Δεν ξέρω αν ο Πελέ ζήλεψε τον Ιμπαγάσα και τον Μέλμπεργκ και θέλει να επιστρέψει για λίγα λεπτά στην ενεργό δράση με τη φανέλα της Σάντος και να παίξει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων στην Ιαπωνία τον Δεκέμβριο. Άλλωστε ο Πελέ είναι 70, άρα έχει περίπου την ίδια ηλικία με τους δυο αυτούς παίκτες μαζί. Στην περίπτωσή του βέβαια, ίσως να υπάρχει από πίσω καμιά βαρβάτη χορηγία, που θα τον κάνει να τρέχει σαν παιδάκι προκειμένου να καρπωθεί τα οφέλη.
Αλλά το θέμα μας εδώ πέρα, δεν είναι ο Πελέ. Είναι όλοι αυτοί που βρίσκουν το δικό τους προσωπικό κίνητρο να παίζουν μπάλα, ακόμα κι αν είναι στους πρόποδες ή στην κορυφή του Όρους που λέγεται «Ποδοσφαιρικά Γεράματα».
Κρατάμε σαν απαραίτητη προϋπόθεση το «την υγειά μας νά’ χουμε»: ένας παίκτης που ταλαιπωρείται από τραυματισμούς και μπαινοβγαίνει στα χειρουργεία πιο συχνά απ’ ό,τι μπαινοβγαίνει στο μπάνιο του σπιτιού του, δεν έχει κανένα κίνητρο να συνεχίσει έναν δρόμο γεμάτο πόνο, αβεβαιότητα και αμφισβήτηση. Αφήνω επίσης απ’ έξω το οικονομικό: ας πούμε ότι ένας παίκτης που παίζει σε υψηλό επίπεδο επί σειρά ετών κι έχει αμειφθεί ανάλογα, έχει κάνει ένα κομπόδεμα τέτοιο, που να του επιτρέπει είτε να ζήσει πλουσιοπάροχα μέχρι τα βαθιά του γεράματα χωρίς να χρειαστεί να ξαναδουλέψει, είτε να κάνει μια μπίζνα που να του αποφέρει ένα καλό μηνιαίο εισόδημα. Κι όλα αυτά, με την προϋπόθεση ότι δεν είναι «γερολαδάς». Αφού λοιπόν απ’ αυτή την κατηγορία εξαιρέσουμε τον Ριβάλντο, για προφανείς λόγους, ας συνεχίσουμε.
Ο κάθε Ιμπαγάσα, Γκιγκς, Μέλμπεργκ, Ραούλ, Ζιλμπέρτο, Δέλλας, Πάμπλο Γκαρσία, Νέστα, Ντελ Πιέρο, Τότι, Ντι Νατάλε και τόσοι άλλοι περισσότερο ή λιγότερο σπουδαίοι, που συνεχίζουν να κλωτσάνε το τόπι, έχουν ανακαλύψει όχι το ελιξήριο της νεότητας, αλλά ένα ολόδικό τους προσωπικό κίνητρο να συνεχίζουν να παίζουν μπάλα. Νιώθουν ακόμα τη χαρά του αθλήματος, μια χαρά την οποία χαρισματικοί παίκτες σαν τον Ζλάταν ή τον Τέβεζ, δείχνουν να έχουν χάσει, παρόλο που είναι 30 και 27 αντίστοιχα. Βρίσκουν αυτό το κάτι, που τους κάνει να τρέχουν χιλιόμετρα ατέλειωτα στην προετοιμασία, να χύνουν κουβάδες ιδρώτα, να γράφουν χιλιάδες μίλια στα αεροπορικά ταξίδια, να «κυνηγάνε» τους πιτσιρικάδες στο γήπεδο, να μοχθούν για τη νίκη όπως τότε που ντεμπουτάρισαν στην πρώτη ομάδα.
Τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους και τους ζηλεύω για τα κουράγια τους. Μακάρι να ήταν κολλητικό το «μικρόβιο» που κουβαλάνε και να το μετέδιδαν σε ένα σωρό ράθυμα και ψωνισμένα μειράκια, που κυκλοφορούν με ύφος χιλίων Καρδιναλίων και μας θυμίζουν καθημερινά πόσο μεγάλη χάρη μας κάνουν που καταδέχονται να παίζουν και να ομορφαίνουν τα απογεύματά μας. Να παραδειγματίζεται ο κάθε επηρμένος πιτσιρικάς που κυκλοφορεί με σούπερ - γουάου αυτοκίνητα κι ακόμα πιο σούπερ - γουάου γκόμενες και κάνει τον δύσκολο όταν του ζητούν αυτόγραφο και να νιώσει ότι ο Θεός του έδωσε ταλέντο μεν, αλλά στο πακέτο δεν περιλαμβάνεται σώνει και ντε το μυαλό, ούτε υπάρχει «θεϊκή εγγύηση» ότι αύριο - μεθαύριο δεν θα του κόψει το πόδι στα δυο ένας Ντε Γιονγκ. Και άρα, καλό θα ήταν να παίζει κάθε αγώνα σαν να είναι ο τελευταίος, να χαίρεται αυτό που κάνει όσο το χαίρονται κι αυτοί που πληρώνουν για να τον βλέπουν και να προσπαθήσει να κρατήσει αυτή την «καψούρα» για τη μπάλα όσα περισσότερα χρόνια γίνεται.
Διότι μόνο έτσι θα περάσει στην ιστορία αλλά και στη συνείδηση του κόσμου, ως ένας πραγματικά σπουδαίος, που έπαιξε πολλά χρόνια, που δίπλα του έγιναν καλύτεροι πολλοί και διάφοροι συμπαίκτες του και θα τον μνημονεύουν ως σημείο αναφοράς και άνθρωπο που άφησε το στίγμα του σε ένα πρωτάθλημα, μια χώρα, μια Εθνική ή και στο ποδόσφαιρο το ίδιο.
Κώστας Βαϊμάκης
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
