Χαμένη ευκαιρία, αλλά μέσα στο κόλπο

Τη διαφορά στο να κριθεί μία χρονιά επιτυχημένη ή αποτυχημένη, την κάνουν τα μεγάλα γκολ που μπαίνουν και αυτά που δεν μπαίνουν. Καμιά φορά, οι συγκυρίες προσφέρουν τις μεγάλες στιγμές σε ποδοσφαιριστές που μπορούν από ένα γκολ και μόνο ν’ αλλάξουν τη θέση τους στη συνείδηση των οπαδών μιας ομάδας.

Αν ο Καφές βρισκόταν υπό πίεση και όχι μόνος του σε αυτή τη φάση, ίσως να είχε βάλει το γκολ στο 90ο λεπτό, γιατί, όπως λέει και ο φίλος μου ο Γιώργος Μαραθιανός, αυτός ο παίκτης εύκολο τέρμα δεν μπορεί να πετύχει! Η ουσία είναι πως η ΑΕΚ σπατάλησε μια μεγάλη ευκαιρία, όχι μόνο, όμως, εξαιτίας της ευκαιρίας του αρχηγού της.

Η ΑΕΚ έκανε την ιδανική εκκίνηση στο ματς και στο 6ο λεπτό θα μπορούσε να έχει τινάξει κάθε προγνωστικό για τον αγώνα στον αέρα, αν ο Μίτσελ έβαζε καλά το κορμί του. Από το 10' και μετά παραχώρησε -δίχως να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος- γήπεδο στον αντίπαλό της, ενώ, όποτε της δινόταν η ευκαιρία, κρατούσε σχετικά άνετα την μπάλα. Θα μπορούσε να το κάνει, άρα, σε μεγαλύτερο βαθμό στο πρώτο μέρος, για να μην πιεστεί σε εκείνη τη φάση με τα τρία συνεχόμενα κόρνερ στο γκολ της ισοφάρισης. Η ΑΕΚ είχε καλύτερο πλάνο από τον αντίπαλο της, το εφάρμοσε καλά σε ό,τι αφορά το ανασταλτικό κομμάτι, με τη διαφορά ότι μάλλον τον σεβάστηκε υπερβολικά. Αυτό φάνηκε μετά το 37' όταν ο Χιμένεθ γύρισε το σύστημα σε 4-4-2 και η ΑΕΚ έκλεισε το ημίχρονο καλύτερα από τον αντίπαλο της.

Στο δεύτερο μέρος, ενώ η ΑΕΚ έδειξε να ξεπερνά με σχετική άνεση την αναμενόμενη μπόρα των πρώτων πέντε-δέκα λεπτών, αναγκάστηκε από το 65' μέχρι το 82' να καθίσει πολύ. Κατά τη γνώμη μου, οι αλλαγές του Χιμένεθ στο ματς ήταν σωστές, με τη διαφορά πως ίσως έπρεπε να έχουν γίνει με διαφορετική σειρά. Ο Μάκος χρειαζόταν νωρίτερα στο παιχνίδι, ώστε να προστεθεί ένα ακόμα πνευμόνι στην ΑΕΚ, ενώ ο Λεονάρντο θα μπορούσε να είχε κάτσει ακόμα λίγο στο ματς. Το γεγονός πως η «Ένωση» είχε τον τελευταίο λόγο στο ματς και πως στις λίγες φορές που έβαλε μπόλικους παίκτες στην αντίπαλη περιοχή έκανε φάση, ενισχύει την άποψη ότι η ΑΕΚ μάλλον παρασεβάστηκε τον αντίπαλο της.

Για ένα ακόμα ματς θα κρατήσω την εξαιρετική απόδοση του Ντιόπ, που δείχνει σταθερά ανεβασμένος. Μαζί του, ο Σάχα με τις εξαιρετικές επεμβάσεις, αλλά και τους τρεις από τους τέσσερις της άμυνας, Δέλλα, Μανωλά και Γεωργέα, που ήταν μοναδικοί για ένα ακόμα παιχνίδι. Ο Μίτσελ βοήθησε, υπό την έννοια ότι μόνο αυτός μπορούσε να κρατήσει μπάλα, ειδικά στην τρικυμία του β' μέρους, ενώ ο Λεονάρντο δείχνει πως μπορεί να βοηθήσει, όταν παίζει στην κανονική του θέση και αυτή είναι δεύτερος επιθετικός.

Υ.Γ.: Εκ παραδρομής και αφού δεν έχουμε δει ολόκληρο ριπλέι για να διαπιστώσουμε πόσο ωραία είναι η ανάπτυξη στο πρώτο γκολ, είχα αναφέρει στην εφημερίδα ότι ο Καράμπελας παίρνει την πάσα για να κάνει την κούρσα στο γκολ του Λεονάρντο, από τον Μίτσελ. Την πανέμορφη αλλαγή παιχνιδιού, απ' όπου αρχίζει η φάση του γκολ κάνει ο Κώστας Μανωλάς που στον τελικό και τα δύο ματς των πλέι-οφ κινείται σε υψηλά στάνταρ.

Υ.Γ.1: Ο Μπλάνκο αρχίζει τον αγώνα με μία έξοχη ενέργεια. Σε όλο το υπόλοιπο ματς, απλά υπάρχει στο γήπεδο και βάζει το αυτογκόλ. Ανεξάρτητα με το που θα συνεχίσει, ο ίδιος πρέπει να καταλάβει ότι δεν αξίζει ούτε και στον ίδιο, ούτε και στον κόσμο που τον αγάπησε ένα τέτοιο φινάλε. Οφείλει να παλέψει, όπως κάνουν όλοι οι συμπαίκτες του, έστω και αν αισθάνεται ξενερωμένος.