Μέχρι τώρα ξέραμε ότι οι καλύτεροι τερματοφύλακες, είναι οι πιο σιτεμένοι. Κι ότι - με εξαίρεση το φαινόμενο Κασίγιας, που πήρε φανέλα βασικού σε κοτζάμ Ρεάλ στα 18 του και δεν λέει να την αφήσει - όσο πιο «πουρός», τόσο πιο καλός. Το είδαμε στην Ελλάδα με τον Νικοπολίδη τόσα χρόνια και με τον Χαλκιά, το είδαμε στην Ευρώπη με τον Καν και τον Λέμαν, με τον Σμάιχελ και τον Φαν Ντε Σάαρ, με τον Κανιθάρες και τον Πάλοπ, με διάφορους Περούτσι και Σίμαν ακόμα παλιότερα, με ένα σωρό κόσμο. Και βγάλαμε το «ασφαλές συμπέρασμα» πως αν η πιο μεστή ποδοσφαιρική ηλικία για έναν παίκτη είναι το 28-32, για έναν τερματοφύλακα είναι το 30-34, όπου έχει «τόνους» εμπειρίας, χωρίς τα χρόνια να έχουν αρχίσει να επηρρεάζουν τα ρεφλέξ του.
Κι έρχονται ξαφνικά κάτι «παλιόπαιδα», σαν τον Καπίνο και τον Μέγερι και χαλάνε την πιάτσα... Ο πρώτος στα 17 του, έχει ήδη αφήσει πίσω του στην ιεραρχία τον Κοτσόλη και τον Καρνέζη, ενώ δεν νοσταλγούν και πολλοί πια τον 29χρονο Τζόρβα που έφυγε για την Ιταλία. Ο - λίγο μεγαλύτερος - Μέγερι, μπήκε στη Γερμανία στη θέση του 31χρονου και πολύ πιο έμπειρου Κοστάντζο και έδειξε «κανονικός τερματοφύλακας» σε σχέση με τον Αργεντινό, που μπορεί να είναι «κανονικός», αλλά μόνο σαν τέτοιος δεν παίζει. Στο πλευρό αυτών των δυο ο Αραμπατζής στην ΑΕΚ, που δεν έχει δα και τόσα πολλά να ζηλέψει από τον μεγαλύτερό του Dimi, ο Βελλίδης στον Άρη που στέκεται μια χαρά κάτω απ’ τα δοκάρια όσο λείπει ο Σηφάκης και άλλοι διάφοροι.
Τα «νιάτα» έχουν καταφέρει να κάνει να κάνουν αυτό που δεν πέτυχαν οι μεγαλύτεροι και εμπειρότεροι: να μην τρέμει το φυλλοκάρδι των αμυντικών (και του κόσμου) σε κάθε γέμισμα στην περιοχή, να μην «γράφει ό,τι πάει μέσα», να μην γιουχάρει η εξέδρα, να συγχωρούμε τα λαθάκια χωρίς να έχουμε την απαίτηση να είναι αλάνθαστος ο τερματοφύλακας - στον πιτσιρικά δείχνουμε μεγαλύτερη ανοχή. Κυρίως οι μικροί δείχνουν να έχουν την προσωπικότητα να αντέξουν το βάρος της ευθύνης και να μπορούν να πιάσουν την ευκαιρία απ’ τα μαλλιά - για να είναι στο ρόστερ μιας μεγάλης ομάδας, σημαίνει ότι το ταλέντο το είχαν αλλά την προσωπικότητα την τεστάρεις μόνο μέσα απ’ τα παιχνίδια.
Αν ο κάθε Καπίνο και ο κάθε Μέγερι καταφέρουν να καθιερωθούν σε τόσο «δύσκολες» ομάδες με τόσο απαιτητικό κόσμο, κάτι καλό θα έχει γίνει. Και θα πάρουν κουράγιο και όλοι οι υπόλοιποι μικροί, που περιμένουν εκεί στην ακρούλα μισή ευκαιρία. Απ’ την άλλη, υπάρχουν και «χαμένοι σ’ αυτή την ιστορία και δεν είναι μόνο αυτοί που υπολογίζονταν σαν πρώτοι τερματοφύλακες και έπαψαν (προσωρινά ή μόνιμα) να είναι τέτοιοι, π.χ. ο Κοτσόλης ή ο Κοστάντζο - οι δεύτεροι τη τάξει θα πρέπει να αναρωτιούνται γιατί δεν έγιναν πρώτοι οι ίδιοι, αλλά έγιναν οι τρίτοι. Ο Καρνέζης με άλλα λόγια, ο Δασκαλάκης και όποιος άλλος πίστευε ότι αργά ή γρήγορα θα πάρει την ευκαιρία του, αλλά είδε ένα μειράκιο να τον προσπερνά και να παίζει βασικός, πρέπει να σκεφτεί όχι μόνο τι δεν έκανε καλά, όχι μόνο αν δεν δούλεψε όσο έπρεπε, αλλά κυρίως αν έχει μέλλον στην ομάδα, αν έχει φιλοδοξίες να παίζει βασικός ή μπορεί να συμβιβαστεί με ένα καλό συμβόλαιο αλλά και με ελάχιστες συμμετοχές.
Κώστας Βαϊμάκης
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
