Κεφάλαια ποτισμένα από τα δάκρυα όσων την υποτίμησαν (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Πρώτα ας διευκρινίσουμε κάτι. Η εθνική Γερμανίας φορά άσπρα και μαύρα, επειδή αυτά είναι τα χρώματα της περιοχής της Πρωσίας (Βερολίνο και Βραδεμβούργο) που ήταν ο οικονομικός κολοσσός της χώρας προπολεμικά. Όσο για τα πράσινα, που είναι η δεύτερη επιλογή, αυτό είναι το χρώμα της Σαξονίας (Λειψία και Δρέσδη), που αποτελούσε τη δεύτερη δύναμη της Γερμανίας στην προ Β’ παγκοσμίου Πολέμου εποχή! Τώρα πάμε λίγο στη στατιστική. Η διοργανώτρια χώρα του επερχόμενου Μουντιάλ αποτελεί την πλέον παραδοσιακή ευρωπαϊκή δύναμη στις μεγάλες διοργανώσεις. Τρεις τίτλοι το '54, το '74 και το '90, φιναλίστ το '82, το '86 και το 2002 στα Παγκόσμια Κύπελλα, πρωταθλήτρια Ευρώπης το '72, το '80 και το '96, φιναλίστ το '76 και το '92. Καμία άλλη χώρα της Ευρώπης δεν έχει τέτοια συνεπή και σταθερή συμμετοχή σε υψηλό επίπεδο.

Αν αφήσουμε όμως την ιστορία και τους αριθμούς στην άκρη, είναι αλήθεια ότι η τωρινή Γερμανία δεν πείθει. Η ευφορία που είχε καταλάβει τη χώρα μετά τη ενοποίηση του 1990, ύστερα από την πτώση του τείχους, αποδείχτηκε ανεκπλήρωτος πόθος. Τα ταλέντα στέρεψαν, η εθνική ομάδα βίωσε αποτυχίες πρωτόγνωρες. Η Γερμανία το 1996 πήρε ένα Euro που τώρα μοιάζει με κύκνειο άσμα μιας εποχής που κάθε διοργάνωση που σεβόταν τον εαυτό της την καθιστούσε φαβορί!

Πριν από τέσσερα χρόνια στην Απω Ανατολή κανείς δεν της έδινε τύχη. Έπαιξε τελικό. Κλασικό τευτονικό πείσμα, είπαν κάποιοι. Άλλοι μίλησαν για συγκυρία. Η αλήθεια; Κάπου στη μέση. Από τον τελικό του «Γουέμπλεϊ» το 1996 με την Τσεχία, οι Γερμανοί αγνοούν τη νίκη σε μεγάλη διοργάνωση με Ευρωπαίο αντίπαλο! Είναι απίστευτο. Συνάμα εξηγεί πολλά. Το ότι, για παράδειγμα, στα δύο Euro που ακολούθησαν τον θρίαμβο στα αγγλικά γήπεδα πριν από δέκα χρόνια, η Γερμανία πήγε άπατη. Στις Κάτω Χώρες το 2000 ήταν τελευταία στον όμιλό της. Τέσσερα χρόνια μετά, στην Πορτογαλία, πέρασε μόνο τη Λετονία! Στο Μουντιάλ, όμως, που υπάρχουν Σαουδική Αραβία, Παραγουάη, Μεξικό, ΗΠΑ και Κορέα, προχώρησε. Εκεί η φανέλα μετρά πολύ!

Πάνε πεντέμισι χρόνια από τότε που η Γερμανία κατάφερε να φύγει από το γήπεδο νικήτρια σε ματς με μεγάλο όνομα! Οκτώβριος του 2000, στο αντίο του «Γουέμπλεϊ», το φάουλ του Χάμαν, το 1-0 επί των Άγγλων. Από τότε τίποτα. Σε επίσημα, σε φιλικά, το ίδιο σκηνικό. Απογοήτευση. Σίγουρα έρχεται η ώρα που θα σπάσει το σερί. Έτσι δεν είναι; Ναι, με έναν, άντε δύο μεγάλους αντιπάλους. Με τρεις ή τέσσερις, αν χρειαστεί, γίνεται; Οχι, είναι η ειλικρινής απάντηση. Όμως για μια στιγμή. Πόσα δύσκολα ματς δίνει ένας διοργανωτής σε κάποιο Μουντιάλ; Προτού απαντήσετε, σκεφτείτε ότι η Γερμανία παίζει με Κόστα Ρίκα στην πρεμιέρα, με την Πολωνία στη συνέχεια και με το Εκουαδόρ στο κλείσιμο των ομίλων. Τώρα συνυπολογίστε πως ΠΟΤΕ διοργανωτής δεν αποκλείστηκε τόσο νωρίς σε Μουντιάλ. Και προσθέστε ότι είναι κοινό μυστικό πως η ΦΙΦΑ θα ήθελε να είναι τουλάχιστον στους προημιτελικούς οι Γερμανοί. Άρα, πάνε για ένα καλό ματς και είναι στην τετράδα. Πόσοι θα στοιχηματίζατε εναντίον τους με ελαφρά τη καρδία;

Αυτό που δεν έκαναν οι Γερμανοί και μπορεί να το πληρώσουν ακριβά είναι ότι δεν θυσίασαν το προηγούμενο Euro για να βάλουν νέο αίμα στην ομάδα. Ο Κλίνσμαν χωρίς να είναι προπονητής, καλείται να γίνει θαυματοποιός! Μέσα σε 23 μήνες. Αυτή η φουρνιά δεν είναι γεμάτη κρυφά όπλα, όπως κάποτε. Είναι απλούστατα ό,τι μπορεί να διαθέσει το σύγχρονο γερμανικό fussball. Ένα καλό κέντρο, με τον (μοναδικό σταρ αυτής της εποχής) Μίχαελ Μπάλακ, τον ακούραστο Τόρστεν Φρινγκς, τον εξαιρετικό Μπάστιαν Σβαϊνστάιγκερ (που τον προτιμά ο Κλίνσμαν από τον Μπορόφσκι). Και τον 33χρονο πια Μπερντ Σνάιντερ, που αν ήταν όπως το 2002, θα μιλούσαμε για αστέρι. Τώρα μοιάζει με αναγκαίο κακό!

Στην επίθεση ο Μίροσλαβ Κλόζε είναι ό,τι πιο αξιόπιστο υπάρχει. Καλός στον αέρα, γρήγορος με την μπάλα, κυνηγός μοντέρνος και έμπειρος. Δίπλα του ο Λούκας Ποντόλσκι, που απομένει να δούμε αν η κακή χρονιά της Κολωνίας τον επηρέασε. Κάτω από τα δοκάρια, ο Λέμαν είναι εγγύηση. Η άμυνα όμως; Ο Φρίντριχ αποτελεί κακέκτυπο μπακ, ο Χουτ είναι για γέλια, το κεντρικό δίδυμο Μετζέλντερ της Ντόρτμουντ και Μερτεζάκερ του Ανόβερου προέρχεται από μέτρια χρονιά και ο Φίλιπ Λαμ έχει μείνει πίσω από τους τραυματισμούς.

«Η έδρα ποτέ δεν έκανε πρωταθλήτρια μια μέτρια ομάδα», γκρίνιαξε ο Πάουλ Μπράιτνερ σε άρθρο του πρόσφατα και η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν πολλά αντεπιχειρήματα. Και σε γκάλοπ ενός περιοδικού τον Μάρτιο, μόνο το 3% του κοινού πιστεύει ότι η Γερμανία θα πάρει τον τίτλο.

Μοιάζει καταδικασμένη. Αλλά μερικές φορές αυτή η έλλειψη πίεσης αποδεικνύεται ευλογία Θεού. Και η ιστορία των Μουντιάλ έχει πολλά κεφάλαια ποτισμένα από τα δάκρυα αυτών που υποτίμησαν τους Γερμανούς!