Πνίγηκε στον ωκεανό των συναισθημάτων (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Αυτός ο Μπάγεβιτς που βούρκωσε, ομολογώ πως υπήρξε ο μεγαλύτερος νικητής σε αυτά τα 26 χρόνια που τον ξέρω από κοντά.

Τα λΟγια του έβγαιναν με δυσκολία. Η εικόνα που έχει ο μέσος οπαδός από τον Ντούσαν Μπάγεβιτς είναι εκείνη του σκληρού και ανέκφραστου. Χθες το μεσημέρι στον SuperΣΠΟΡ FM, όσο κι αν ακούγεται σουρεαλιστικό, τα ερτζιανά έβγαλαν άλλη εικόνα γι' αυτόν, την οποία δεν μπόρεσε η τηλεόραση να αποδώσει ποτέ! Σπάνια ο φακός έχει αποτυπώσει τόσες σκηνές όσες μια ραδιοφωνική παύση. Τα λίγα κενά δέκατα αρκούσαν για να καταλάβεις την κατάσταση του Ντούσκο. Μιλώντας για τα 18 χρόνια στην Ελλάδα από το '88 και μετά, για τα τέσσερα ως παίκτης, για τις καλύτερες στιγμές της ζωής του. Μιλώντας για τη «χώρα του». Που είναι η Ελλάδα, όσο κι αν δηλώνει πως ακόμα νιώθει Γιουγκοσλάβος. Και εδώ θέλει να γυρίσει για να κλείσει την πιο επιτυχημένη καριέρα που έκανε άνθρωπος σε πάγκους στη χώρα μας με την υπέρτατη τιμή: την Εθνική ομάδα.

ΓνΩρισα τον Μπάγεβιτς, θαρρώ όπως όλοι, τη δεκαετία του '70, ως αντίπαλο της Εθνικής ομάδας. Στο Μουντιάλ του '74, στο 9-0 με το Ζαΐρ, με το χατ τρικ που πέτυχε έκανε όλον τον κόσμο να μάθει για «τον Γιουγκοσλάβο φορ με την επιβλητική εμφάνιση». Ηρθε στην Ελλάδα το '77 και αποτέλεσε το κομμάτι του παζλ που έλειπε από την τέλεια ΑΕΚ, την οποία δημιουργούσε ο Λουκάς Μπάρλος.

ΝεαρΟΣ στον χΩρο, ανηφόρισα Απρίλη μήνα το 1980 στη Νέα Φιλαδέλφεια, απόγευμα Τετάρτης. Κάλυπτα για την «Απογευματινή» το φιλικό με την αγγλική Γουλβς, που μόλις λίγες εβδομάδες πριν κατακτούσε το Λιγκ Καπ. Ο τεχνικός των «λύκων» Τζον Μπάρνγουελ –μετέπειτα πέρασε και από τον πάγκο της ΑΕΚ– μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τον Μπάγεβιτς, σε ένα ματς που είχε λήξει 2-2. Συναντήθηκαν στα αποδυτήρια και έπαιξα τον ρόλο του μεταφραστή. «Αν φύγει ο Αντι Γκρέι, σε θέλω στη Γουλβς», του είχε πει. «Ευχαριστώ, αλλά δεν φεύγω από την Ελλάδα», είχε απαντήσει κοφτά ο Ντούσαν.

Οταν Εφυγε για να επιστρέψει στη γενέτειρά του, το Μόσταρ, και να οδηγήσει και πάλι τη Βελέζ σε τίτλο, τόνιζε πως θα ξαναγυρίσει. Λίγοι μπορεί να τον πίστεψαν. Οταν συνέβη, ήταν πια το 1988, πατούσε τα 40 και η ΑΕΚ είχε από την εποχή του να πάρει πρωτάθλημα! Δέκα ολόκληρα χρόνια. Η ιστορία είναι γνωστή. Οποιος θέλει, μπορεί να βρει πενήντα προβλήματα στον Σέρβο. Σε ένα πράγμα δεν μπορεί να υπάρξει αληθινό αντεπιχείρημα. Στο ότι δημιούργησε τις πιο ελκυστικές ομάδες που είδαμε στο ελληνικό πρωτάθλημα. Στην ΑΕΚ, πέραν των τεσσάρων πρωταθλημάτων σε έξι χρόνια και της πρώτης (αλλά και της δεύτερης και της τρίτης) εισόδου στο Τσάμπιονς Λιγκ, έχει ως εύσημο τη χρονιά που δεν πήρε τον τίτλο! Η «Ενωση» του 1995-96 έβγαζε φωτιές. Ακούμπησε την αγωνιστική τελειότητα για ελληνικό επίπεδο! Στη συνέχεια το πολυσυζητημένο πέρασμά του από τον Ολυμπιακό έβαλε τις βάσεις για την κυριαρχία, μέχρι και τις μέρες μας, των «ερυθρολεύκων». Η ομάδα του 1998-99 έκανε κάτι μυθικό: νταμπλ με παρουσία στην οκτάδα του Τσάμπιονς Λιγκ. Η επιστροφή του πέρυσι συνδύασε την καλύτερη ευρωπαϊκή σεζόν από το '99 και μετά με ένα ακόμα νταμπλ. Να θυμίσουμε πως στον ΠΑΟΚ κατάφερε να δώσει Κύπελλο ύστερα από 16 χρόνια ξηρασίας!

Ολα αυτΑ είναι καλά. Εχουν τη στατιστική αξία τους. Σε 18 χρόνια 14 τίτλοι, είναι τεράστιο νούμερο υπό οποιοδήποτε πρίσμα. Τίποτα δεν είναι συγκρίσιμο, όμως, με αυτόν τον έντονα συναισθηματικό ηλεκτρισμό που εξέπεμψε χθες. Το ραδιόφωνο μπόρεσε να απελευθερώσει από τον Μπάγεβιτς όλη τη συγκινησιακή φόρτιση. Και αυτός ο Μπάγεβιτς που άκουσε ο κόσμος χθες ήταν «άλλος». Δεν τον είχε συνηθίσει, δεν τον είχε συνδυάσει ο μέσος οπαδός με «αυτόν» που άκουσε. Ο Μπάγεβιτς μέχρι τώρα κέρδισε φίλους με τους τίτλους, έκανε εχθρούς με τις αποφάσεις του, ήταν το επιτυχημένο πρότυπο γι' αυτόν που ξεκινά την καριέρα του. Αλλά αυτός ο Μπάγεβιτς, που βούρκωσε και τα λόγια του πνίγονταν στον ωκεανό των συναισθημάτων, ομολογώ πως υπήρξε ο μεγαλύτερος νικητής σε αυτά τα 26 χρόνια που τον ξέρω από κοντά. Η ανθρώπινη πλευρά του Ντούσκο, και όχι η ατσαλάκωτη και politically correct, έβαλε χθες το πιο ωραίο γκολ της ζωής του.