FC: Ο «δικός μου» Ζιντάν

Κλείνει σήμερα τα 39. Έχει σταματήσει να παίζει επαγγελματικά ποδόσφαιρο εδώ και πέντε χρόνια, ωστόσο δεν χρειάστηκε το μεσοδιάστημα αυτό για να εγγραφεί στη συλλογική μνήμη ως ένας από τους πραγματικούς «καλλιτέχνες των γηπέδων». Αυτούς τους ελάχιστους που γεμίζουν τα μάτια με εικόνες τόσο «ξέχειλες», που σε πνίγουν από χαρά και σε κάνουν να τα κλείνεις σφιχτά προσπαθώντας να τις φυλακίσεις για πάντα.

Είχα την τύχη να περιγράψω μαζί με τον Κώστα Βαϊμάκη (για την ΕΡΑ Σπορ) ΕΚΕΙΝΟ τον τελικό, στις 15 Μαϊου του 2002 στη Γλασκώβη. Με τον Γάλλο στα 29 του ήδη να μεσουρανεί και με τη γνώση ότι παρακολουθείς έναν παίκτη που μπορεί ανά πάσα στιγμή να μετατρέψει το αναπάντεχο σε φυσικό, η φάση του 45ου λεπτού μου «έσπασε τα μούτρα»: Τσουρουκο-γέμισμα σχεδόν στα τυφλά του Ρομπέρτο Κάρλος από αριστερά. Ο Ζιντάν στέκεται λίγα εκατοστά μέσα από τη γραμμή της μεγάλης περιοχής. Η μπάλα κάνει μεγάλη καμπύλη και πέφτει αργά.

Ο «Ζιζού» διαισθάνεται ότι ο Μπάλακ που τρέχει στην πλάτη του με σκοπό να τον κόψει, μπορεί και να τον προλάβει αν καθυστερήσει επιχειρώντας να την στοπάρει. Ανοίγει τα χέρια για οριοθέτηση του χώρου και καλύτερη ισορροπία σώματος και καρφώνει τα μάτια του πάνω της, όπως το γεράκι στον λαγό στο έδαφος την ώρα που κάνει κάθετη εφόρμηση. Ελαφρύ κύρτωμα, εναέριο αριστερό με δύναμη και φάλτσα στο δεξί «παράθυρο» του Μπουτ. 2-1.

Τα μόνα -γραφικά ίσως, εντούτοις αληθινά- λόγια που θυμάμαι να λέω στον «αέρα» ήταν «Ζωγράφοι, βγάλτε τους καμβάδες και τα πινέλα σας και αρχίστε. Αυτό δεν αποτυπώνεται αλλιώς!». Εκεί και τότε ο Ζιντάν έγινε «δικός μου». Με τον τρόπο που μόνο οι αρτίστες γνωρίζουν, εντυπώθηκε στο μυαλό και την καρδιά για την αισθητική πληρότητα που πρόσφερε μ’ αυτή τη «γενναία δόση».

Και είναι η αισθητική που μετράει σ’ αυτό το ζύγι, όπως και στα πάντα, διότι αυτός ήταν ο τρόπος μέσω του οποίου ο Ζιντάν προσέγγιζε το ποδόσφαιρο. Διότι αυτός ήταν ο στόχος του σε κάθε προσποίηση, κάθε ντρίμπλα, κάθε σουτ, κάθε ασιστ. Ασφαλώς ο δυνατός χαρακτήρας και οι Αλγερινές του ρίζες συνετέλεσαν στην παγκόσμια μιντιακή αποθέωση και την αναγωγή του σε σύμβολο του αθλήματος, ωστόσο η χάρη, η φινέτσα και -κυρίως- η άνεση με την οποία εκτελούσε τις χορογραφίες που εμπνεόταν στο κεφάλι του μέσα στο γήπεδο, ήταν αυτά που «έθρεψαν» επί χρόνια τα πεινασμένα μάτια που λαχταρούσαν να δουν την επόμενη κίνησή του. Με αυτά τα κριτήρια, ο «δικός μου» Ζιντάν θα ανήκει για πάντα σ’ αυτή την κάστα των πολύ λίγων άρτιων ποδοσφαιριστών που έδωσαν νόημα στη γιορτή, επειδή κάθε φορά που οι υπόλοιποι πάσαραν προς το μέρος τους το «τίποτα» αυτοί το έπαιρναν και το έκαναν «κάτι».

Γιάννης Τσαούσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr