Κόντρα στη λογική της ύπαρξης της Μπάρτσα (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Σπάνια μία ομάδα που ξεκίνησε φαβορί τη σεζόν, την ολοκλήρωσε επιβεβαιώνοντας προγνωστικά και προσδοκίες. Από το 1990, όταν η Μίλαν του Σάκι επανέλαβε τον θρίαμβο της Βαρκελώνης επί της Στεάουα στη Βιέννη, μόνο δύο ομάδες μπόρεσαν να αντέξουν το βάρος της ταμπέλας του φαβορί. Η Ρεάλ Μαδρίτης το 2001-2002 και η Μπάγερν μία σεζόν νωρίτερα. Στην πρώτη περίπτωση, οι Μαδριλένοι είχαν την ταμπέλα και την επιβεβαίωσαν αγωνιστικά -έστω και δύσκολα- στη Γλασκώβη με το μυθικό πια γκολ του Ζιντάν. Οι Βαυαροί ουσιαστικά αυτοχρίστηκαν φαβορί! Ο Εφενμπεργκ μπήκε μπροστά από τον Οκτώβριο και ζήτησε Ρεάλ και Μάν. Γιουνάιτεντ στον δρόμο του. Η μοίρα τού έκανε το χατίρι, η Μπάγερν πέρασε με τέσσερις νίκες και στον τελικό του Μιλάνου πήρε αυτό που της γλίστρησε μέσα από τα χέρια στη Βαρκελώνη στα 140 εξωφρενικά δευτερόλεπτα των καθυστερήσεων το 1999.

Δεν είναι η πρώτη σεζόν που η Μπαρτσελόνα ξεκίνησε ως φαβορί. Άλλοτε έφτανε μέχρι το τέλος και ερχόταν ο κόσμος ανάποδα, όπως στην Αθήνα το 1994. Και άλλοτε έκανε σερί νίκες έως την κρίσιμη ώρα (όπως το 2003), μέχρι που ο αντίπαλος (Γιουβέντους) την κέρδιζε μέσα στη Βαρκελώνη. Άλλοτε ήταν καλύτερη και έβαζε εκπληκτικά γκολ, όπως το περσινό του Ροναλντίνιο με την Τσέλσι, αλλά στο τέλος έμενε ταπί!

Φέτος όλα άρχισαν πρίμα. Η ομοβροντία των γκολ συνοδεύτηκε από επίδειξη υψηλού fair play, καθώς -αν και αδιάφορη- πήγε στο Ούντινε και νίκησε, χαρίζοντας στη Βέρντερ το «εισιτήριο» για τα νοκ άουτ. Είχε την ευκαιρία της ρεβάνς με την Τσέλσι, μιας και ο Χάουγκε απέβαλε απόλυτα ορθά τον Ντελ'Ορνο, αλλά ήταν και φανερή η διάθεση της ΟΥΕΦΑ απέναντί της. Αν χρειαζόταν βοήθεια, ήταν φανερό πως θα την είχε. Ο Μίχελ το έκανε διακριτικά στα προημιτελικά, ο Μερκ το έκανε απροκάλυπτα στα ημιτελικά. Αυτό το brand name που λέγεται Μπαρτσελόνα έπρεπε να πάει στον τελικό. Και έπρεπε να κατακτήσει και το τρόπαιο. Η απόφαση του Χάουγκε να αποβάλει τον Λέμαν δεν αδίκησε την Μπαρτσελόνα, όπως αφελώς πιστεύουν πολλοί. Αδίκησε την Αρσεναλ, που με 11 και πίσω στο σκορ είχε περισσότερες πιθανότητες απ' ό,τι με 10 και 1-0 υπέρ της. Ο τρόπος παιχνιδιού της είναι βασισμένος στην αριθμητική υπεροχή όταν επιτίθεται. Γι' αυτό και όταν βρίσκει χώρους είναι μαζί με την Μπάρτσα οι κορυφαίες ομάδες στον πλανήτη. Εν ολίγοις, ο Χάουγκε ζημίωσε το ματς με την αποβολή. Και αν θέλετε, μείωσε τη χαρά των φίλων της Μπαρτσελόνα. Τα διάφορα γραφικά περί του ότι δεν ήταν φάουλ αυτό που πήρε –με βουτιά– ο Εμπουε από τον Πουγιόλ και από εκεί προήλθε το γκολ είναι ελληνική κακομοιριά. Αλίμονο αν κάθε φάουλ που σφυρίζεται λανθασμένα καταλήγει τελικά σε γκολ. Η Μπάρτσα είχε τη δυνατότητα να αμυνθεί και το έκανε κάκιστα. Μόνο τον Ολεγκέρ έχει για να ρίξει το φταίξιμο στο γκολ του Κάμπελ και κανένα διαιτητή.

Για να γίνει ένα θαυμάσιο τανγκό, χρειάζονται δύο. Η Αρσεναλ ήταν η καλύτερη παρτενέρ σε ένα τέτοιο ματς. Ξέρει να παίζει ποδόσφαιρο ποιότητας και το έκανε έστω και με 10. Αυτή άλλωστε είχε τις κλασικές ευκαιρίες πριν από την ισοφάριση με τον Ανρί και τον Λιούνγκμπεργκ στις αντεπιθέσεις. Διάβασα πως κλείστηκε δεξιά και αριστερά! Αν δηλαδή ήταν με 10 παίκτες η Μπαρτσελόνα και προηγείτο με 1-0, τι θα έκανε ένα τέταρτο πριν από τη λήξη; Ακούγεται ανόητο να κατηγορεί κάποιος την Αρσεναλ για τον τρόπο που έπαιξε. Ήταν εξαιρετική τακτική. Πήγε μάλιστα να της «βγει» όσο οι ομάδες έπαιζαν 11 εναντίον 11, με την ομάδα του Βενγκέρ να έχει σαφέστατα το πάνω χέρι στον αγωνιστικό χώρο! Αν μου άρεσε μία φορά ο Ανρί πριν από τον τελικό, ύστερα από αυτά που είδα τον θεωρώ μορφή! Σπάνια ένας σταρ δείχνει τέτοια αυταπάρνηση και θυσιάζεται για μία ομάδα. Κρίνοντας από την ατομική προσπάθειά του στο δεύτερο μέρος, όταν έστειλε... αδιάβαστους Πουγιόλ και Μάρκες, καταλαβαίνεις πόσο ξεχωριστός είναι! Η Αρσεναλ είναι ηττημένη με βάση το σκορ, αλλά κερδισμένη βάσει του τρόπου με τον οποίο ήρθε η ήττα της. Σεβασμός, χειροκρότημα, πίστη στο εγχείρημά της.

Δεν έκρυψα ποτέ τη συμπάθειά μου για την Μπαρτσελόνα, την «μπλαουγκράνα» που πάντα προσπαθούσε και πάντα κάτι την άφηνε δεύτερη. Ο Κρόιφ, ο Νέεσκενς, ο Μίχελς πήγαν εκεί μετά τον μεγάλο Αγιαξ, αλλά δεν κέρδισαν ανάλογους τίτλους. Ούτε ο Μαραντόνα ούτε ο Σούστερ. Ο Στόιτσκοφ και ο Κούμαν, σε συνδυασμό με τον Γκουαρντιόλα, τον Μπακέρο και τον Σαλίνας, το κατάφεραν. Αλλά και πάλι, η Μπάρτσα παρέμενε η αντίδραση. Η επανάσταση. Ποτέ το κατεστημένο. Εφτιαχνε ωραία ιστορία. Για κάθε επιτυχία υπήρχαν πολλές καταστροφές. Μυθιστορηματικοί αποκλεισμοί, πολλά δάκρυα, ανεκπλήρωτα όνειρα.

Τα τελευταία χρόνια είναι φανερό πως άλλαξε. Λογική, φιλοσοφία, πρακτική. Ο Ροναλντίνιο είναι δώρο των θεών του ποδοσφαίρου στον πλανήτη. Ο τίτλος αυτός φυσικά και του ανήκει δικαιωματικά σε μεγάλο βαθμό. Οπως και του Ετό, του Ντέκο, του Ινιέστα, του Πουγιόλ. Ανήκει πάρα πολύ στον Λάρσον, μία ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα σε έναν καιρό που τα τετράγωνα μυαλά στην μπάλα έχουν στερέψει.

Αυτός ο τίτλος όμως ήρθε κόντρα στη λογική που περιστοιχίζει την ύπαρξη της Μπάρτσα. Και νιώθεις πως διαφοροποιεί και παραλλάσσει βασικές αρχές! Με χαροποίησε, αλλά δεν με ενθουσίασε. Η σκιά της διαιτητικής ομπρέλας (όλη τη φετινή χρονιά) παραμένει. Δεν είναι συνυφασμένο γεγονός με ό,τι μπορεί και να πρεσβεύει αυτός ο σύλλογος. Ναι, σε μία εποχή που όλα μπαίνουν στο μίξερ, το mes que un club θα ήθελα να κρατήσει όσο περισσότερο μπορεί τη σημασία του.