FC: «Φίλε ακροατή», που το βρήκες τόσο θράσος;

Συμβαίνει σε όλα σχεδόν τα ραδιόφωνα, πολύ περισσότερο σε αυτά που έχουν αθλητικό προσανατολισμό. Ένα σεβαστό ποσοστό ακροατών που είτε ακούνε έναν σταθμό μέσω ίντερνετ ή την ώρα που ακούνε ραδιόφωνο είναι παράλληλα online και επικοινωνούν μέσω μηνυμάτων, πιστεύουν ότι το ραδιόφωνο είναι κάτι σαν το μενού a al carte στα εστιατόρια. Ότι δηλαδή το πρόγραμμα πρέπει εν μέρει να υπακούει σε μία συγκεκριμένη νόρμα την οποία οι ίδιοι γνωρίζουν και την οποία οφείλουν να υπενθυμίζουν/υπαγορεύουν στους παραγωγούς όταν «περνάνε τη γραμμή».

Τώρα ακούμε αυτό, τώρα θα μιλήσουμε για εκείνο, προσοχή στην ποσόστωση κλπ. Πέρα όμως απ’ αυτή τη φαιδρότητα, το ίδιο ποσοστό νιώθει την αδήρητη ανάγκη να εξωτερικεύσει την αγωνία του για το πότε θα ακουστεί «η αλήθεια». Όχι αναγκαστικά η πραγματική, ή η μία και μοναδική (αν υπάρχει), όχι... αυτό που νοιάζει είναι να ακουστεί «η δική του αλήθεια». Παράλογο; Καθόλου, πρόκειται για τη φυσική έκφανση της καλομάθειας του ακροατή από τον παραγωγό που είτε δειλιάζει να κοντραριστεί μαζί του, είτε θεωρεί ότι το όριο της επαγγελματικής του δικαιοδοσίας δεν φτάνει ως εκεί, είτε απλώς τον αγνοεί.

Αυτή η τελευταία, η «ουδέτερη» στάση, έχει με τον καιρό αποθρασύνει πολύ κόσμο ο οποίος εκτονώνεται βιαίως μέσω του γραπτού λόγου. Αυτό είναι κάτι που πάντα γινόταν, ειδικά στα αθλητικά ραδιόφωνα που το έδαφος ήταν πιο «γόνιμο», απλώς εδώ και δύο περίπου χρόνια το φαινόμενο έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Αν δεν μπορείτε μια φορά να φανταστείτε το τι μπινελίκι πέφτει μέσω μηνυμάτων με αποδέκτες τους εκάστοτε παραγωγούς, δεν μπορείτε 100 φορές να φανταστείτε το πόσο απρόκλητο και αναίτιο είναι το μπινελίκι αυτό στη συντριπτική του πλειοψηφία. Μανάδες, πατεράδες, παιδιά, κόκκαλα που σαπίζουν, απειλές θανάτου κλπ. είναι καθημερινά στην «επικαιρότητα» του υπολογιστή.

Αναλογιστείτε, σας παρακαλώ, για ένα λεπτό πόσοι από εσάς δέχεστε έστω και ένα τέτοιου ύφους (απρόκλητο, θυμίζω) μπινελίκι καθημερινά στη δουλειά σας. Δεν είναι θέμα «γερού στομαχιού», είναι θέμα στοιχειώδους αναξιοπρέπειας. Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν τα «θρασίμια του πληκτρολογίου» έχουν συναίσθηση της κατάστασής τους ή έστω των συναισθημάτων που προκαλούν. Αν κάποτε θα στείλουν ένα ελάχιστο «ευχαριστώ» στα αντικείμενα της μήνιδός τους για τα χρήματα που τους γλύτωσαν υποδυόμενοι (έστω και σιωπηλά) τον προσωπικό τους ψυχαναλυτή.

Ψιλά γράμματα, θα πέιτε κάποιοι. «Αστειότητες» για μια κατάσταση που όχι μόνο δεν θα πάρει κλίση προς την «δικαίωση», αλλά μάλλον θα εκτραχυνθεί. Πάντως χίλιες φορές προτιμότεροι οι επίμονοι-περιστασιακοί, τύπου «γιατί δεν λέτε για τον τάδε;» (το είπαμε πολλές φορές αλλά δεν άκουγες...), οι «(δε) λες αυτό γιατί σου είπανε να (μην) το πεις, σε μάθαμε πια» (όλοι κατευθυνόμενοι είμαστε, μόνο το ξανθό γένος θα μας σώσει), trolls τύπου «sas ponaei pou o prigkipas tha sas pidixei xwris salio, e koufales? Giati den to diavazeis re?» (γιατί βρίζεις και λες ασυναρτησίες ίσως;...), ακόμα και οι «μην πιάνετε στο στόμα σας τον τάδε, θα βρείτε μπροστά σας τον λαο της τάδε» («λαο» του ενός πρώτη φορά συναντάω) από τους υβριστές. Οι πρώτοι τουλάχιστον και πλάκα έχουν και πολλές φορές συμμετέχουν και ουσιαστικά στον διάλογο. Απ’ αυτούς που απλώς «είδαν φως και μπήκαν» πως σώζεσαι;

Γιάννης Τσαούσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr