Το κλάμα του Μότζι κάνει πολλούς να μην κοιμούνται (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Μπορεί να μοιάζει με ένα εσωτερικό πρόβλημα, αλλά μόνο τέτοιο δεν είναι. Η ιστορία του Μότζι δεν έχει καμμία σχέση με ό,τι συνέβαινε στην Ιταλία τις προηγούμενες δεκαετίες. Σε ένα ιταλικό ποδόσφαιρο που, όπως έχω ξαναγράψει, η κομπίνα είναι κανόνας και modus vivendi, δεν ξαφνιάζει καμία αποκάλυψη. Αλλά η ουσία παραμένει. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με ένα ματς ούτε με ένα πληρωμένο διαιτητή ούτε με έναν παράγοντα. Ούτε καν σαν το 1980 με ένα κύκλωμα μερικών παικτών και δύο προέδρων που έστηναν ματς με έδρα ένα εστιατόριο και... αρχινονό έναν λαχανέμπορα από τη Νάπολι!

Η ιστορία του Μότζι είναι οργανωμένη σε βάθος. Με απλωμένα τα πλοκάμια της σε εταιρείες, ομάδες, διαιτητές, τηλεόραση, δημοσιογράφους, εθνική ομάδα, πρακτορεία στοιχημάτων, προπονητές. Και αν κάποια... ντεσού της υπόθεσης, εμάς στην Ελλάδα δεν μας φαίνονται περίεργα, στην Ευρώπη πέφτουν από τα σύννεφα. Το κόλπο με τις κάρτες για να αποδεκατιστεί ο επόμενος αντίπαλος, στην Ελλάδα ευδοκιμεί χρόνια. Πού να το έχουν ακούσει ο Άγγλος, ο Γερμανός και ο Γάλλος;

Το πιο ανησυχητικό για τον όποιο εμπλεκόμενο είναι πως η ΦΙΦΑ και η ΟΥΕΦΑ αποφάσισαν να επέμβουν. Το προϊόν τους δέχεται σοβαρό πλήγμα και δεν πρόκειται να αφήσουν τον (όποιο) Μότζι και την (όποιο μέγεθος και αν είναι) Γιουβέντους να χαλάσει το ίματζ του διεθνούς προσώπου του ποδοσφαίρου.

Ο Μότζι μέσα στην απληστία του έκανε το μεγάλο λάθος. Μπήκε σε χωράφια που δεν έπρεπε. Η ΟΥΕΦΑ δεν θα έδινε δεκάρα για τα στημένα ματς εντός των ιταλικών συνόρων. Από την ώρα όμως που μέσω Παϊρέτο ο Μότζι επηρέαζε τον ορισμό των διαιτητών στα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ, αρχίζουν τα προβλήματα. Η ΦΙΦΑ επίσης εν όψει του μεγαλύτερου σόου στον πλανήτη, που είναι το Μουντιάλ, επ’ ουδενί θα ήθελε συζητήσεις σαν το 2002 για τον ρόλο της διαιτησίας. Αυτή τη φορά, σε αντίθεση με τέσσερα χρόνια πριν, η επιθυμία των διοικούντων είναι η διαιτησία να μη δώσει δικαιώματα. Οι αγώνες είναι στην Ευρώπη, αυτό είναι το κοινό στο οποίο απευθύνονται, κυρίως, οι μεγάλες δυνάμεις –παραδοσιακά– θα στηριχτούν αλλά δεν υπάρχει λόγος να σπρωχτούν αουτσάιντερ.

Στην Ιταλία η ατάκα «δεν είμαι ο μόνος διεφθαρμένος» συνοδεύει παραδοσιακά κάθε σκάνδαλο! Το χρησιμοποίησε ακόμη και ο πρώην πρωθυπουργός Τζούλιο Αντρεότι όταν δικάστηκε και φυλακίστηκε για σχέσεις με τη μαφία πριν από λίγα χρόνια! Αυτό ουσιαστικά είπε και ο Μότζι τις πρώτες μέρες που ξέσπασε το σκάνδαλο. Εκείνο που κάνει τους πάντες να σιγοβράζουν στο ζουμί τους, είναι η ανάμειξη στην ιστορία του γιου του. Αν αληθεύει πως ο σκληρός Μότζι έσπασε και έκλαψε, ζητώντας να αφήσουν τον γιο του ήσυχο και σε αντάλλαγμα προτίθεται να συνεργαστεί, πολλοί θα έχουν ήδη χάσει τον ύπνο τους. Και μην ξαφνιαστείτε αν το παλιρροϊκό κύμα των αποκαλύψεων φτάσει στις ακτές μας!

Γιατί αυτό το σκάνδαλο δεν μοιάζει με κανένα προηγούμενο. Εκείνο της Γαλλίας του Ταπί και της Μαρσέιγ, το άλλο στη Γερμανία με τον υποβιβασμό της Αρμίνια το ‘72 και την ανάμιξη Οφενμπαχ, Σάλκε, Κολωνίας, το μεγαλύτερο στην Αγγλία με τους 60 παίκτες και τα 15 στημένα ματς το 1964, τα πρόσφατα στο Βέλγιο, ή την υπόθεση Χόιτσερ. Ακόμη και με το σκάνδαλο του Tottonerο με τα παράνομα στοιχήματα το 1980 στην Ιταλία που κόστισε στη Μίλαν και τη Λάτσιο τον υποβιβασμό. Ολα αυτά ακούγονται σαν παράβαση διπλοπαρκαρίσματος σε σχέση με τη ληστεία μετά φόνου που συνέβαινε τα τελευταία χρόνια! Και πιθανότατα ακόμη δεν έχουμε δει παρά μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Και αυτό, όσο και αν ακούγεται περίεργο, μπορεί να είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας για πολλούς. Αν δηλαδή δημιουργηθεί τέτοιο χάος με τις αποκαλύψεις που πρέπει να υποβιβαστούν 15 ομάδες και να τιμωρηθούν 100 παίκτες, διαιτητές και παράγοντες, ίσως να φτάσουμε σε αδιέξοδο.

Η Γιουβέντους, πάντως, έχω κάνει από την πρώτη μέρα την εκτίμηση πως θα υποβιβαστεί. Η ανάμιξή της είχε αποδειχτεί στα στημένα και το 1980, σε ματς με την Μπολόνια, αλλά ενώ η αντίπαλός της τιμωρήθηκε με αφαίρεση 10 βαθμών από το επόμενο πρωτάθλημα η «Κυρία» είχε (σκανδαλωδώς) αθωωθεί! Χρόνια αργότερα αποδείχτηκε πως ο ισχυρός άνδρας της ομάδας, ο Τζιάνι Ανιέλι, είχε απειλήσει τον τότε υπουργό εργασίας με δεκάδες απολύσεις από την FIAT. Σήμερα τέτοια κόλπα δεν περνάνε, γιατί απλούστατα ο Avvocato δεν ζει πια. Και σε τέτοιες ιστορίες, όταν πια το απόστημα σπάει, χρειάζεται ένα ηχηρό θύμα για να το ρίξουν στην πυρά για παραδειγματισμό. Ο Λουτσιάνο Μότζι τελείωσε, αλλά αυτός είναι απλά το προσάναμα. Η φωτιά που θα ανάψει θέλει ονόματα. Η Γιουβέντους μέχρι την ημέρα που την ανέλαβε ο Μότζι -το '94- ήταν εννιά σεζόν χωρίς τίτλο. Από τότε τα σάρωσε όλα. Ακόμη και αν ήταν τυχαία η συγκυρία, τη συνέχεια την καταλαβαίνετε μόνοι σας!