FC: ΠΑΟΚ-Γκαρσία-τα ψώνια η κυρία

Αγαπητέ Πάμπλο,

Η έκκληση αυτή συντάσσεται με πόνο ψυχής. Κι αυτό γιατί δεν τη γράφει κάποιος όψιμος ποδοσφαιρόφιλος ή κάποιος πιτσιρικάς που στο άκουσμα του ονόματος «Ρονάλντο» το μυαλό του πηγαίνει πρώτα στον Κριστιάνο και τους ακκισμούς του.

Εδώ μιλάει μια βασανισμένη, mid 30s ψυχή, που μεγάλωσε και αγάπησε το ποδόσφαιρο (μεταξύ άλλων και) για το γεγονός ότι πολλές φορές στο γήπεδο μεταφερόταν αυτούσιος ο τσαμπουκάς, η αυταπάρνηση, το πάθος και -γιατί όχι;- η πληγή στα γόνατα αυτή που έρχεται απευθείας από την αλάνα των παιδικών μας χρόνων. Δεν εννοώ μ’ αυτό ότι είμαστε βαμπίρ όλοι εμείς που γουστάραμε να βλέπουμε το αίμα να ποτίζει τον επίδεσμο στο κεφάλι του Τέρι Μπούτσερ, αλλά να... πως να το κάνουμε, η τέχνη και το θέαμα στην μπάλα πάνε πακέτο με λίγη μανούρα Γκατούζο, ένα άτεχνο τάκλιν Γουίντερμπερν, έναν Ιάκωβο «ή η μπάλα ή ο παίκτης» Χατζηαθανασίου κ.ο.κ. Θέλει και λίγη «βρωμιά» το άθλημα, αυτό είναι κοινός τόπος.

Στην ευλογημένη περίπτωση όπου η ποδοσφαιρική κλάση συνδυάζεται με την γηπεδική τραχύτητα μιλάμε για μπίνγκο. Γι’ αυτό και όταν ήρθες στην Ελλάδα αποθεώθηκες από όλους εξαρχής: είχε προηγηθεί η φήμη σου. Και μέχρι σήμερα ήσουν απόλυτα τίμιος, δεν την διέψευσες ούτε στο ελάχιστο. Το ρεπερτόριό σου είχε απ’ όλα. Υψηλή τεχνική κατάρτιση, πάσες εκπληκτικής ακρίβειας, κάλυψη μπάλας με το σώμα για σεμινάριο, έλεγχος ρυθμού παιχνιδιού, υποδειγματικές εκτελέσεις φάουλ και κόρνερ, σύμμικτα με τσαμπουκάδες, σπρωξιές, αγκωνιές, μπόλικο trash talking και τα τοιαύτα.

Όλα τα παραπάνω συνυπάρχουν στο παιχνίδι σου και γι’ αυτό είχες κερδίσει τον σεβασμό μας. Διότι ό,τι κι αν έκανες, κάθε σου κίνηση ή δήλωση αποτύπωνε τον τίμιο, αντρίκειο και παντελονάτο χαρακτήρα σου. «Παντελονάτο» είπα, ε; Χμμ... Μέχρι σήμερα τουλάχιστον. Διότι σήμερα δημοσιεύθηκε η συνέντευξή σου στη Web TV του ΠΑΟΚ, στην οποία λες σε κάποια φάση ότι «Είμαι αριστερός, αλλά φοράω τζιν Dolce Gabbana! Όμως η γυναίκα μου μού τα επιβάλλει, εμένα δε με ενδιαφέρουν οι μάρκες, αλλά αυτή μου τα αγοράζει και αυτά φοράω». Χλατς! (νοητός ήχος σφαλιάρας). Σιωπή. Μαύρο. Τίποτα.

Πάμπλο είσαι σίγουρος ότι το είπες έτσι ή μήπως έκανε λάθος ο μεταφραστής; Εσύ, ο «σε κοιτάω στα μάτια μ’ αυτό το βλέμμα μου το μοβόρο και διαπεραστικό και σε κάνω με τη μία κάρβουνο» μας λες μέσα στα μούτρα ότι τα παντελόνια που φοράς τα διαλέγει η γυναίκα σου; Και μάλιστα ότι στα επιβάλλει κιόλας; Δηλαδή, συγνώμη κιόλας, η εικόνα που είχαμε για ‘σένα ότι όταν ήσουν μικρός -στο Pando της Ουρουγουάης- έσερνες τα κορίτσια που γούσταρες από τα μαλλιά στη «σπηλιά» σου για τα περαιτέρω δεν ισχύει; Η φαντασίωση ότι μόλις σκότωνες το αγριογούρουνο με το λατρεμένο σου τόξο έκοβες επιτόπου «μεζέ» με το μαχαίρι και δοκίμαζες... είναι κι αυτή μια ουτοπία; Τι θα πεις μετά από αυτή την αποκάλυψη στα παιδιά που μεγαλώνουν με τη φανέλα σου κορνιζαρισμένη πάνω από το κρεβάτι τους;

Κατανοείς, φαντάζομαι, το μέγεθος της έκπληξης και της απογοήτευσης που προκάλεσες στο αντρικό κοινό. Μέχρι να βρεις πως θα ξαναφέρεις την εικόνα σου στα ίσα της, προσπάθησε τουλάχιστον να μην ξαναπείς τίποτα δημοσίως για τις αγοραστικές συνήθειες της «κυρά-Γκαρσίενας». Γιατί αν τυχόν μάθουμε ότι το τελευταίο ρούχο που σου πήρε (και άρα σου επέβαλλε να φοράς) είναι π.χ. ένα μποξεράκι με κόκκινες καρδούλες «για να πηγαίνει σετάκι με τα χνουδωτά παντοφλάκια-λαγουδάκια που σου είχε δωρίσει στα γενέθλιά σου» δεν το γλιτώνουμε με τίποτα το εγκεφαλικό.

Παρακαλώ για τις ενέργειές σας,
Γιάννης Τσαούσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr