Πρώτα να ξαναβρεί τον εαυτό της

Ο Μανόλο Χιμένεθ ξέρει πως οι δηλώσεις του από τη μέρα που ήρθε στην Ελλάδα γίνονται πρώτο θέμα και φαίνεται πως το διασκεδάζει. Φυσικά, «παίζει» έξυπνα και το χαρτί του με δηλώσεις που... μιλούν στην καρδιά των οπαδών, ωστόσο μερικές φορές έχω την εντύπωση πως λέει πράγματα που ακροβατούν ανάμεσα στον εντυπωσιασμό και την ουτοπία. Όπως αυτό το «να γίνουμε Ντόρτμουντ» που είπε στην Κρήτη.

Η ΑΕΚ φυσικά και δεν μπορεί να γίνει Ντόρτμουντ. Γιατί δεν έχει ούτε πλάνο τριετίας, που είχε η γερμανική ομάδα, ούτε διαθέτει ένα γήπεδο σαν το εκπληκτικό «Βεστφάλεν», που πλέον θα έχει χορηγό στο όνομα, ούτε τους 70.000 φανατικούς οπαδούς που βρέξει, χιονίσει αγοράζουν διαρκείας, αν και η ομάδα τους πριν από μερικά χρόνια αναγκάστηκε να ξεπουλήσει για να διατηρηθεί εν ζωή. Και για να τελειώσουμε με τις διαφορές, δεν υπάρχει και Γιούργκεν Κλοπ που να μπορεί με πολύ μικρό μπάτζετ να δουλέψει, μετατρέποντας μια μέτρια ομάδα σε πρωταθλήτρια. Ενας Κλοπ που η καριέρα του είναι διαρκώς ανερχόμενη και που είχε ήδη από τη Μάιντς δείξει την κλάση του οδηγώντας την στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Οι φίλοι της ΑΕΚ φυσικά και είχαν δείξει τη δύναμή τους όταν στήριξαν την προσπάθεια Νικολαΐδη στο ξεκίνημα, αλλά πριν αρχίσουμε οποιαδήποτε άλλη σύγκριση που έτσι και αλλιώς είναι άτοπη, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε με αφορμή αυτή την ατάκα Χιμένεθ κάτι: η ΑΕΚ οφείλει πριν γίνει Ντόρτμουντ, Μπάγερν, Μπαρτσελόνα, Μίλαν, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να προσπαθήσει να ξαναβρεί τη χαμένη... ΑΕΚ. Δηλαδή να επαναπροσδιορίσει την αληθινή της ταυτότητα, που έχει χάσει εδώ και κάποια χρόνια. για την ακρίβεια από το πρωτάθλημα που δικαιούνταν να κατακτήσει και της το «άρπαξαν» μέσα από τα χέρια λόγω Βάλνερ.

Η ΑΕΚ που θα έχει ξεκάθαρη εικόνα με βάση την ιστορία της να πραγματοποιήσει ένα πλάνο σε βάθος τριετίας, πενταετίας ακόμη και επταετίας. Να είναι και πάλι μια μέρα αυτό που πρέσβευε για δεκαετίες, δηλαδή διαφορετική ομάδα όχι μόνο επειδή θα είναι ξανά πρωταθλήτρια, αλλά γιατί θα την υπολογίζουν όλοι όπως οφείλουν ως μεγάλη ομάδα.

Γιατί η φανέλα της, που κουβαλάει ιστορία και αξίες, οφείλει να ξαναγίνει τόσο βαριά όσο ήταν κάποτε. Να ξαναγίνει ποδοσφαιρική ομάδα πρώτα, με όλες εκείνες τις πραγματικά σημαντικές καταβολές που έκαναν τόσα και τόσα παιδιά να την ακολουθήσουν και ύστερα να κοιτάξουν πώς θα την κάνουν καλή και υγιή ποδοσφαιρική εταιρεία.

Γιατί και η Ντόρτμουντ προσπάθησε να κάνει και πάλι μια ανταγωνιστική ομάδα, μέσα από την πολύ δύσκολη ατραπό της μείωσης του μπάτζετ και του ξεψαχνίσματος του ρόστερ, αλλά ταυτόχρονα δεν απεμπόλησε το δικαίωμα να ονειρεύονται οι οπαδοί της κάτι καλύτερο ανεβάζοντας νέα παιδιά από τις ακαδημίες και προσπαθώντας να διατηρήσει κάποια σημαντικά ονόματα στη σύνθεσή της. Και φυσικά σε όλη την κουβέντα εδώ μπαίνει το σημαντικότερο στοιχείο: η Ντόρτμουντ σε όλη την κρίση της εξακολούθησε να έχει ένα γήπεδο ως βάση. Που μπορεί να μην ανήκε σε εκείνη για ένα διάστημα, αλλά ως κτίσμα ήταν εκεί. Υπήρχε και αποτελούσε, εβδομάδα με εβδομάδα, το σημείο προσκυνήματος των πιστών! Εκεί που αποκτάς μνήμες και εικόνες, εκεί που τα νέα παιδιά... προσηλυτίζονται στην οπαδική θρησκεία. Η ΑΕΚ «φρόντισε» γκρεμίζοντας το γήπεδο το 2003 να διαλύσει τον ιστό που τη συνέδεε με την περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας. Και αυτό το έχει πληρώσει, πέραν της ανομβρίας τίτλων, και με προσέλκυση νέων οπαδών. Γιατί το ΟΑΚΑ δεν ήταν, δεν είναι και ούτε πρόκειται να γίνει έδρα!

Όλη η φιλολογική κουβέντα που κάνουμε λοιπόν για το αν η ΑΕΚ μπορεί να γίνει Ντόρτμουντ, ουσιαστικά ακυρώνεται από την αληθινή ανάγκη για τον σύλλογο να ξαναβρεί τον εαυτό του. Την αληθινή του διάσταση. Να ξαναγίνει... ΑΕΚ. Και σε αυτό καταλυτικό ρόλο θα έπαιζε η κατασκευή έστω και μικρότερου των 30.000 θέσεων γηπέδου στη φυσική της έδρα.