FC: Ράδιο-φαντασία

Πως ξυπνάνε άραγε οι ναρκωμένες αισθήσεις;

Καταρχάς τα βασικά: Για να «αφυπνίσεις» τις αισθήσεις σου προαπαιτούμενο είναι να γνωρίζεις ότι είναι ναρκωμένες.

Αν νομίζεις ότι όλα κυλάνε καλώς τη στιγμή που κάτι μέσα σου σού υπενθυμίζει διαρκώς ότι κάτι δεν πηγαίνει όπως πρέπει κι εσύ το προσπερνάς, η ευκαιρία έχει χαθεί.

Αν βέβαια τώρα είσαι όντως δέκτης πολλαπλών μηνυμάτων από το περιβάλλον σου κάθε στιγμή της ημέρας, ε μπράβο σου. Να δείξεις και στους υπόλοιπους πως γίνεται.

Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις έδωσε η έιδηση ότι την εβδομάδα που έρχεται ενδέχεται τα παιχνίδια της τελευταίας αγωνιστικής των πλέι οφ της Σούπερ Λιγκ να μεταδοθούν μόνο ραδιοφωνικά, λόγω της απεργίας που προκήρυξε η Ένωση Τεχνικών Ιδιωτικής Τηλεόρασης Αττικής. Για τους λίγους μεγαλύτερους σε ηλικία ή όσους είναι φαν του ραδιοφώνου γενικώς, η σπίθα που «πυροδοτεί» η ανακοίνωση αυτή φέρνει στο νου τη νοσταλγία μιας παλιάς -αλλά όχι τόσο απομακρυσμένης- εποχής, κατά την οποία οι αγώνες μεταδίδονταν ζωντανά αποκλειστικά μέσω ραδιοφώνου κι έτσι η ακοή -και μαζί μ’ αυτήν η ζωηρή φαντασία- είχαν τον πρώτο (και μοναδικό) λόγο.

Για όσους, αντίθετα, έχουν μεγαλώσει παρέα με την ιδιωτική τηλεόραση και την αφθονία των «high tech» ποδοσφαιρικών μεταδόσεων, η προοπτική του να πληροφορηθούν την εξέλιξη δύο σημαντικών αγώνων αναγκαστικά μόνο μέσω ραδιοφώνου (συνεπικουρούμενου, με μια μικρή καθυστέρηση, από το Ίντερνετ) φαντάζομαι ότι δημιουργεί απορία. Όσοι όμως από εσάς το δοκιμάσετε -πιστέψτε με- θα δείτε ότι το χτυποκάρδι είναι διαφορετικό. Πιο έντονο, ανόθευτο από εξωγενείς -οπτικούς και άλλους- παράγοντες.

Και μαζί με την κλιμάκωση των παλμών, η φαντασία του καθενός θα φτιάχνει καταπώς γουστάρει τις εικόνες που ακούει αλλά δεν βλέπει. Θα παίρνει την ένταση της φωνής του εκφωνητή και θα την οπτικοποιεί σε πράξη ηρωϊκή. Μπαίνοντας πια σε ρυθμό, η προηγούμενη εικόνα θα γεννάει την επόμενη. Μια εκτίναξη του Σάχα θα φέρνει στο νου τον τερματοφύλακα-γιατρό, Μπεν Λίπερ, και μια επέλαση του Σισέ τον Ρόι της Μέλτσεστερ Ρόβερς. Ναι, έτσι ακριβώς. Γιατί όταν αλληλεπιδράς σωστά με το μέσο, ο Σαλπιγγίδης κι ο Σολάκης μπορούν άνετα να μοιάζουν Ερίκ Καστέλ -κι ας μην παίζουν στην Μπαρτσελόνα.

Φυσικά χρησιμότερο θα ήταν οι αισθήσεις να αφυπνίζονται συχνότερα και με άλλες αφορμές, όπως για παράδειγμα το «φίλτρο» που έχουμε κρεμασμένο στα βλέφαρα και μας εμποδίζει από το να ρίξουμε την καθαρή ματιά στην αναλγησία και την αποκτήνωση, που τείνουν να γίνουν το καθημερινό μας ρούχο. Εντούτοις, το ραδιόφωνο είναι πάντα μια πόρτα στη φαντασία. Κι όσοι συνειδητοποίησαν -από τύχη ή επιλογή- σε πόσα διαφορετικά διαμερίσματα του μυαλού μπορεί αυτό να σε οδηγήσει, την άνοιξαν με αποφασιστικότητα και όρμησαν μέσα.

Γιάννης Τσαούσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr