FC: Στο ποδόσφαιρο οι γκέι, δεν είναι αναγκαίοι

Ποιο είναι το στερεότυπο που έχουμε στο μυαλό μας για τους ποδοσφαιριστές; Ότι είναι αρσενικοί (για την ακρίβεια «σερνικοί»), γκομενιάρηδες, πρότυπα ανδρισμού, που αρέσουν σε μια κατηγορία γυναικών διότι είναι διάσημοι, πλούσιοι, πετυχημένοι και γυμνασμένοι. Αν καταρρεύσει αυτό το πρότυπο, αν φανταστεί κανείς ότι στα ντους μετά τα ματς, ο ένας πετάει χαριτωμένα το σαπούνι κάτω για να σκύψει να το πιάσει με ένα ηδυπαθές χαμόγελο ο άλλος, αν υποψιαστεί ο οπαδός ότι κάποιοι κάνουν «ατομικές προπονήσεις» με συμπαίκτες τους, αν περάσει απ’ το μυαλό ότι αυτά τα σύμβολα ανδρισμού, που η τεστοστερόνη ξεχειλίζει από τις κάλτσες τους βλέπουν τον μαύρο συμπαίκτη τους και τον λιγουρεύονται, θα καταρρεύσει ολόκληρο το οικοδόμημα του ποδοσφαίρου.

Ο Φίλιπ Λαμ βγήκε και το είπε ξεκάθαρα:«εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους γκέι, αλλά αν κάποιος ποδοσφαιριστής αποκάλυπτε δημόσια πως είναι ομοφυλόφιλος, θα δεχόταν πολύ άσχημα σχόλια και θα ήταν δύσκολα τα πράγματα για εκείνον». Άρα «και να είστε, κρατήστε το για τον εαυτό σας». Και το είπε για τη Γερμανία, όπου οι άνθρωποι εκεί είναι - ας πούμε - πιο ανεκτικοί και απελευθερωμένοι κι όπου ένα gay - parade δεν γίνεται λόγος να χωριστεί μια πόλη στα δυο για το αν πρέπει να γίνει ή όχι. Φανταστείτε εδώ, όπου οι μανάδες, οι αδελφές και τα σπίτια των αντίπαλων ποδοσφαιριστών είναι σε ημερήσια διάταξη, ο Χριστός και η Παναγία τους επίσης και ο «κουλτουριάρης» της εξέδρας ξεφωνίζει ως «κουνιστό» και «αδελφάρα» όποιον ποδοσφαιριστή έχει κάνει ανταύγειες στο μαλλί ή ντεκαπάζ. Το να μάθει ότι ο αντίπαλος ή - ακόμα χειρότερα - ο δικός του παίκτης είναι γκέι, θα είναι μαχαιριά στην καρδιά του. Και λόγος να συμπεριφέρεται σαν μορφή ζωής κατώτερη κι από την αμοιβάδα.

Παλιότερα ο Φάμπιο Καναβάρο, είχε δηλώσει μέσες - άκρες πως δεν μπορεί καν να διανοηθεί ότι μπορεί να υπάρχουν γκέι στα αποδυτήρια μιας ομάδας και να τον χαλβαδιάζουν την ώρα που κάνουν ντους. Οι γκέι Ιταλοί πάντως δεν πτοήθηκαν και τον ανέδειξαν ως πιο ποθητό ποδοσφαιριστή της Ιταλίας. Ο Σέρχιο Ράμος και ο «δικός μας» Ντάτολο, στιγματίστηκαν ως γκέι επειδή φωτογραφήθηκαν στο εξώφυλλο περιοδικών για γκέι - με την ίδια λογική φαντάζομαι που αν φωτογραφηθεί άντρας σε γυναικείο περιοδικό, πάει να πει ότι είναι γυναίκα. Ποδοσφαιριστές που μίλησαν για τους γκέι στη Γερμανία, «κατηγορήθηκαν» ότι είναι και οι ίδιοι γκέι και προετοιμάζουν το έδαφος σιγά - σιγά για να κάνουν αποκαλύψεις, ο Τζον Αμίτσι το ξεφούρνισε μόλις σταμάτησε την καριέρα και άλλοι του είπαν «μπράβο που βρήκες το θάρρος και μίλησες», ενώ άλλοι είπαν «φτου σου ξεφτιλισμένε», παρομοίως και ο Γκρεγκ Λουγκάνης. Τον κόσμο απ’ τα πόδια τους έχασαν γενικά όσοι έμαθαν ότι κάποιος αγαπημένος τους παίκτης είναι γκέι, σε οποιοδήποτε άθλημα - ειδικά στα πολύ μουσκουλάτα, όπως το ράγκμπι, το δικό μας ποδόσφαιρο ή το αμερικάνικο ποδόσφαιρο.

Παντού υπάρχουν γκέι: και στον αθλητισμό και την πολιτική και τη σόου - μπιζ και τη δημοσιογραφία και το στρατό και όπου αλλού βάλει ο νους σας. Είμαστε έτοιμοι να το αποδεχτούμε; Όχι και με τίποτα. Γι’ αυτό όλες οι κυρίες της γενιάς του, συγκλονίστηκαν όταν ο μέγας γόης Ροκ Χάτσον πέθανε από AIDS και αποκαλύφθηκε ότι κανένα ενδιαφέρον δεν είχε για το γυναικείο φύλο, γι’ αυτό όλοι εξεπλάγησαν όταν τα άπλυτα του μέγα μυστακοφόρου Τομ Σέλεκ βγήκαν στη φόρα, γι’ αυτό και ο κάθε ένας που είναι «δημόσιο πρόσωπο», «επώνυμος» ή «mega - star» και νιώθει έλξη για το ίδιο φύλο το κρύβει και το καταπιέζει, για να μην περάσει από την αποθέωση και το θαυμασμό στο κράξιμο και την περιφρόνηση. Δεν μας ενδιαφέρει πόσο καλά τραγουδάει κάποιος, πόσο καλά παίζει στην τηλεόραση ή γράφει στο περιοδικό ή την εφημερίδα, αλλά και πόσο καλά υπηρετεί το προφίλ που έχει φτιάξει ή έχουμε φτιάξει εμείς γι’ αυτόν.

Κι όσο για τους ποδοσφαιριστές, «τι σημασία έχει πόσο καλά κλωτσάει το τόπι, αν το κοτσάρει το τρέιλερ; Εμείς αδελφές δεν ανεχόμαστε στην ομάδα». Μπορεί να ανεχόμαστε δίπλα μας στις εξέδρες ή στη δουλειά, στη γειτονιά ή στην παμπ αληταράδες, εμπόρους ναρκωτικών, ρατσιστές, εγκληματίες, ανθρώπους που δέρνουν τη γυναίκα και τα παιδιά τους, ναζιστές και όποιον άλλο, αλλά αδελφές δεν ανεχόμαστε. Καλά τα λέει λοιπόν ο Λαμ: μην τους χαλάτε την ιστορία που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους και υπηρετήστε το ρόλο σας, δημοσίως, μέχρι τέλους. Και προσοχή μην σας κάνουν τσακωτούς, διότι μετά δεν σας ξεπλένει ούτε ο Γάγγης ποταμός.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr