τελευταία χρόνια και όταν έπαιζε στον Παναθηναϊκό και στον ΠΑΟΚ και στην Εθνική, παρόλο που εκείνη η θέση του δίνει την ευκαιρία να βάζει πολλά γκολ: το 2005 - 2006 βγήκε πρώτος σκόρερ της Α’ Εθνικής με 17 γκολ, παίζοντας στην κορυφή. Το 2003 - 2004 είχε βάλει 16 κι είχε βγει δεύτερος σκόρερ στην Α’ Εθνική, παίζοντας - φυσικά - στην κορυφή. Τα 16 γκολ που πέτυχε με τον Παναθηναϊκό το 2006 - 2007, τα 15 το 2007 - 2008 και τα 10 το 2008 - 2009 τα πέτυχε - πού αλλού; - στην κορυφή της επίθεσης.
Και μετά ήρθε ο Σισέ στον Παναθηναϊκό, ο Σαλπιγγίδης πήγε δεξιά κι έβαλε 5 γκολ. Και μετά πήγε στον ΠΑΟΚ, αλλά κι εκεί βρέθηκε να παίζει δεξιά επειδή υπήρχε ο Μουσλίμοβιτς, ο Αθανασιάδης, ακόμα και ο Παπάζογλου. Και στην Εθνική δεξιά παίζει συνήθως και τώρα που επέστρεψε ο Γκέκας και υπάρχει και ο Μήτρογλου, κορυφή επίθεσης δεν πρόκειται να δει. Όλα αυτά γίνονται επειδή είναι πολύ καλός και χρήσιμος για να τον αφήσεις εκτός, αλλά κι επειδή η σύγχρονη μόδα του ποδοσφαίρου επιτάσσει συστήματα με έναν επιθετικό στην κορυφή και δυο ή τρεις «δορυφόρους» του, δεξιά κι αριστερά ή και πίσω του. Και ο «Σάλπι», παρότι δεν είναι χαφ - εξτρέμ, παρόλο που δεν είναι «σεντράκιας», παρόλο που οι ντρίπλες δεν είναι το φόρτε του, παρόλο που σκοράρει λιγότερο όσο είναι μακριά από την περιοχή, λόγω φιλοτιμίας και προσήλωσης στα πλάνα του - εκάστοτε - προπονητή, την παλεύει ακόμα και δεξιά. Και μάλιστα την παλεύει τόσο καλά, που εκτός βασικών πλάνων δεν ήταν και δεν είναι πουθενά: ούτε στον Παναθηναϊκό, ούτε στον ΠΑΟΚ, ούτε στην Εθνική.
Αυτός ο Σαλπιγγίδης, που τον βρίζουν ακόμα και μετά από νίκες που χάρισε ο ίδιος στην ομάδα του, που εξοβελίζεται δεξιά για να παίξει ο Παπάζογλου κορυφή, που τρέχει πάνω - κάτω για να δίνει βοήθειες στο δεξί μπακ της ομάδας του, δεν τα παρατάει, τουλάχιστον για όσο ακόμα αντέχει τα μπινελίκια. Αλλά εγώ αναρωτιέμαι: εντάξει να σε στέλνουν δεξιά διότι υπάρχει ο σπουδαίος Σισέ που πρέπει να είναι στην κορυφή. Εντάξει να παίζεις δεξιά, για να είναι ο Γκέκας στην κορυφή. Αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη, για κανέναν Παπάζογλου ή ακόμα και Κλάους δεν αξίζει αυτή η κίνηση, ειδικά όταν υπάρχει πλέον ο Γεωργιάδης που μπορεί να παίξει δεξιά όχι διεκπεραιωτικά και αξιοπρεπώς, αλλά από καλά μέχρι πολύ καλά.
Κώστας Βαϊμάκης
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
