Πραγματικά βλέπω τους ποδοσφαιριστές που παίζουν στην Ελλάδα - κυρίως τους Έλληνες - και τους λυπάται η ψυχή μου! Κάποιοι μπορεί να τους ζηλεύουν διότι βγάζουν «καλά φράγκα και καλές γκόμενες». Άλλοι να τους φθονούν, διότι «βγάζουν τόσα λεφτά οι αγράμματοι ενώ άλλα παιδιά λιώνουν στο διάβασμα και δεν βρίσκουν δουλειά». Άλλοι να τους αποθεώνουν ή να τους χλευάζουν για τις τεχνικές τους αρετές ή την τσουρουκιά τους αντίστοιχα. Κάντε ό,τι θέλετε. Εγώ τους λυπάμαι.
Όσοι παίζουν σήμερα μπάλα, ξεκίνησαν με το όνειρο να γίνουν ποδοσφαιριστές, διότι είχε μια χλιδή κάποτε όλο αυτό το «παραμύθι». Σήμερα έχει μόνο μαυρίλα. Και εξαιρώντας τους ακριβοπληρωμένους παίκτες μερικών ομάδων, από κει και κάτω (σε Super League, Football League και παρακάτω κατηγορίες) ούτε καλά λεφτά δεν έχει. Ή μπορεί να έχει στο μιλητό, αλλά τέλος του μήνα ή του χρόνου καταλαβαίνουν πως άλλο τι συμφωνείς κι άλλο τι τελικά παίρνεις στο χέρι.
Ο ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα ακούει να του βρίζουν τη μάνα, την αδελφή, το σπίτι. Αν είναι μαύρος, να του κάνουν ήχους μαϊμούς και να του κουνάνε μπανάνες. Αν είναι Αλβανός ή Βορειοηπειρώτης, να του λένε ότι δεν θα γίνει Έλληνας ποτέ. Αν είναι Ρουμάνος, να τον λένε «γύφτο» ή «κλέφτη» ή «Σορίν Ματέι». Βλέπει φουσκωτούς να μπαίνουν στα αποδυτήρια και να τον απειλούν για να παίξει μπάλα ή να σπάσει το συμβόλαιό του και να φύγει, αλλιώς θα του σπάσουν τα πόδια. Τον πλησιάζουν διάφοροι για να έχει μειωμένη απόδοση ή να «πνίξει» κανένα γκολ, αλλά δεν ξέρει πού να το πει και πώς:όποιος μίλησε, τελικά βρέθηκε μπλεγμένος, απόκληρος και δακτυλοδεικτούμενος.
O ποδοσφαιριστής οφείλει να ανέχεται συμπεριφορές παραγόντων και γενικών αρχηγών στην ομάδα του, που θυμίζουν συμπεριφορά σωματέμπορα στο «εμπόρευμά» του. Ή να τους βλέπει να πρωτοστατούν σε επεισόδια απέναντι σε παίκτες άλλης ομάδας, με τους οποίους μπορεί να είναι φίλος ή συμπαίκτης στην Εθνική. Οφείλει να καμαρώνει και να αποθεώνει τον «υπέροχο κόσμο» της ομάδας του, που μπουκάρει, σπάει, καταστρέφει, πλακώνεται, απειλεί ακόμα και τον ίδιο, τον κρατάει κλεισμένο μέσα στο πούλμαν για ώρες, τον κυνηγάει μετά από ήττα ή τον υποχρεώνει να πάει στο γήπεδο με ταξί, ώστε να μην μπει στο στόχαστρο και να μην νιώθει απειλή ακόμα κι όταν πάει για καφέ απ’ αυτούς που τον αποθέωναν. Καταδικάζει εύκολα τα επεισόδια που γίνονται σε άλλον αγώνα, αλλά όταν τα κάνουν οι δικοί του σε αγώνα της ομάδας του, δεν μπορεί να πει όσα νιώθει; ο φόβος είναι ανθρώπινο συναίσθημα, ακόμα και για τους πιο θαρραλέους στο χορτάρι.
Τον λυπάμαι τον ποδοσφαιριστή στην Ελλάδα. Διότι κανείς τους πραγματικά, αληθινά και βαθιά μέσα του δεν απολαμβάνει τη δουλειά που κάνει. Και δεν νιώθει το παιχνίδι σαν «παιχνίδι». Όπως και κανένας σχεδόν από μας (οπαδούς, δημοσιογράφους και λοιπούς), αλλά εμείς τουλάχιστον έχουμε την επιλογή να μην πατάμε στο γήπεδο ή να αλλάξουμε κανάλι στην τηλεόραση. Αυτοί όμως πρέπει να πάνε στο γήπεδο, ακόμα κι αν παίξουν σε μια παράσταση για 20 άτομα ή για 200 που στέκονται λίγα μέτρα δίπλα τους κι ετοιμάζονται να τους κατασπαράξουν στο πρώτο λάθος...
Κώστας Βαϊμάκης
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
