Ζιλμπέρτο: Ένας δάσκαλος του ποδοσφαίρου

Στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ αποχαιρετάμε έναν μεγάλο παίκτη, ένα σπουδαίο άνθρωπο και έναν, κατ’ εμέ, δάσκαλο του ποδοσφαίρου. Λέμε αντίο στον τεράστιο Ζιλμπέρτο Σίλβα, που κόσμησε με την παρουσία του τα τελευταία τρία χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο, τίμησε και με το παραπάνω τη φανέλα με το τριφύλλι και φεύγει από τη χώρα μας σαν κύριος. Όπως ακριβώς ήρθε, δηλαδή, το καλοκαίρι του 2008, στο καταπράσινο «Ελ. Βενιζέλος».

Σ’ αυτά τα τρία χρόνια που είδαμε από κοντά τον Ζιλμπέρτο, οι εκτιμήσεις για το τι και πόσα έδωσε στον Παναθηναϊκό είναι αναμφίβολα διαφορετικές. Είναι, βλέπετε, τέτοια η θέση του αμυντικού μέσου και η ιδιαιτερότητά της, που τα συμπεράσματα τα οποία προκύπτουν μπορούν να είναι πολλά, υπό διαφορετικές οπτικές γωνίες και κρίσεις. Σε ένα πράγμα, όμως, είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσουμε όλοι. Οσα κι’ αν έδωσε ή δεν έδωσε ο Βραζιλιάνος στη μεσαία γραμμή της ομάδας του, κατάφερε να προσθέσει ποιότητα και έναν ηγετικό χαρακτήρα σ’ αυτήν, που όμοιό της δεν είχαμε δει, τουλάχιστον, τα τελευταία 15 χρόνια. Κι’ αυτό είναι κάτι πάρα μα πάρα πολύ σημαντικό σε μια ομάδα που για πολύ καιρό έψαχνε να βρει και να «βαφτίσει» ηγέτες και συνήθως έκανε μια τρύπα στο νερό. Με τον Ζιλμπέρτο βρήκε τη φυσιογνωμία που έψαχνε

Οσο για το τι παίκτης ήταν ο συμπαθέστατος Βραζιλιάνος με το μαντολίνο, αυτήν την τριετία; Ενας αμυντικός μέσος με «λίγο απ’ όλα». Ούτε κλασσικός κόφτης, ούτε «καθαρός» κουβαλητής της μπάλας. Είχε και έχει και τα δυο μέχρι ενός σημείου. Συνήθως για να πάρεις το 100% απ’ αυτούς τους ποδοσφαιριστές σχεδιάζεις πάνω σ’ αυτούς. Παίρνεις, δηλαδή, έναν παίκτη που να μπορεί να προωθεί την μπάλα (Κατσουράνης), ένα «μηχανάκι» του κέντρου και τους τοποθετείς δίπλα του. Ο δεύτερος ποδοσφαιριστής δεν ήρθε ποτέ (υπήρχε ο Μάτος, αλλά δεν υπολογιζόταν από τον Τεν Κάτε…), με αποτέλεσμα κάποιες στιγμές το κέντρο να «χάνει», μοιραία και ο Ζιλμπέρτο.

Οι στιγμές που θα μου μείνουν αξέχαστες από τον μεγάλο αυτό ποδοσφαιριστή είναι αρκετές. Πρώτη και καλύτερη, η συγκλονιστική του εμφάνιση στο Καραϊσκάκη, στην ήττα με σκορ 2-1 για τον Παναθηναϊκό. Κάποιες στιγμές νόμιζες ότι ο Βραζιλιάνος ήταν μια ομάδα μόνος του. Εκοβε, μοίραζε, κουβαλούσε, έτρεχε ακατάπαυστα. Απίστευτη εμφάνιση, χωρίς να συνοδευτεί με το επιθυμητό αποτέλεσμα για το «τριφύλλι». Εξαιρετικές εμφανίσεις είχε «πιάσει», επίσης, σε Βρέμη και Μεάτσα, σε δυο μεγάλες νίκες για τον Παναθηναϊκό.

Καταπληκτική σκηνή ήταν η άφιξή του στο δεύτερο μέρος της προετοιμασίας του 2009, στο Κίτσμπιελ της Αυστρίας. Ο σεβασμός από τους συμπαίκτες του, με το που πάτησε το πόδι του στο προπονητικό κέντρο, οι ποδοσφαιρικές του εντολές (πάντα κόσμιες) κατά τη διάρκεια των διπλών, η υπακοή στον προπονητή του και τα… κολπάκια με την μπάλα, (με τον… ανάλογο χαβαλέ με τους Βραζιλιάνους της παρέας, αλλά και με τον Σισέ) μετά το τέλος των προπονήσεων, μου είχαν κάνει εντύπωση. Όλα αυτά τα κομμάτια, σε συνδυασμό φυσικά με τη λαμπρή καριέρα του, συνέθεσαν στο μυαλό μου το παζλ ενός μεγάλου ποδοσφαιριστή.

Για επικοινωνία: dionisis_d@hotmail.com