FC: Στο καλό, αρτίστα Νάτσο

Φέρτε στο μυαλό σας τα κλασικά «μονάκια» της γειτονιάς. Τα παιχνίδια αυτά που -περισσότερο απ’ το καθένα- ήταν κομμένα και ραμμένα στα μέτρα των πιο προικισμένων τεχνικά παιδιών. Απέναντί τους δεν γινόταν να έχουν τσουρουκάδες, θα τους ξεφτίλιζαν. Κι αν κάποιος ρώταγε τον Νάτσο Σκόκο, θα απαντούσε ότι θα προτιμούσε και θα εκτιμούσε περισσότερο ως αντίπαλο σε «μονό» έναν παίκτη τύπου Ιμπαγάσα ή Βιεϊρίνια ή Φετφατζίδη ή Καστίγιο ή Χριστοδουλόπουλου από έναν που θα στόχευε τα καλάμια του για να του πάρει την μπάλα -και που όταν την είχε στην κατοχή του θα τράβαγε «μίτους» από μακριά μπας και σκοράρει.

Έτσι έχτισε τον ποδοσφαιρικό του χαρακτήρα ο Αργεντινός και ζώντας σε μια χώρα που το μέτρο σύγκρισης είναι ο Ντιέγκο, και άρα η τεχνική υπεροχή πάντα εκτιμάται, ένιωθε -από την εποχή της Νιούελς Ολντ Μπόις ακόμα- «παιδί ενός ανώτερου θεού». Ως τέτοιος μεταγράφηκε στα 21 του για 3.5 εκ. δολάρια στην Πούμας και ως τέτοιος έφτασε στα μέρη μας το 2008 -ευελπιστώντας ότι η ΑΕΚ θα είναι η «γέφυρα» που θα τον οδηγήσει στη μεταγραφή για σπουδαία ευρωπαϊκή ομάδα. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν καθόλου έτσι.

Οι διθύραμβοι που ακολουθούσαν τις μαγικές κοφτές ντρίμπλες και τις «ρουκέτες» του Σκόκο που εξαπολύονταν προς τα αντίπαλα δίχτυα ήταν -έστω και καθ’ υπερβολή- στην ποσόστωση που χρειαζόταν για την εσωτερική κατανάλωση. Σε ό,τι όμως αφορά τον αντίκτυπο που έχει η απόδοση ενός παίκτη εκτός ελληνικών συνόρων, ο Αργεντινός ατύχησε α) να πέσει σε μία περίοδο που η ΑΕΚ έψαχνε το νέο της προφίλ και την οριοθέτηση των νέων της στόχων στη μετά-Ντέμη Νικολαϊδη εποχή -πορεία που με αρκετά παραπατήματα συνεχίζεται μέχρι σήμερα, β) να μετάσχει σε μια ομάδα οι συνεχείς αλλαγές στο ρόστερ και τα οικονομικά της οποίας δεν της επέτρεψαν να πάρει πρωτάθλημα ή/και να κάνει μια πορεία άξια διεθνούς προσοχής στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και γ) η παρουσία του στο πρωτάθλημά μας να συμπέσει με τη σταδιακή απαξίωση του αθλήματος σε όλα τα επίπεδα (για τους λίγο-πολύ γνωστούς λόγους).

Σε επίπεδο θεάματος, ωστόσο, ο Σκόκο δεν άφησε τα αχόρταγα μάτια παραπονεμένα. Για όποιον τον παρακολουθούσε έξω από τη στενή λογική του «δεν πα να κάνει όσα κορδελάκια θέλει, τι να τον κάνω που μαρκάρει με τα μάτια...», αποτέλεσε έναν από τους ελάχιστους πραγματικούς πόλους έλξης στα γήπεδα και είναι βέβαιο ότι με την αποχώρησή του -καθώς και αυτή παικτών σαν τον Σισέ για παράδειγμα- το επίπεδο πέφτει ένα σκαλί παρακάτω.

Αφήνοντας στην ΑΕΚ περισσότερα χρήματα απ’ όσα της κόστισε, ο Σκόκο αρπάζει τα 2 εκ. ευρώ ετησίως που του προσφέρθηκαν και πάει στα Εμιράτα. Η «πάστα» του είναι τέτοια που εκεί είναι βέβαιο ότι θα λατρευτεί σαν θεότητα. Το αν αυτό θα του αρκέσει για να «θάψει» στα 26 του οριστικά μέσα του το όνειρο της «σπουδαίας ευρωπαϊκής μεταγραφής» το ξέρει μόνο ο ίδιος και θα το δείξει μόνο ο χρόνος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είτε στην ΑΕΚ, είτε στην Αλ-Αϊν, είτε οπουδήποτε αλλού, θα συνεχίσει να παίζει ακριβώς όπως τώρα. Γιατί ένα πραγματικός αρτίστας οφείλει να εκτίθεται στο κοινό με τον τρόπο που αυτός νιώθει -όχι με τον τρόπο που οι άλλοι νομίζουν ότι θα έπρεπε να νιώθει.

Γιάννης Τσαούσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr