FC: Η επανάσταση των ποδοσφαιριστών

Ο Κοεντράο δεν είχε καμιά διάθεση να πάει εκεί που τον έστελνε η Μπενφίκα, στο Λονδίνο και την αγκαλιά του Αμπράμοβιτς, αλλά στο «στρατόπεδο» του Ζοσέ Μουρίνιο. Και τσακώθηκε με τον προπονητή του, πήγε μόνος του στη Μαδρίτη και ουσιαστικά έκλεισε τη μεταγραφή του στη Ρεάλ. Ο Φάμπρεγκας, που κάθε χρόνο ακούει τον Βενγκέρ να του λέει «μείνε ακόμα μια χρονιά εδώ και του χρόνου ξαναγυρίζεις Βαρκελώνη» βαρέθηκε να ακούει το ίδιο ποίημα και αποφάσισε ότι, είτε έτσι - είτε αλλιώς, φέτος θα γίνει κάτοικος Βαρκελώνης. Οπότε έθεσε εαυτόν εκτός περιοδείας, προετοιμασίας και λοιπών υποχρεώσεων της Άρσεναλ, μέχρι να το πάρουν απόφαση και να τον αφήσουν να πάει σπίτι του. Ο Μαρσέλο Μάτος ήρθε στην Ελλάδα, μόνο και μόνο για να εξηγήσει στους ανθρώπους του Παναθηναϊκού ότι ένας άνθρωπος δυστυχισμένος, που πάει κάπου με το στανιό, είναι ταυτόχρονα και ένας ποδοσφαιριστής δυστυχισμένος. Και μέσα σε λίγες μέρες το θέμα του λύθηκε και γύρισε στην πατρίδα του.

Αυτές είναι τρεις φρέσκες και γνωστές περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που έκαναν την «επανάστασή τους». Και παρόλο που είχαν υπογράψει κάποτε συμβόλαιο μακράς διάρκειας, κάποια στιγμή τα δεδομένα άλλαξαν. Όχι διότι τους είχαν απλήρωτους ή διότι τους έδερναν, αλλά είτε για οικογενειακούς λόγους, είτε από νοσταλγία, είτε από βαρεμάρα τόσα χρόνια στα ίδια μέρη, από φιλοδοξία να πάνε κάπου καλύτερα και να πάρουν παραπάνω λεφτά, αποφάσισαν ότι θα πάνε το πράγμα στα άκρα μέχρι να δικαιωθούν. Κι επειδή οι λογικές «Καπετάνιου» ή «Χεσούς Χιλ» έχουν περάσει και κανένας δεν κρεμάει δελτία στον τοίχο, να τα καμαρώνει το πρωί που πίνει τον καφέ του, διότι οι οικονομικές συγκυρίες δεν επιτρέπουν πια τέτοιες πολυτέλειες και τα αθλητικά δικαστήρια παγκοσμίως δικαιώνουν τους ποδοσφαιριστές που προσφεύγουν σ’ αυτά για «μείωση προσωπικότητας», το πάνω χέρι το έχουν συνήθως οι παίκτες. Που σε τελική ανάλυση, είναι - ή πρέπει να είναι - οι πρωταγωνιστές του αθλήματος, πολύ περισσότερο από κάθε παράγοντα. Κι από κάθε διοίκηση, που σήμερα σου δίνει τόσα, αύριο σου λέει «μείωση 30%» ή «σήκω φύγε χωρίς να πάρεις ευρώ τσακιστό», που «παίζει» με το «+1» του συμβολαίου που υπέγραψε κάποτε και αφήνει τον παίκτη απροστάτευτο μπροστά στην οργή των οπαδών, όταν ο παίκτης πρέπει να «πειστεί» να σηκωθεί να φύγει.

Βεβαίως, για κάθε περίπτωση Κοεντράο ή Φάμπρεγκας που διεκδικεί το δικαίωμα να πάει στην ομάδα της αρεσκείας του τη χρονική περίοδο που αυτός επιλέγει και το κάνει δείχνοντας τη «δυστυχία» του όσο πιο έντονα μπορεί, υπάρχουν και οι διάφοροι Ραϊόλα και Σέλουκ, που στήνουν ολόκληρα θεατρικά μονόπρακτα, ώστε οι πελάτες τους να μπορούν κάθε χρόνο ή το αργότερο κάθε δυο χρόνια να παίρνουν μεταγραφή κι εκείνοι να καρπώνονται τα ποσοστά τους. Κάπως έτσι ο Ζλάταν έπαιζε ξύλο (κανονικά!) με συμπαίκτες του στον Άγιαξ, προκειμένου να αναγκαστεί η διοίκηση να δεχτεί την πρόταση από Γιουβέντους, στη συνέχεια με τον υποβιβασμό έφυγε άρον - άρον, πήγε Ίντερ, πλακώθηκε εκεί με όλους, πήγε Βαρκελώνη, πλακώθηκε με τον Γκουαρντιόλα και βρίσκεται πλέον στο Μιλάνο, μέχρι να μην τον αντέξουν άλλο και να τον στείλουν κάπου αλλού - αφού έχει παίξει τις φάπες του και τις κλωτσιές του εδώ και καιρό με διάφορους. Και κάπως έτσι ο Γιάγια Τουρέ από τότε που έπαιζε στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό, έχει πάρει τρεις μεταγραφές (Μονακό, Μπαρτσελόνα, Τσέλσι), διάφορες αναπροσαρμογές συμβολαίου (προς τα πάνω εννοείται) και αυτή τη στιγμή έχει το δεύτερο μεγαλύτερο ετήσιο συμβόλαιο στον κόσμο, πίσω από τον Κριστιάνο Ρονάλντο.

Οι ποδοσφαιριστές λοιπόν, από μόνοι τους, με τη βοήθεια και αρωγή του μάνατζέρ τους ή με παρότρυνση της οικογένειάς τους, χαράζουν τον δικό τους δρόμο. Ηθικό; Ανήθικο; Ποιος μπορεί να το κρίνει, όταν σε πολλές περιπτώσεις η ίδια η ομάδα αντιμετωπίζει τον ποδοσφαιριστή σαν προϊόν, περιουσιακό στοιχείο ή κότα με χρυσά αυγά; Γιατί να είναι υποχρεωμένος ένας παίκτης να πάει εκεί που θα του πει η ομάδα του, παρόλο που δεν γουστάρει για τον άλφα ή βήτα λόγο, απλά επειδή εκεί που τον στέλνει η ομάδα του θα πάρει εκείνη περισσότερα χρήματα; Δεν πρέπει να συμφωνεί κι αυτός; Άλλωστε το συμβόλαιο που έχει υπογράψει, τον δεσμεύει μόνο για τις υποχρεώσεις με τη συγκεκριμένη ομάδα και όχι για τον επόμενο προορισμό του.

Σε τελική ανάλυση, όποιος θέλει να έχει έναν «στραβωμένο» και δυστυχισμένο ποδοσφαιριστή στην ομάδα του, που να μην μοχθεί ιδιαίτερα, που να «πονάει» κάθε τρεις και λίγο, που να παίρνει εύκολα κάρτες ώστε να απουσιάζει από τα επόμενα παιχνίδια και που να φτάσει να τον σφυρίζει η εξέδρα, ας αναλάβει και την ευθύνη. Αν το σκεφτεί λίγο πιο ψύχραιμα, θα καταλάβει ότι είναι προς το συμφέρον της ομάδας να τον αφήσει να πάει εκεί που αυτός θέλει, με το κατάλληλο αντίτιμο. Ώστε να είναι όλοι τρισευτυχισμένοι: η πρώην ομάδα, η μέλλουσα ομάδα, ο παίκτης, η φαμίλια του και βέβαια ο μάνατζέρ του...

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr