FC: Γιατί ξενέρωσε τόσο ο κόσμος;

Για πολλούς και διάφορους λόγους. Που έχουν να κάνουν με λόγια, συμπεριφορές, πράξεις και παραλείψεις ετών, οι οποίες συμπυκνώθηκαν σε ένα σαββατιάτικο βράδυ. Η σύνθεση και το εσωτερικό φιλτράρισμα όλων αυτών -σε συνάρτηση με τον χαρακτήρα, την διάθεση και την ευθυκρισία καθενός- έκαναν το «μάγμα» που τόσο καιρό είχε μαζευτεί και αναδευόταν στον πυθμένα και τα τοιχώματα του «ηφαιστείου», να οδηγηθεί πλέον λόγω αυξημένης πίεσης προς τον «κρατήρα» αναζητώντας έξοδο.

Η γενική περιγραφή αυτή δεν συνιστά φλυαρία, θεωρητικολογία ή αμπελοφιλοσοφία. Είναι απλώς το ευρύτερο πλαίσιο εντός του οποίου κυοφορήθηκε αυτή η μαζική αντίδραση, τις επιδράσεις της οποίας βιώνουμε από το Σάββατο μέχρι τώρα. Αντίδραση σαν φουσκοθαλασσιά, η οποία είναι πολύ πάνω και πολύ πέρα από συγκεκριμένες ομάδες, φατρίες, στρατόπεδα και χρωματισμούς. Φυσικά υπάρχουν και θα εξακολουθούν να υπάρχουν, να εμφανίζονται και να κράζουν περί του αντιθέτου άνθρωποι οι οποίοι είτε α) δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι έγινε, το συμβάν δεν «έγραψε» μέσα τους, β) έχουν πάρει χαμπάρι, αλλά τους νοιάζει/συμφέρει περισσότερο ο χουλιγκανισμός του πληκτρολογίου και ο σανός του πρωτοσέλιδου από οποιαδήποτε άλλη σκέψη.

Ό,τι και να επιχειρήσουν όμως οι συγκεκριμένοι είναι μάταιο, καθότι τα γεγονότα τα ίδια τους ξεπερνούν. Διότι τα γεγονότα και η μαζική κατακραυγή που ακολούθησαν δεν αφορούν μόνο τον Ολυμπιακό ή μόνο τον Παναθηναϊκό ή μόνο τους δυο τους. Δεν πρόκειται ούτε μόνο για «επικοινωνιακή καταιγίδα», ούτε μόνο για ευκαιρία ωφελιμιστικής εκμετάλλευσης υπέρ συγκεκριμένης ομάδας ή ομάδων. Αυτά που συνέβησαν δημιούργησαν κάτι καινούριο, μια μαγιά που επικεντρώνεται στο γενικό πρόβλημα, παρακάμπτοντας -ιεραρχικά- το ειδικό. Και τα καινούρια πράγματα δεν αντιμετωπίζονται με παλιές ή πεπαλαιωμένες πρακτικές. Πως το ‘λεγε ο Πορτοκάλογλου;... «...κι οι παλιές μου θεωρίες δεν μου φτάνουν να σ’ αγγίξω όταν κλαις».

Έτσι και τώρα. Τα κλισέ αυτομάτως αδρανοποιούνται, οι φτηνές δικαιολογίες τελειώνουν. Κυρίως, όμως, ο χείμαρρος του αντίκτυπου των συμβάντων γκρεμίζει το σπυρί που μεγάλωσε και που όταν έσπασε κάλυψε με το πύον του τα πάντα: την αναφορά στο παρελθόν για να δικαιολογηθεί και να εξωραϊστεί το παρόν. Όλα αυτά, δηλαδή, τα «ρεψίματα» τύπου «δεν θυμάστε το ‘82 τι έγινε» και «ναι, αλλά εσείς δεν θυμάστε το ‘92 που μας σφάξανε» κ.ο.κ. τα οποία, μπροστά στο διαμορφούμενο τοπίο, είναι οι ανοιχτές πληγές που κλείνουν οι νέες ανάγκες της ζωής. Το δηλητήριο που άφησαν πίσω τους δεν έχει αποβληθεί από τον οργανισμό. Όταν όμως η ανθρώπινη -απομακρυσμένη από τυφλούς οπαδισμούς- ανάγκη έχει στον πυρήνα της το αίτημα να επανακτήσει αυτό που κάποιοι λίγοι επιχειρούν εδώ και καιρό ξεδιάντροπα να της στερήσουν, το ποδόσφαιρο το ίδιο δηλαδή, το δηλητήριο αυτό χάνει σταδιακά την ισχύ του μέχρι να εξατμιστεί ή/και να αποβληθεί από το ίδιο σημείο μέσω του οποίου εγχύθηκε: τον εγκέφαλο.

Υ.Γ. Το υστερόγραφο αυτό αποτελεί την προαγγελία της εμφάνισης ενός νέου κυττάρου, το οποίο θα προσπαθήσει μέσω της δικής σας συμμετοχής να αναπτυχθεί και να γίνει πολυκύτταρος οργανισμός. Περισσότερα στο αυριανό φύλλο της Sportday. Keep this frequency clear.

Γιάννης Τσαούσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr