Ταξίδι στο όνειρο

Με τη συμπλήρωση ενός τετάρτου στον αγώνα είχες την αίσθηση πως και να έκλεινες την τηλεόραση δεν θα έχανες πια κάτι. Ο Αρης ήξερε από πριν πως δεν έχεις σε τέτοια ματς την πολυτέλεια να δώσεις εύκολες φάσεις, γιατί η Σίτι δεν θα λειτουργούσε όπως στο «Κλεάνθης Βικελίδης».

Δυστυχώς, άλλο είναι να το λες και άλλο να το κάνεις και μόλις ο Εντβιν Τζέκο πήρε την μπάλα από το τραγικό λάθος του Λαζαρίδη, γνώριζες την κατάληξη. Ο πρώην πρώτος σκόρερ στην Μπουντεσλίγκα, που κόστισε μια περιουσία στη Σίτι, προχώρησε και σκόραρε στην πιο εύκολη φάση πιθανώς της καριέρας του. Εκεί καταλάβαινες πως η βραδιά δεν θα είχε καλή έκβαση.

Για όσους είχαν ακόμη στο μυαλό την εξέλιξη του έπους της Μαδρίτης, αυτό το γκολ στο έβδομο λεπτό δεν άφηνε περιθώρια, όπως στο «Βιθέντε Καλντερόν», πως ο Αρης θα άλλαζε τα κόζα. Και για να μη γίνονται καν σκέψεις, ήρθε και το 2-0. Ηταν το 12' και πάλι δράστης ήταν ο Βόσνιος. Ενα ωραίο, χαμηλό αριστερό σουτ και η μπάλα στη γωνία, για να μπει τέλος στην κουβέντα. Από εκεί και ύστερα, το μυαλό θέλοντας και μη πήγαινε στις δύο προηγούμενες επισκέψεις του Αρη σε αγγλικό έδαφος, που τελείωσαν με το ίδιο σκορ, 5-1. Το 1971 στο Λονδίνο με την Τσέλσι και το 1980 με την Ιπσουιτς. Και στις δύο περιπτώσεις ο Αρης έφερε γούρι στους Αγλλους, που κατέκτησαν το τρόπαιο στο τέλος της σεζόν και για τη Σίτι, που δεν έχει πάρει στα χέρια της οποιοδήποτε Κύπελλο από το Λιγκ Καπ του 1976, αυτή η σύμπτωση ακούγεται σαν μελωδία.

Εκεί που ο Αρης βγήκε και πάλι κερδισμένος σε μια ευρωπαϊκή βραδιά ήταν στο ζήτημα της εξέδρας. Οι φίλοι του «κατέλαβαν» και τα Eastlands και ακούγονταν πολύ περισσότερο από τους οπαδούς της ομάδας με τα πετροδολάρια. Μέσω των εικόνων του ESPN, που κάλυπτε το ματς και που πήγαν σε όλες τις χώρες που έχουν τα δικαιώματα της δεύτερης τη τάξει διοργάνωσης στην ήπειρό μας, ο κόσμος απόλαυσε και πάλι μια εξέδρα που παλλόταν και τραγουδούσε. Βλέποντας τα ματς στο αγγλικό κανάλι, χάρηκα ξανά για τα σχόλια που ακούστηκαν. Σχόλια που ήρθαν ύστερα από μία εβδομάδα, που οι εικόνες από τη χώρα μας, και όχι μόνο ποδοσφαιρικά, δεν ήταν οι καλύτερες στα ξένα δίκτυα.

Ποδοσφαιρικά δεν μπορεί να γίνει κουβέντα για ένα ματς που άρχισε και τελείωσε στο πρώτο γκολ. Μετά κυνηγούσε την ουρά του ο Αρης και παρ' ότι ισορρόπησε γρήγορα μετά το 2-0, αυτό είχε να κάνει κυρίως γιατί οι παίκτες του Μαντσίνι κατέβασαν ταχύτητα και διατήρησαν τον έλεγχο από την ώρα που κατάλαβαν πως δεν είχε τις δυνατότητες να απειλήσει την εστία του Χαρτ η ελληνική ομάδα. Το τρίτο γκολ της Σίτι ήρθε σε ένα σημείο που ο ρυθμός είχε πέσει και το σουτ του Γιάγια Τουρέ βρήκε σε πόδια (του Λαζαρίδη και του Βανγκέλι) πριν πάει στα δίχτυα, υπενθυμίζοντας σε όλους πως η τύχη αρέσκεται να φλερτάρει με τους ισχυρούς. Μικρή σημασία έτσι και αλλιώς είχε, αφού η πρόκριση είχε κριθεί.

Για τον Γιάννη Μιχαλήτσο η Ευρώπη ήταν ένα ωραίο ταξίδι, αλλά επ' ουδενί η καθημερινότητα. Ξέρει πως αν θέλει να διεκδικήσει την παραμονή του στον πάγκο της ομάδας που αγαπά, η συνέχεια στη Σούπερ Λίγκα θα αποτελέσει το κριτήριο. Και η ευρωπαϊκή πορεία κόστισε στον Αρη πόντους, που ίσως να τον είχαν πολύ πιο ψηλά και με άλλες βλέψεις. Αλλα ο αντίκτυπος από τις εξαιρετικές εμφανίσεις του Γιουρόπα Λιγκ ήταν αυτός που ανέβασε σκαλοπάτι το κλαμπ. Και φυσικά σε αυτούς που έζησαν τις μεγάλες βραδιές μέσα ή έξω ποιος μπορεί να πει πως μία νίκη ακόμη με τον Εργοτέλη ή τον Πανιώνιο θα είχε μεγαλύτερη σημασία;

Οι οπαδοί του Αρη πήραν πόντους για το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο και επίσης αυτές οι βραδιές έφεραν νέα παιδιά στους κόλπους της ομάδας. Και η γενιά του 2010 θα έχει να θυμάται τη «δική» της Περούτζια και τη «δική» της Λισσαβώνα και να τη διηγείται στο μέλλον. Ήταν ένα ταξίδι στο όνειρο, μόνο που το όνειρο πήρε μέσα από τις βραδιές στην Πολωνία, στην Αυστρία, στη Νορβηγία, στην Ισπανία, τη Γερμανία και την Αγγλία, σάρκα και οστά. Και αυτό για όποιον καταλαβαίνει από ποδοσφαιρική κουλτούρα είναι κάτι ανεκτίμητο.