Το δίλημμα και τα… φαντάσματα

Τις τελευταίες ημέρες, εκτός από το φάντασμα της ΑΕΚ, άρχισαν να περιπλανιόνται παρέα και κάποια άλλα… φαντάσματα.

Γι’ αυτό ίσως είναι ώρα να φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας, για να μην τρελαθούμε κιόλας. Πριν, όμως θα τοποθετηθώ πάνω σε ένα επίκαιρο δίλημμα που πλέον τρώει το σαράκι πολλών -λογικά σκεπτόμενων- «Ενωσιτών».

Ο γράφων το 2004 -κόντρα στο ρεύμα της εποχής εκείνης και της κοσμογονίας που συνέβαινε στην ομάδα- είχε ξεκαθαρίσει πως για την «Ένωση» η ιδανικότερη επιλογή ήταν να έχει ακολουθήσει τον δρόμο για τις παρακάτω κατηγορίες.

Ο κυριότερος λόγος που δεν πίστεψα στο εγχείρημα αφορούσε τον τρόπο που πίστευαν τότε ο Ντέμης και η ομάδα των επιχειρηματιών, πως μπορεί να σωθεί η ΠΑΕ.

Βάζοντας όλοι από κάτι ψιλά, αλλά χωρίς να έχει κανένας την διάθεση να «χωθεί» μέσα οικονομικά, ήταν μοιραίο πως θα φτάναμε στο σημερινό χάλι αργά ή γρήγορα. Διότι πολύ απλά, ήταν δεδομένο πως, λόγω των αναγκών και των απαιτήσεων, η διοίκηση θα αναγκαζόταν να παρεκκλίνει του αρχικού πλάνου. Επίσης, επέμενα πως με χαρτζιλίκια δεν δημιουργούνται ομάδες, τουλάχιστον του επιπέδου της ΑΕΚ που ονειρευόμασταν.

Σήμερα, επτά χρόνια μετά, βρισκόμαστε λίγο πριν από το σημείο μηδέν -με το να περνάμε ώρες αγωνίας αυτή τη στιγμή, για το αν θα πάρει η ομάδα αδειοδότηση ή όχι. Για μένα αυτό είναι το λιγότερο. Αν βρεθούν τα λεφτά, αλλά δεν υπάρξει ουσιαστική ενίσχυση της ομάδας οικονομικά, η ΑΕΚ απλά θα παίζει για να παίζει στη μεγάλη κατηγορία, οι ξεφτίλες θα διαδέχονται η μία την άλλη, οπότε μπαίνει το δίλημμα.

Λες: Να πάρω την άδεια, έχοντας την ουτοπική εντύπωση ότι με μπαλώματα μπορείς να είσαι ανταγωνιστικός ή από την άλλη αναρωτιέσαι -αν μη αδειοδότηση θα σημάνει λύτρωση από την ταπείνωση, την ξεφτίλα και μηδένισμα του κοντέρ, όπως έπρεπε να είχε συμβεί επτά χρόνια νωρίτερα;

Το σκηνικό του να πουλήσουμε σε όποιον να ‘ναι και όπου φύγει - φύγει του τελευταίου που απέμεινε να βάζει λεφτά, πιστεύω πως αποτελεί το σημάδι, ότι ήρθαμε σε επαφή με τον πάτο του βαρελιού.

Περί φαντασμάτων

Με λύπη είδα να εμφανίζονται μετά το στραπάτσο … φαντάσματα . Ας φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας. Άλλωστε η επανάληψη ποτέ δεν βλάπτει και μας βοηθά να μην βλέπουμε κακά όνειρα το βράδυ. Έστω κι αν αυτά ξεκινάνε όμορφα…

-Το αρχικό πλάνο να βασιστούμε σε πιτσιρικαρία, εγκαταλείφθηκε στην πορεία με την δημιουργία ομάδας μιας χρήσης του 2007-08. Από εκεί και μετά άρχισε η κατηφόρα, λαμβάνοντας υπόψη και τα ανοίγματα που έγιναν το καλοκαίρι μετά το απολεσθέν Πρωτάθλημα.

-Ο άνθρωπος που έβρισκε με ευκολία καλούς ποδοσφαιριστές, νέους και πιο έμπειρους (βλ. Ίβιτς), θυσιάστηκε για να δώσουμε τα κλειδιά του μαγαζιού στον Φερέρ. Ό,τι καλό πούλησε η ΑΕΚ από ποδοσφαιριστές και έβγαλε λεφτά είχαν αποτελέσει προσωπικές επιλογές του Ίβιτς.

-Η ΑΕΚ δεν φεσώθηκε ούτε από τον Μπάγεβιτς τόσο πολύ -άσχετα με το αν οι επιλογές του σε πολλές περιπτώσεις ήταν αποτυχημένες, ούτε από τον Χιμένεθ, στον οποίο πήραν μόνο δανεικούς. Αντίθετα πλήρωνε και θα πληρώνει ακόμα για πολύ τον Φερέρ και τις επιλογές του, αλλά και τον Δώνη, ως μια αποτυχημένη επιλογή.

-Ο ίδιος ο Ντέμης κατήγγειλε πρόσφατα συμπεριφορές, όσων ήθελαν να του σκάψουν τον λάκκο από τους μετόχους, με παρεμβάσεις για το ποιους παίκτες θα πάρουμε και ποιόν προπονητή, όπως επίσης και εκβιαστικές συμπεριφορές του τύπου ( ή παίρνεις τον τάδε για παίκτη και προπονητή ή δεν βάζω λεφτά στην ομάδα). Όλα αυτά, βέβαια, από ανθρώπους που εκείνος διάλεξε να συμπορευτεί και δεν τους διάλεξε κανένας οπαδός και κανένας δημοσιογράφος.

-Ο Ντέμης Νικολαϊδης είχε ξεκαθαρίσει πως οι αντιδράσεις του κόσμου στο ματς με τον Αστέρα Τρίπολης ήταν εκείνες που τον οδήγησαν στην αποχώρηση. Ύστερα από καιρό είχε δηλώσει πως φαινόταν πως η εμπιστοσύνη των μετόχων στο πρόσωπο του είχε αρθεί και φωτογράφισε αυτή ως την κύρια αιτία της αποχώρησης του. Μια από τις πάμπολλες περιπτώσεις που είχε δώσει διαφορετικές εκδοχές σε ένα θέμα.

-Ο Ντέμης Νικολαϊδης ήταν ο «αγαπημένος» της Οriginal και αυτή έβαλε πλάτη για να μπει σε εφαρμογή το πλάνο του 2004. Οι Originalίστες ήταν καλοί όταν ψήφισαν τον υποψήφιο που υποστήριζε η πλευρά του για τις εκλογές της Ερασιτεχνικής το 2005, έστω και αν επισήμως δεν δόθηκε γραμμή για το τι θα επέλεγαν οι oργανωμένοι, ρίχνοντας μαύρο στην υποψηφιότητα του μπλοκ του Μελισσανίδη.

Όταν δίνεις την εντύπωση στους οργανωμένους ότι θα διοικήσεις μαζί τους ή ότι θα είναι αυτοί που θα παίρνουν μαζί σου τις αποφάσεις και μετά έρχεται η ρήξη, είναι μοιραίο πως θα έρθουν πολλά… ρίχτερ. Ακόμα και ο γράφων είπε, πως θα έπρεπε ο Νικολαϊδης να δώσει όλα τα στοιχεία για τους δράστες των επεισοδίων του Περιστερίου στην Αστυνομία, αλλά όχι και να κρεμάσει φωτογραφία στο σάιτ, γιατί από εκείνο το σημείο και μετά το θέμα πήρε και μια πιο προσωπική διάσταση. Δεν ξεχνώ ότι ορισμένοι με τις ανοησίες τους, όπως π.χ στα επεισόδια με τον Παναθηναϊκό στο 1-4, έβγαζαν τον Ντέμη από τη δύσκολη θέση να πρέπει να μιλήσει για την ομάδα.

-Ο Ντέμης ήταν από τα ιδρυτικά στελέχη της Σούπερ Λίγκας, την οποία βρίζουν καθημερινά ολημερίς οι «Ενωσίτες». Δέχομαι ότι αυτός ήταν διατεθειμένος να αρχίσει την κάθαρση στα δεινά του ποδοσφαίρου, αλλά δεν θυμάμαι κανέναν άλλον παράγοντα να μιμείται τις ενέργειες του, ως προς τη βία και σε πολλούς άλλους τομείς. Επανάσταση με έναν δεν γίνεται…

-Ήταν ο Νικολαϊδης που έτρεξε -θέλοντας ν’ αμβλύνει τις εντυπώσεις από το στραπάτσο με την Ομόνοια- να κάνει τη μεταγραφή του Τζεμπούρ που κόστισε κάτι παραπάνω από 3εκ ευρώ στην ΑΕΚ, αλλά και αυτή του Πελετιέρι, λαμβάνοντας υπόψη για την τελευταία και όλο το σκηνικό που περιγράφηκε στον διαχειριστικό έλεγχο.

-Ο Ντέμης Νικολαϊδης ήταν εκείνος που έψησε τον κόσμο και τους μετόχους για νέο γήπεδο σε τοποθεσία εκτός Νέας Φιλαδέλφειας. Άλλωστε, κατά την άποψη μου, η προοπτική δημιουργίας γηπέδου ήταν που έπεισε τους περισσότερους μετόχους να μπουν στην ΑΕΚ, με την προϋπόθεση βέβαια ότι μαζί με το γήπεδο, θα φτιαχνόταν και ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο. Όταν αυτό το όνειρο άρχισε να σβήνει, τότε ξεκίνησε και η σταδιακή… ηρωική έξοδος των μετόχων.

ΥΓ: Δεν μπαίνω καν σε ιστορίες τύπου ΑΕΚ Εmpire, όπως βλέπετε. Μιλάω καθαρά για τις επιλογές αγωνιστικά αλλά και διοικητικά, που οδήγησαν την ομάδα ως εδώ. Ο Νικολαϊδης για μένα -ως «σημαία» και παίκτης σύμβολο της ΑΕΚ -τελείωσε την ημέρα της ήττας με 4-3 από τον Ολυμπιακό με εκείνη την δήλωση που είχε κάνει για το Πρωτάθλημα που είχε χαθεί (για να μην μου πει κανείς ότι την παραφράζω, ανατρέξτε μόνοι σας και θυμηθείτε την).

Σαν άνθρωπο που ανέλαβε τις τύχες της «Ένωσης», του προσάπτω καλές προθέσεις, αλλά ολέθρια λάθη. Θα πει κανείς «τουλάχιστον αυτός προσπάθησε» και δεν το παραγνωρίζω. Έκανε όμως ένα σφάλμα που για μένα είναι ασυγχώρητο, ακριβώς γιατί προέρχεται από την οικογένεια της ΑΕΚ. Αυτή η ομάδα ήταν πάντα «οικογένεια» με μια έννοια που οι υπόλοιποι οπαδοί δεν μπορούν να κατανοήσουν.

Όταν θέλησε να μετατρέψει τη σχέση του ΑΕΚτζή με την ομάδα του σε πελατειακή, έχασε οριστικά το παιχνίδι και μαζί το έρεισμα που είχε στον κόσμο. Αυτή η πτυχή, όμως, δυστυχώς έχει ακόμα συνέπειες πάνω στην ομάδα. Πλέον δεν υπάρχει κανείς να πιστέψουν οι ΑΕΚτζήδες και δεν είναι λίγος ο κόσμος που αποξενώθηκε από την ομάδα.