FC: Μανωλάκη, ήσουν τρέλα...

Διάβαζα την είδηση στο site του sport-fm για την επιστροφή του «Μανώλη» Ολιζαντέμπε στην Πολωνία και τη Λέγια Γκντάνσκ και με έπιασε μια γλυκιά νοσταλγία. Βλέπετε, λίγα μέτρα μακριά απ’ το γραφείο μου, είναι καδραρισμένο ένα παλιό εξώφυλλο της Sportday, με ημερομηνία 21 Δεκεμβρίου του 2005, που γράφει κάπου αριστερά «στην Πόρτσμουθ ο “Μανώλης”. 700 χιλιάδες θα πάρει ο Παναθηναϊκός και άλλα τόσα αν παίξει στα μισά παιχνίδια».

Το «catch» που λέν’ και στο χωριό μου, ήταν στην αμέσως επόμενη αράδα: «ποιο είναι το “κλειδί” για να μην κοπεί;». Την απάντηση, της έδωσε η ίδια η ιστορία: το «κλειδί», ήταν τα γόνατα του Ολιζαντέμπε, αυτά που δεν τον άφησαν ποτέ να κάνει την μεγάλη καριέρα που ονειρεύτηκε ο ίδιος, που ονειρεύτηκαν οι φίλοι του Παναθηναϊκού, της Πολόνια Βαρσοβίας παλιότερα, της Εθνικής Πολωνίας. Μια καριέρα, από την οποία η αλήθεια είναι ότι δεν περίμεναν και πολλά στην Ξάνθη, τον ΑΠΟΠ Κινύρας και την κινεζική Χενάν, όπου πήγε μετά το ολιγόμηνο πέρασμά του από την Αγγλία.

Ο Ολιζαντέμπε, ήταν (και είναι) μια γλυκύτατη φιγούρα, ένας πολύ συμπαθητικός τύπος κι ένας άνθρωπος που πάντα φαινόταν βαθιά μελαγχολικός. Θυμάμαι ένα προς ένα τα γκολ της σεζόν 2003 - 2004, που βοήθησαν τον Παναθηναϊκό να πάρει το νταμπλ, αλλά θυμάμαι ακόμα πιο έντονα ότι δεν χαμογελούσε σχεδόν ποτέ. Θυμάμαι όταν ήταν στα καλά του ένα παίκτη με τρομερή επιτάχυνση - αυτό που οι πατεράδες μας έλεγαν «ρεπρίζ» - που άφηνε πίσω του τους αμυντικούς σαν σταματημένους, αλλά μεγαλύτερη εντύπωση από το ξεπέταγμά του, μου έκανε το σχεδόν ανέκφραστο πρόσωπό του, ό,τι και να γινόταν γύρω του.

Ο Νιγηριοπολωνός Εμάνουελ (διπλή υπηκοότητα που όμως ουδέποτε έκανε τόσο μεγάλο γκελ όσο το «Σερβοέλληνας»), ήταν Πολωνός ως προς την Εθνική ομάδα, αλλά Νιγηριανός ως προς την καταγωγή. Και φυσικά και το χρώμα. Θυμάμαι ότι ήταν ένας από τους πρώτους αποδέκτες μαζικής ρατσιστικής καφρίλας στην Ελλάδα, με φουσκωτές μπανάνες να κουνιούνται στις αντίπαλες έδρες για χάρη του και ήχους μαϊμούς εξαιρετικά αφιερωμένες σ’ αυτόν - που είχαν οδηγήσει και στη δική του απάντηση με τα δυο μεσαία του δάχτυλα τεντωμένα. Ίσως εξαιτίας αυτού να εξηγείται κάπου και η μελαγχολία στα μάτια του: από τη Νιγηρία στην Πολωνία, μαύρος ανάμεσα σε λευκούς, με υπηκοότητα που του έδωσε θέση στην Εθνική αλλά όχι στην καρδιά μιας μερίδας Πολωνών κι από κει στην Ελλάδα και στην καρδιά των φίλων του Παναθηναϊκού, άρα ταυτόχρονα «εχθρός» για τους απέναντι. Και τι «καλύτερο» γι’ αυτούς, από το να κάνουν το χειρότερο - να κοροϊδέψουν το διαφορετικό του χρώμα;

Ο Εμάνουελ στα μέρη μας, έγινε «Μανώλης». Δικός μας άνθρωπος. Τον αγαπήσαμε - όσοι τον αγαπήσαμε τέλος πάντων, μας αγάπησε, αγόρασε σπίτι, δήλωσε προ μερικών εβδομάδων πόσο θα του άρεσε να επιστρέψει φέτος στην Ελλάδα και να ξαναπαίξει μπάλα εδώ, είδε κι απόειδε όμως και γύρισε τελικά στην Πολωνία. Δεν ξέρω ακόμα γιατί έφυγε τότε που έφυγε, κακήν - κακώς και χωρίς πολλές εξηγήσεις, καταλαβαίνω όμως δυστυχώς για ποιο λόγο δεν ενδιαφέρθηκε κανείς να τον πάρει φέτος, έστω και με την ελπίδα μερικών ποιοτικών λεπτών, μιας γερής «ρεπρίζ», ενός κρίσιμου γκολ στα τελευταία λεπτά. Ξεθώριασε η εικόνα του στην Κίνα τα τελευταία χρόνια, λεφτά δεν υπάρχουν για τόσο μεγάλα ρίσκα, πέρασαν και τα χρόνια από τότε που τον πρωτογνωρίσαμε - και τα ρημάδια τα χρόνια δεν «επουλώνουν» τις χονδροπάθειες και τα ταλαιπωρημένα γόνατα, αλλά τα χειροτερεύουν.

Για το τέλος, έχω να σας θυμίσω ένα από τα πιο γραφικά συνθήματα που έχω ακούσει ποτέ μου, εμπνευσμένο από τον «Μανώλη». Το οποίο σύνθημα, όσες φορές και να έχω ακούσει ή να μου το θυμίσει κάποιος σε κουβέντα, πάντα με πιάνουν τα γέλια από το μέγεθος της αστειότητας. Το «Μανωλάκη, ε-ε, βγάλτην έξω, ο-ο, να τη δούνε, ε-ε και να πούνε ω-ω!». Ούτε ένα σύνθημα της προκοπής δεν αξιωθήκαμε να του γράψουμε, το μέλημά μας ήταν βλέπετε το «Μιχαλάκη είσαι τρέλα», μέχρι που μας έπιασε τρέλα κανονική που τον είδαμε στα ερυθρόλευκα...

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr