FC: Ένας Μάστερ - Σεφ στο ΣΕΦ

Κάποιοι πιστεύουν ότι οι μεγάλοι παίκτες κάνουν τους μεγάλους προπονητές. Ότι οι παιχταράδες κάνουν «μάγκα» τον κόουτς και του δίνουν λύσεις, επιλογές και την ευχέρεια να δοκιμάζει διαφορετικά σχήματα, να κάνει τα κόλπα του και να καθοδηγεί σωστά την ομάδα του. Σαν τον μάγειρα που δουλεύει στο χλιδάτο εστιατόριο και με πανάκριβα υλικά ΑΑ διαλογής και ποιότητας, φτιάχνει πεντανόστιμα πιάτα.

Ο Μάγκας μάγειρας όμως, όπως και ο Μάγκας προπονητής, δεν χρειάζεται απαραίτητα τα πιο ακριβά υλικά ή τους πιο φιρμάτους παίκτες. Ή δεν έχει την ανάγκη να είναι όλα του τα υλικά τα καλύτερα που κυκλοφορούν στην αγορά. Μπορεί να σου φτιάξει «θαύμα γεύση» και πιάτα που θα γλύφεις τα δάχτυλά σου, παρόλο που αυτά που βρίσκονται στον πάγκο της κουζίνας του ή την άκρη του πάγκου του, δεν γεμίζουν και πολύ το μάτι.

Του Ομπράντοβιτς, του αρκεί να ξέρει ότι έχει έναν κορμό ΑΑ διαλογής - το τι έχει στον πάγκο του, ξέρει εκείνος πώς να το αξιοποιήσει και τι θα του δώσει. Δίπλα σε κάθε Διαμαντίδη και Μπατίστ που θα του κάνουν τη δουλειά αλλά για συγκεκριμένο χρόνο και όχι για 35 ή 40 αγωνιστικά λεπτά, θέλει να έχει παίκτες όχι ίδιας αξίας, αλλά ίδιας ή και μεγαλύτερης διάθεσης. Που θα μπουν και θα δώσουν ό,τι έχουν. Που θα γίνουν οι ήρωες της βραδιάς - όχι απαραίτητα πάντα οι ίδιοι, ένας κάθε φορά αρκεί.

Με τη Μπαρτσελόνα ο Ομπράντοβιτς είδε τον έναν αγώνα να τον καθαρίζει ο Καλάθης. Άλλο παιχνίδι το έκριναν τα τρίποντα του Σάτο. Στο τελευταίο, είχε ένα σωρό παίκτες που έβαλαν από 8 πόντους και πάνω, με ευχάριστη έκπληξη τον Βουγιούκα. Στο final-four πήρε πολλά και σημαντικά πράγματα από τον Φώτση και τον Τσαρτσαρή. Στον πρώτο τελικό του ΣΕΦ, ο μάστερ - σεφ Ομπράντοβιτς είδε τον Τέπιτς, τον Καλάθη και τον Καϊμακόγλου να παίζουν και για τον τραυματία Περπέρογλου αλλά και για τον ωσεί - παρόντα Νίκολας. Και μας εμφάνισε στο παρκέ έναν Μάριτς όχι «του Παναθηναϊκού», αλλά των καλύτερων ημερών του στην Παρτίζαν, που του έδωσαν και τη μεταγραφή στους «πράσινους».

Παραφράζοντας το παλιό αγαπημένο σύνθημα που έλεγε «με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ’άλλα παιδιά», το οποίο περιλάμβανε τους μεγάλους σταρ εκείνης της εποχής στον Άρη αλλά και την Εθνική, ο Ομπράντοβιτς μας «αναγκάζει» να τραγουδήσουμε «με τον Τέπιτς, με τον Μάριτς, τον Καλάθη και τ’άλλα παιδιά», για να μας δείξει ότι όλοι είναι χρήσιμοι, αν ξέρεις πώς να τους προετοιμάσεις αγωνιστικά και ψυχολογικά και τι να τους ζητήσεις να κάνουν στο γήπεδο. Κι ότι αν χάνεις τεράστια μεγέθη και προσωπικότητες σαν τον Σπανούλη, τον Πέκοβιτς και τον Γιασικεβίτσιους, δεν χάνεται απαραίτητα κι ο κόσμος και δεν είσαι χαμένος από χέρι αν δεν πάρεις παίκτες αντίστοιχης δυναμικής και αξίας.

Kι αυτό δεν το δείχνει μόνο η νίκη του Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ και η κατάκτηση της Ευρωλίγκας στη Βαρκελώνη (στόχος που δεν επετεύχθη πέρυσι που αυτοί οι τρεις έπαιζαν στην ομάδα), αλλά ολόκληρη η προπονητική διαδρομή του «Ζοτς»: έχει πάρει ευρωπαϊκό με διάφορους σπουδαίους, όπως τον Τζόρτζεβιτς, τον Σαμπόνις, τον Μποντίρογκα, τον Διαμαντίδη, αλλά έχει πάρει και με το τρίποντο κάποιου Κορνήλιου Τόμπσον...