Ενας αντίπαλος που σέβονται παραδοσιακά όλοι... (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Πριν από 15 χρόνια, συζητώντας με τον Αλκέτα Παναγούλια, άκουσα για πρώτη φορά τη φράση σχετικά με τους Αμερικανούς στο ποδόσφαιρο: «Αν ποτέ ασχοληθούν σοβαρά με το σπορ, δεν θα έχουν αντίπαλο»!

Ομολογώ ότι του είχα εκφράσει τις αμφιβολίες μου, επικεντρώνοντας στο ότι δεν πρόκειται να αγαπηθεί το άθλημα από τις μάζες, οπότε πόσα παιδάκια θα παίξουν μπάλα; Ο Αλκέτας το εντόπιζε στο ότι οι Αμερικανοί μπορούν σαν χοάνη να καταπιούν τους μετανάστες και να τους εντάξουν στο πλαίσιο της ιδεολογικής παροχής! Ο Βολιβιανός, ο Ιρλανδός, ο Ιταλός και ο Μεξικανός που γίνεται Αμερικανός, μπορεί και νιώθει σπουδαίο το ότι του δίνεται η ευκαιρία σε αυτή τη χώρα να μη θεωρείται αλλοδαπός. Ρωτήστε και Ελληνες, αν ξέρετε, που πήγαν και έζησαν χρόνια εκεί και θα πάρετε ακριβώς την ίδια απάντηση. Οι Αμερικανοί κάθε μετανάστη, διαμέσου του περίφημου αμερικανικού ονείρου, τον «στραγγίζουν». Και τον εντάσσουν στη διαδικασία του να τη νιώθει δική του πατρίδα, τη θετή.

Πριν από τέσσερα χρόνια οι Αμερικανοί έφτασαν στα προημιτελικά του Μουντιάλ. Με παίκτες που δεν γέμιζαν το μάτι και οι οποίοι γνώριζαν εκ των προτέρων ότι δεν θα γίνονταν λαϊκοί ήρωες. Ούτε βγήκε κανείς στους δρόμους της Νέας Υόρκης και της Βοστώνης για να πανηγυρίσει τα τρία γκολ που έριξαν στους Πορτογάλους, όπως θα γινόταν στη Σενεγάλη, το Καμερούν και την Ιρλανδία. Ξέρουν, επίσης, ότι μία καλή εμφάνιση δεν θα τους δώσει μεταγραφή, γιατί έτσι κι αλλιώς τα δελτία τους δεν τα έχει η ομάδα ούτε τα δικαιώματα κάποιος μάνατζερ, αλλά το ίδιο το MLS. Φανταστείτε, δηλαδή, το αν θα πάρει μεταγραφή ο Κωνσταντίνου ή ο Παπαδόπουλος να μην το αποφάσιζε ο σύλλογος, αλλά η καινούργια Σούπερ λίγκα! Στην Αμερική, όμως, αυτό θεωρείται λογικό, αφού οι χορηγοί βάζουν τα λεφτά, η οργανώτρια αρχή τα δίνει στις ομάδες και η ίδια εισπράττει από κάθε αγοραπωλησία, αφού το όλο ζήτημα είναι να γίνει το άθλημα δημοφιλές. Κάποτε οι Αμερικανοί δοκίμασαν φέρνοντας τον Πελέ, τον Μπεκενμπάουερ, τον Κρόιφ, τον Κάρλος Αλμπέρτο, τον Μουρ και τον Μπεστ για να κάνουν τον κόσμο να αγαπήσει το soccer, αφού γι' αυτούς football είναι εκείνο το σπορ που μοιάζει στο ράγκμπι, αλλά οι τύποι φορούν... πανοπλίες!

Το σύστημα αυτό απέτυχε παταγωδώς, κυρίως επειδή οι τύποι που το χρηματοδότησαν ήταν άσχετοι! Ο πρόεδρος του «Κόσμος» είχε πει κάποτε στον Μπεκενμπάουερ: «Σε πληρώνω ένα κάρο λεφτά και εσύ μόνιμα κάθεσαι στην άμυνα!». Τι να του εξηγήσεις μετά! Τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα τα τελευταία χρόνια, αλλά πάντα το σπορ αυτό είναι για τους μετανάστες και τους περιθωριακούς στις ΗΠΑ. Λένε πως αν ποτέ πραγματικά οι Αμερικανοί ασχοληθούν σοβαρά με το soccer, ίσως να μην κερδίσει κανείς άλλος σε Μουντιάλ!

Προς το παρόν, σε αυτό το Μουντιάλ έκαναν ένα μεγάλο βήμα πίσω. Η Τσεχία τούς έδωσε ένα καλό μάθημα στο προηγούμενο παιχνίδι. Η προϊστορία των ΗΠΑ απέναντι σε Ευρωπαίους σε Παγκόσμιο Κύπελλο είναι τραγική. Μόλις τρεις νίκες, μία ισοπαλία και δέκα ήττες με γκολ 4-23. Και σήμερα αντιμετωπίζουν μία ομάδα που δεν είναι για τα δόντια τους. Η Ιταλία του Λίπι έδειξε τις διαθέσεις της κατά της Γκάνας. Αν μάλιστα υπολογίσουμε πως σε ευρωπαϊκό έδαφος οι Αμερικανοί έχουν χάσει και τα 8 ματς με ευρωπαϊκές ομάδες σε Μουντιάλ, τίποτα δεν συνηγορεί πως σήμερα κάτι θα αλλάξει. Γιατί έχουν απέναντι και μία ομάδα που παραδοσιακά σέβονται και φοβούνται: την Ιταλία.

Για τους «ατζούρι» η συνάντηση είναι τεστ ισορροπίας και σοβαρότητας. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην κερδίσουν οι Ιταλοί αν αγωνιστούν με τον τρόπο που μπορούν και ξέρουν. Ο Τόνι στην επίθεση φάνηκε ότι χρειάζεται τον Ιακουίντα δίπλα του, ο Πίρλο με τη σιγουριά που προσφέρει ανασταλτικά ο Ντε Ρόσι κάνει τη δουλειά που ξέρει όσο λίγοι και η άμυνα είναι όνειρο για κάθε προπονητή. Τι μπορεί να χαλάσει τη συνταγή; Μόνο η υποτίμηση του αντιπάλου. Αν και δεν φημίζεται ο Λίπι για κάτι τέτοιο!