Όλοι έχουν την ευκαιρία, φτάνει να… (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ποτέ δεν θυμάμαι, στις διοργανώσεις που έχω παρακολουθήσει, σε Μουντιάλ κάτι σαν το τωρινό φαινόμενο. Δηλαδή καμία από τις ομάδες που έχουν τα φόντα για το Κύπελλο να μην έχει κάνει ξεκίνημα που να φοβίζει.

Να στέλνει μηνύματα. Να τρομάζει. Θα μπορούσε αυτή η ομάδα να είναι η Ισπανία. Η απόδοσή της χθες ήταν εντυπωσιακή. Ιδιαίτερα το τέταρτο γκολ, το καλύτερο μέχρι στιγμής της διοργάνωσης, είναι ενδεικτικό της αγωνιστικής ποιότητας των Ιβήρων. Με τον Λουίς Γκαρσία στη θέση του Ραούλ, η ομάδα του Αραγονές φαίνεται να αποδίδει καλύτερο ποδόσφαιρο. Αυτό οφείλεται κυρίως στον ελεύθερο ρόλο που αναλαμβάνει ο Νταβίντ Βίγια. Η δύναμή της στη μεσαία γραμμή, με παίκτες που δημιουργούν και σκοράρουν, μπορεί να αποδειχθεί καταλυτική. Εκτός και αν κάνει την εμφάνισή της και πάλι η κάκιστη νοοτροπία τους σε μεγάλες διοργανώσεις. Επιπροσθέτως, η χθεσινή άχρωμη Ουκρανία δεν μπορεί να αποτελέσει το ισχυρότερο κρας τεστ για μία ομάδα που θέλει να φτάσει ψηλά σε ένα Μουντιάλ. Πάντως, αν οι Ισπανοί πρόκειται να κάνουν κάτι σε Παγκόσμιο Κύπελλο, φαίνεται ότι σε αυτό της Γερμανίας έχουν τις κατάλληλες αγωνιστικές προϋποθέσεις. Μέχρι και στην Απω Ανατολή το 2002, οι Γερμανοί είχαν αρχίσει με το 8-0 επί των Σαουδαράβων. Τίποτα το τρομερό, αλλά ήταν μία υπενθύμιση. Το '98 οι Γάλλοι είχαν δείξει τα δόντια τους νωρίς. Το '94 οι Βραζιλιάνοι, με τον Ρομάριο στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του, το ίδιο. Το '90 οι Γερμανοί με τον Ματέους σε διαβολεμένη φόρμα σκόρπιζαν τους Γιουγκοσλάβους και έστελναν ρίγη στη σπονδυλική στήλη των υπολοίπων. Το '82 οι Βραζιλιάνοι δίδασκαν με Εντερ, Σόκρατες και Ζίκο μπάλα, το '78 ήταν οι Ιταλοί αυτοί που έμπαιναν με φούρια, το '74 οι Ολλανδοί με συνοπτικές διαδικασίες «καθάριζαν» την Ουρουγουάη. Ακόμα και το '86 υπήρχε μία ομάδα που μπαίνοντας στη διοργάνωση τρομοκράτησε τους υπόλοιπους: η Σοβιετική Ενωση του Λομπανόφσκι, η οποία συνέτριψε 6-0 την Ουγγαρία του Ντέταρι και του Εστερχάζι. Αν η συντηρητική ΦΙΦΑ του Χαβελάνζε δεν... τακτοποιούσε τους Σοβιετικούς με τη διαιτησία του Φρέντικσον στο ματς με το Βέλγιο, ο Μπελάνοφ και η παρέα του ίσως να έκαναν την υπέρβαση.

Στα γερμανικά γήπεδα τις τελευταίες μέρες είδαμε ωραία γκολ, γρήγορα ματς, πολύ καθαρό χρόνο, αλλά κανένα φόβητρο. Εχοντας δει όλες τις ομάδες από μία φορά και γράφοντας πριν από το δεύτερο ματς των Γερμανών, η αίσθηση για το 18ο Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ότι όλοι έχουν ευκαιρία. Οταν λέμε όλοι, να διευκρινίζουμε κάτι: όλοι που μπορούν να αντέξουν την πίεση και τις απαιτήσεις. Ολοι αυτοί που παραδοσιακά στις διοργανώσεις της ΦΙΦΑ φτάνουν μακριά. Που έχουν πάρει το Κύπελλο στο παρελθόν. Που τουλάχιστον το έχουν πλησιάσει πολύ, όπως οι Ολλανδοί. Δεν έχουν πιθανότητες οι Αφρικανοί, αφού άλλωστε η ώρα τους έρχεται το 2010. Δεν έχουν οι Ασιάτες γιατί τα δικά τους 15 λεπτά δημοσιότητας πέρασαν το 2002. Είναι ευρωπαϊκή υπόθεση με λατινοαμερικάνικο «μπλεντ» το τουρνουά. Η Αργεντινή είναι η ομάδα που άρεσε πιο πολύ στην πρεμιέρα, ακολουθούμενη από την Ιταλία. Και οι δύο κυκλοφόρησαν ωραία την μπάλα. Είχαν στο πρόσωπο του Ρικέλμε και του Πίρλο τον παλιό καλό πλέι μέικερ που άλλοι ψάχνουν και άλλοι έχουν εγκαταλείψει. Ισως γιατί δεν έχουν, ίσως γιατί τον σνομπάρουν. Απέναντι ομάδες σε Αφρικανούς και οι δύο κέρδισαν επειδή παρά το γεγονός ότι οι αντίπαλοί τους κυκλοφορούσαν καταπληκτικά την μπάλα, οι Αργεντινοί και οι Ιταλοί έκαναν τη διαφορά με την ουσία. Η κάθετη πάσα του Ρικέλμε στον Σαβιόλα δεν διδάσκεται. Το να τρέχεις μαθαίνεται εύκολα και δεν αρκεί για να κάνεις τη διαφορά. Οποιος θέλει να βάλει γκολ στην Ιταλία, με Μπουφόν, Νέστα και Καναβάρο, θα φτύσει αίμα. Ειδικά αν μπροστά τους παίζει, όπως τη Δευτέρα στο Αννόβερο, ο Ντε Ρόσι, ένας οξυδερκής και μοντέρνος χαφ. Το μείον των Ιταλών παραμένει η σκανδαλολογία που συνεχίζεται στην πατρίδα τους και η έλλειψη βοήθειας στον Τόνι επιθετικά. Αν ο Ιακουίντα είναι η απάντηση αντί του Τζιλαρντίνο, ποιος ξέρει; Για την Αργεντινή απομένει να δούμε αν ο Πέκερμαν έχει την ικανότητα να κάνει κάποια κίνηση, σε περίπτωση που ένα ματς στραβώσει.

Της πάει η... Γερμανία

Η Ολλανδία έκανε την ωραιότερη πρεμιέρα από όλους. Φαίνεται τελικά ότι τα γερμανικά γήπεδα ταιριάζουν με το πορτοκαλί χρώμα. Το '74 φιναλίστ στο πρώτο Μουντιάλ που πήγε, το '88 κατέκτησε το Ευρωπαϊκό και τώρα με τον ήρωα της εποποιίας πριν από 18 χρόνια Μάρκο φαν Μπάστεν στον πάγκο οι «οράνιε» άρχισαν εντυπωσιακά. Ο Ρόμπεν ήταν ασταμάτητος, η άμυνα εξαιρετική, η κυκλοφορία της μπάλας υποδειγματική. Τι μπορεί να στοιχίσει; Οι εσωτερικές έριδες (ήδη ο Φαν Πέρσι τα... έχωσε δημοσίως στον Ρόμπεν για τον ατομισμό του) και η απειρία βασικών ποδοσφαιριστών. Η Τσεχία άρεσε, αλλά το 2004 παραμένει η καλύτερη συγκυρία της και δύσκολα θα κάνει κάτι πολύ καλό εδώ. Μεξικό και Πορτογαλία είναι καλές για να βγουν από τον όμιλο, αλλά τίποτα παραπάνω.

Και η Γερμανία; Παραμένει το δικό μου φαβορί μέχρι νεωτέρας, όπως έγραφα προτού αρχίσει η διοργάνωση. Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά είναι πιο ποιοτική η ενδεκάδα από το 2002. Και τότε, αν και μακριά από τη χώρα της, έφτασε στον τελικό. Ο Μπάλακ παραμένει το «κλειδί», αλλά το μεγάλο ερωτηματικό είναι η άμυνα. Αν συνεχίσει ο Κλίνσμαν να βάζει ζώνη στην ευθεία και ψηλά στο γήπεδο, θα είναι δίκοπο μαχαίρι. Σε ένα τουρνουά, όμως, που άρχισε χωρίς ξεκάθαρο φαβορί και η πρώτη μέρα το επιβεβαιώνει, όποιος ποντάρει κατά των Γερμανών να είναι και διατεθειμένος για τις συνέπειες.

Αν κάτι δίνει πολύ ενδιαφέρον στο 18ο Μουντιάλ, είναι ακριβώς το γεγονός ότι μοιάζει απρόβλεπτο. Κι αυτό παραμένει, άλλωστε, το μεγαλύτερο ατού του ποδοσφαίρου για να καθηλώνει τον κόσμο.

Ένας χρόνος πιο αργά

Για τη Βραζιλία είχα γράψει πριν από είκοσι μέρες για τον παίκτη-βαρόμετρο, ο οποίος πιστεύω ότι είναι ο Κακά. Φάνηκε και με την Κροατία. Αν το Μουντιάλ γινόταν πέρυσι, δεν θα είχε αντίπαλο. Τόνιζα όμως ότι πιθανότατα είμαστε ένα χρόνο πιο αργά από ό,τι θα ήθελαν οι Βραζιλιάνοι. Η ομάδα σε αυτούς τους 12 μήνες «φόρτωσε προβλήματα». Η εικόνα του Ρονάλντο παραμένει αξιολύπητη. Ο Αντριάνο είναι ένα κλικ πιο αργός από πέρυσι. Ο Ροναλντίνιο δείχνει να μην έχει φρεσκάδα και είναι απολύτως λογικό. Είναι αδιανόητο να μένει ενενήντα λεπτά μέσα στον αγώνα ο Καφού και να μην αγωνίζεται ο Σισίνιο. Να μην εκμεταλλεύεται νωρίτερα τον Ρομπίνιο και ο Ζουνίνιο Περναμπουκάνο, ο οποίος αποτελεί την πιο αξιόπιστη λύση στα χαφ, να αγνοείται! Το ματς με την Αυστραλία θα είναι γερό κρας τεστ. Εκεί οι «socceroos» που είναι σκληρά καρύδια και έχουν στον πάγκο την «αλεπού» που λέγεται Χίντινκ θα δώσουν σαφέστατα πιο δύσκολη βραδιά στους Βραζιλιάνους από τους Κροάτες. Αν δεν βελτιωθεί πολύ η εικόνα της «σελεσάο», τότε το ηθικό των υπολοίπων θα ανέβει πολύ και δικαιολογημένα.

Η Αγγλία, αν δεν τα καταφέρει και τώρα, τότε μάλλον θα περιμένει άλλα 40 χρόνια. Χωρίς τον Ρούνεϊ, όμως, γίνεται απλώς μία καλή ομάδα. Με τον Οουεν να του λείπουν παιχνίδια, δεν έχει το εύκολο γκολ και αν δεν αντιληφθούν κάποια στιγμή στο νησί ότι το να έχεις την μπάλα στα πόδια σου είναι πιο απαραίτητο από το γρήγορο τέμπο σε αυτό το επίπεδο, θα παθαίνουν ζημιές. Απαραίτητη ανάγκη να βρει ο Ερικσον ρόλο για τον Τζέραρντ και τον Λαμπάρντ που αλληλοεξουδετερώνονται!

Οι Γάλλοι, που είδα στη Στουτγκάρδη, δεν έχουν τύχη. Το να κυκλοφορείς ωραία την μπάλα δεν αρκεί. Ο Ζιντάν αντέχει πια για μία ώρα, η επιλογή του Ντομενέκ να αφήσει τον Ζιουλί εκτός γίνεται ακόμα πιο τρελή, αν δεις ότι αγνοεί τον Μαλουντά. Το να μην μπαίνει ούτε ως αλλαγή ο Τρεζεγκέ φτάνει στα όρια του παράλογου! Ο Βιεϊρά είναι σκιά του εαυτού του, συνεπώς πέφτει πολύ βάρος στους ώμους του Ανρί. Και την Τρίτη αυτό τον τσάκισε!