Γεννημένος αρχηγός και νικητής! (pics, video)

Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε… Γεννημένος με νοοτροπία αρχηγού και μαχητή, ο Νίκος Νταμπίζας έβαλε τέλος στην γεμάτη ποδοσφαιρική του καριέρα. Το www.sport-fm.gr θυμάται την πορεία του «Ντάμπι» και σας την παρουσιάζει.

Τα πρώτα βήματα

Γεννήθηκε στο Βαλτόνερο Πτολεμαϊδας στις 3 Αυγούστου 1973. Η οικογένεια του τον προόριζε να αναλάβει τα ηνία της οικογενειακής επιχείρησης και ο ίδιος ούτε που ονειρευόταν τι θα συνέβαινε στην συνέχεια. Στα 16 του ξεκίνησε να κλώτσα την ποδοσφαιρική μπάλα με την φανέλα του Ερμή Αμύνταιου.

Ο ψηλόλιγνος τότε νεαρός αμυντικός χρειάστηκε μόλις έναν χρόνο στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα για να αποδείξει πως έχει τα κότσια να σταθεί και σε μεγαλύτερες κατηγορίες. Οι Πόντιοι Βέροιας τον «τσέκαραν» και τον πήραν στην ομάδα τους, με τους περισσότερους να αναρωτιούνται τι ιδιαίτερο έχει αυτό το παλικάρι… Το 1991 πραγματοποιεί το ντεμπούτο του στην Γ’ Εθνική και τότε πείστηκαν όλοι για το ποδοσφαιρικό του τσαγανό και ταλέντο. Η περίοδος εκείνη μαζί με τις δύο επόμενες στην Β’ Εθνική αρκούσαν για να κάνει ο Νταμπίζας το μεγάλο άλμα.

Αρπάζοντας την ευκαιρία

Το 1994, ο Σωκράτης Κόκκαλης ανάμεσα σε Γιεκινί, Ίβιτς, Αλέκο Αλεξανδρή θα φέρει στον Ολυμπιακό και τον Νίκο Νταμπίζα. Στην ομάδα του Πειραιά θα φέρει μαζί του τον αέρα νικητή που είχε εκ γενετής. Φόρεσε τα «ερυθρόλευκα» έως το 1998, πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα, είχε συμμετοχές στο Champions League και τράβηξε τα βλέμματα ομάδων του εξωτερικού.

Τότε ήταν που πήρε την μεγάλη απόφαση, να δοκιμάσει την τύχη του σε ένα από τα δυνατότερα πρωταθλήματα του κόσμου. Η Νιουκάστλ απέσπασε την υπογραφή του και ο Νταμπίζας έγινε Dabizas. Το στυλ της Premier League του πήγαινε «γάντι» αφού ήταν ανίκητος στο ψηλό παιχνίδι και οι αντοχές του ήταν υπεράνθρωπες. Από την πρώτη του κιόλας σεζόν έδειξε τι θα επακολουθήσει. Οι εξαιρετικές του εμφανίσεις τα πρώτα δύο χρόνια με την «ασπρόμαυρη» φανέλα, οδήγησαν τις «καρακάξες» σε δύο σερί τελικούς Κυπέλλου.

Το τρακάρισμα και το έπος

Στην καριέρα του «Ντάμπι» όμως τίποτα δεν ήταν ρόδινο. Ότι απέκτησε το απέκτησε με πολύ κόπο και ιδρώτα. Ξεπερνούσε κόντρες με προπονητές και δύσκολους τραυματισμούς και αυτόν ήταν εκεί, φωνάζοντας «παρών». Το 2003 ήταν η χειρότερη χρονιά του. Δεν βρισκόταν στα πλάνα του Ρόμπσον και αναζητούσε ομάδα για να συνεχίσει την καριέρα του.

Και εκεί που το μόνο που υπήρχε στο μυαλό του ήταν ο επόμενος σταθμός του τότε τον χτύπησε η γκαντεμιά. Ο Νταμπίζας βρισκόταν στην Ελλάδα για το ματς της Εθνικής κόντρα στην Ουκρανία για προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2004 όταν και η μοίρα θα του χτυπήσει κάπως άγαρμπα την πόρτα με ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Το αποτέλεσμα; Ένα σπασμένο χέρι και μια μεταγραφή που χάλασε!

Αλλά είπαμε! Ο «Ντάμπι» δεν τα παρατά ποτέ και έτσι κι έγινε. Τον χειμώνα του 2004 βρήκε ποδοσφαιρική στέγη στη Λέστερ που παρότι δεν την βοήθησε να παραμείνει στην πρώτη κατηγορία τουλάχιστον συμπεριλήφθηκε στην αποστολή της Εθνικής ομάδας για το Euro 2004, από τον Ότο Ρεχάγκελ.

Το έπος που γράφτηκε στην Πορτογαλία απλά δεν γινόταν να μην περιλαμβάνει το όνομα του Νίκου Νταμπίζα. Στην δυσκολότερη εποχή για εκείνον, πέρασε την κορυφαία στιγμή της καριέρας του.

Η Ιθάκη

Οι Άγγλοι του φέρθηκαν «σκάρτα» και τον Μάιο του 2005 η Λέστερ τον αφήνει ελεύθερο. Είχε έρθει η ώρα της επιστροφής στα πάτρια εδάφη. Το μεγαλόπνοο όνειρο του Κώστα Πηλαδάκη για να ξανακάνει την ΑΕΛ μεγάλη, έπεισε τον Νίκο Νταμπίζα που φόρεσε την «βυσσινί» φανέλα.

Στην ΑΕΛ θα βρει την ομάδα που έψαχνε για να στεριώσει, την ποδοσφαιρική του Ιθάκη και παράλληλα να γράψει το όνομα του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της Λάρισας. Επέστρεψε από την Αγγλία σοφότερος και πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ως τέτοιος, θα σηκώσει το δεύτερο Κύπελλο στην ιστορία των Λαρισαίων, πραγματοποιώντας εξαιρετική εμφάνιση στον τελικό κόντρα στον Παναθηναϊκό το 2007, ενώ την επόμενη χρονιά θα βοηθήσει τα μέγιστα ώστε η ομάδα του Κάμπου να ξεπεράσει το εμπόδιο της Μπλάκμπερν φθάνοντας στους ομίλους του UEFA.

Ήρθε το τέλος

Μπήκε αρχηγός στο «AEL FC Arena» και επιθυμούσε να τελειώσει την καριέρα του με την ΑΕΛ να βρίσκεται ψηλά. Όμως και πάλι η τύχη του έπαιξε άλλα κόλπα, η Λάρισα υποβιβάστηκε και το τελευταίο ματς του Νταμπίζα έμελλε να ήταν αυτό κόντρα στον Ολυμπιακό (ήττα 6-0), την ομάδα που ανδρώθηκε.

Ακόμη και την τελευταία σεζόν, στα 38 του, πάλευε να σταματήσει τους αντιπάλους επιθετικούς, να τα βάζει με τους διαιτητές και να λέει, «Στην Αγγλία έχω βιώσει ως παίκτης και χειρότερες διαιτητικές αποφάσεις από αυτές που βίωσα εδώ, αλλά εκεί ήμουν σίγουρος ότι ήταν ανθρώπινα λάθη. Αντίθετα εδώ καταλαβαίνω τον διαιτητή από την πρώτη ματιά που του ρίχνω».

Μαχητής από τους λίγους. Αρχηγός με όλη την σημασία της λέξεως. Αυτός ήταν ο ποδοσφαιρικός Νίκος Νταμπίζας, με 702 αγώνες στην πλάτη και 39 γκολ. Όλοι έχουν να λένε για το ήθος του και τον επαγγελματισμό του.

Περιμένουμε να τον δούμε αναλλοίωτο και νικητή-έτσι όπως τον μάθαμε δηλαδή-στο νέο του ξεκίνημα όποιος και αν είναι αυτό.

Καλή επιτυχία Νίκο!




Μιχάλης Ηλιού