Ο αληθινά ξεχωριστός κύριος Ολεγκ Μπλαχίν (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

O Ολεγκ Μπλαχίν δεν υπήρξε μόνο καλός παίκτης. Υπήρξε μεγάλος. Μια έννοια που έχασε τη σημασία της τα τελευταία χρόνια. Ο μοναδικός με στυλ που έμοιαζε με του Γιόχαν Κρόιφ, πολύ πριν εμφανιστεί ο Μάρκο φαν Μπάστεν.

Τη νύχτα της 14ης Μαΐου του 1975, καθηλωμένος μπροστά από την ασπρόμαυρη τηλεόραση, έβλεπα μαγεμένος κάθε λεπτό του τελικού του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Σ' αυτόν, η άγνωστη σε όλους εμάς Ντιναμό Κιέβου διέλυε το φαβορί που λεγόταν Φερεντσβάρος. Το τελικό 3-0 το είχε σφραγίσει ο Μπλαχίν με ένα γκολ σήμα κατατεθέν του: περνώντας όποιον έβρισκε στο διάβα του. Λίγους μήνες αργότερα, έμελλε να κλέψει την παράσταση, στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, στην καλύτερη σκηνή της εποχής. Απέναντι στους Βαυαρούς σταρ, πρωταθλητές Ευρώπης για δεύτερη σεζόν, ο Ουκρανός με το ξανθό μαλλί και το υπεροπτικό ύφος δεν δίσταζε να απαιτήσει ισότιμο ρόλο! Το γκολ του, που άφησε τον Μπεκενμπάουερ στο έδαφος και τον Μάγιερ να αναρωτιέται, συνοδεύεται από άλλα δύο ίδια -μπορεί και καλύτερα- στο Κίεβο, στη ρεβάνς του Σούπερ Καπ.

Είχα την τύχη να περιγράψω την τελευταία παράστασή του σε υψηλό επίπεδο, το 3-0 επί της Ατλέτικο Μαδρίτης, στη Λιόν, το 1986. Το γκολ δεν έλειψε ούτε εκείνο το βράδυ, όταν με πλασέ τελείωσε υποδειγματική αντεπίθεση. Οταν πια συναντηθήκαμε στην Ελλάδα, δεν το σκέφτηκα ούτε δευτερόλεπτο να του ζητήσω εκείνο το αυτόγραφο που ήθελα από παιδί!

Με τον Ολεγκ από τότε συναντηθήκαμε αρκετές φορές. Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, σε διάφορες εκδηλώσεις, σε ήρεμες βραδιές με συνοδεία ενός κρασιού, στις επισκέψεις του στον ΣΠΟΡ FM και όταν ήρθε να μιλήσει στους σπουδαστές στο ΚΕΝΤΡΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟΥ ΡΕΠΟΡΤΑΖ. Πάντα αρχοντικός, πάντα ελαφρά απρόσιτος για όποιον δεν τον ξέρει. Μόνο που, πλέον, διαπίστωνα ότι το ύφος του δεν ήταν προσποιητό, αλλά… τρόπος ζωής! Στο γκαλά του Μονακό το 2002, όταν είχε κληθεί για να βραβευτεί, αγκαλιαστήκαμε στην αίθουσα και με σύστησε με την προσφώνηση «ένας καλός και ειλικρινής φίλος» στον Φραντς Μπεκενμπάουερ. Εκείνη τη στιγμή ένιωθα να ψηλώνω πενήντα πόντους!

Στην ιστορία του ποδοσφαίρου ελάχιστοι μπορούν να υπερηφανευτούν πως έγιναν, όπως ο Ολεγκ, ένας θρύλος! Εντούτοις, στην καριέρα του δεν έφτασε ποτέ σε κορυφαίο επίπεδο, χωρίς να φταίει ο ίδιος γι' αυτό. Το '75, όταν τον ήθελε η Μπάγερν προσφέροντας τρελά λεφτά, και το '76, όταν έδινε δύο καράβια λεφτά η Ρεάλ στην Ντιναμό, η σοβιετική κρατική μηχανή δεν τον άφησε να φύγει! Σαν τον πλατωνικό έρωτα που ποτέ δεν ολοκληρώνεται, ο Μπλαχίν κόρταρε με την είσοδο στο πάνθεον των αληθινά λίγων και τεράστιων. Αλλά έμεινε απλώς… φλερτ!

Οποιος δεν τον πρόλαβε να παίζει μπορεί να θεωρεί πως υπερβάλλω, αλλά ο Σεβτσένκο -για τον οποίο κάποιοι τρελαίνονται- δεν ακούμπησε ποτέ την ωριμότητα της κλάσης του Ολεγκ! Ο Μπλαχίν ήταν τόσο γρήγορος, που έκανε σπρίντερ να μοιάζουν αργοί! Ταυτόχρονα ήταν τόσο αποτελεσματικός, που οι σημερινοί σταρ θα κοκκίνιζαν από ντροπή, αν έβλεπαν τον τρόπο με τον οποίο τελείωνε τις φάσεις. Ο Μπλαχίν διέθετε εκείνη την ποδοσφαιρική… αλητεία που δεν αποδέχεται το εύκολο γκολ. Αν μπορούσε, το έκανε δύσκολο. Να περάσει τον γκολκίπερ, να κάνει μια ντρίμπλα παραπάνω. Είχε μια νοτιοαμερικανική αντίληψη του ποδοσφαίρου η οποία δεν συνδυαζόταν με τη σοβιετική! Τα 47 γκολ του σε 112 ματς με τη φανέλα της πρώην Σοβιετικής Ενωσης έμειναν ως ρεκόρ και ως αναμνήσεις μιας άλλης εποχής!

Στην Ελλάδα τον αδικήσαμε. Στον Ολυμπιακό έφτιαξε μια ομάδα που έπαιξε καλή μπάλα, στην ΑΕΚ κατάφερε να βγει στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά δεν τον κράτησαν! Στον ΠΑΟΚ δούλεψε σωστά και στον Ιωνικό έβαλε τις βάσεις για την ομάδα που έβγαλε στην Ευρώπη ο Μαρκαριάν. Ομως η καρδιά του ήταν πάντα εκεί, στην Ουκρανία, όπου πρώτα έγινε βουλευτής και μετά, ως προπονητής, έφερε την Ουκρανία σε μια μεγάλη διοργάνωση. Το ξεκίνημα ήταν τέτοιο, που κάποιος άλλος, χωρίς προσωπικότητα, θα κατέρρεε. Αυτός όχι μόνο ανασύνταξε την ομάδα του μετά το 0-4 με την Ισπανία, αλλά την οδήγησε στην επόμενη φάση! Τα σκληρά λόγια του μετά την πρεμιέρα, πως οι πάικτες δεν ακολούθησαν τις οδηγίες του, μου έφεραν στο μυαλό τον… γνώριμο Ολεγκ. Που ποτέ δεν κατάλαβε πως αυτοί που ακούν πια τις οδηγίες του, είτε είναι στην Ελλάδα είτε στην Ουκρανία, ακόμη και αν λέγονται Σεβτσένκο, δεν έχουν το χάρισμά του! Δεν τον είδα ακόμη στη Γερμανία, αλλά θα το προσπαθήσω τις επόμενες μέρες. Ομολογώ πως δεν περίμενα να μπορέσει να μαζέψει τα κομμάτια από το στραπάτσο της πρεμιέρας. Από την άλλη, έπρεπε να το περιμένω. Για τον Μπλαχίν ποτέ ο εύκολος δρόμος δεν αποτέλεσε πρόκληση! Και αυτό τον έκανε πάντα τόσο ξεχωριστό!