Πέρα από τη Σούπερ Λίγκα, το πιο εντυπωσιακό, ανατρεπτικό και θεαματικό πρωτάθλημα όλου του κόσμου (γι’ αυτό και γίνεται ο κακός χαμός στην Αγγλία με τα «πιάτα» της NOVA, όχι επειδή είναι πιο φτηνή η συνδρομή, αλλά για να βλέπουν ελληνικά ματς...), το Αγγλικό πρωτάθλημα είναι αυτό που λένε και στο χωριό μου «value for money». Το πρωτάθλημά τους συνολικά, όχι οι αγώνες των δυο πρωτοπόρων με τους υπόλοιπους και τα δυο μεταξύ τους «κλάσικο», όπως συμβαίνει στην Ισπανία, όπου κάθεσαι να δεις τα παιχνίδια της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ με τους λοιπούς, για να δεις θέαμα κι αν θα τους ρίξουν τρία, τέσσερα ή οκτώ γκολ. Ή όπως στη Γερμανία, τη Γαλλία ή την Πορτογαλία, που είναι δυο σκάλες κάτω σε ποιότητα και ονόματα. Μόνο Αγγλία, άντε και λίγο Ιταλία, τώρα που «δυνάμωσε» η Μίλαν, ξαναπήρε τα πάνω της η Ίντερ και πάει να μπει σφήνα σαν άλλοτε η Νάπολι - κι ας ξεφούσκωσαν στη διαδρομή τα λάστιχα της Λάτσιο.
Αγγλία, διότι ο πρώτος, που είναι και αήττητος, μπορεί να προηγηθεί στην έδρα του τελευταίου και τελικά να χάσει και την αγώνα και την φετινή «παρθενιά». Αγγλία, διότι μια διεκδικήτρια του τίτλου και ομάδα με σπουδαίο ρόστερ και πραγματικά σπουδαίο προπονητή μπορεί να προηγηθεί 0-4, να ισοφαριστεί σε 4-4 και να κινδυνεύσει να χάσει 5-4 στο τέλος από τις ψυχωμένες «Καρακάξες». Αγγλία, διότι η Λίβερπουλ που χαροπάλευε για περίπου μισή χρονιά με τον ανεπαρκή Χόντζον, ξαφνικά με τον Κένι Νταλγκλίς στον πάγκο θυμήθηκε όχι απλά να κερδίζει 10 πόντους σε 4 παιχνίδια, αλλά να παίρνει ντέρμπι μέσα σε κοτζάμ «Στάμφορντ Μπριτζ», χωρίς καν να κινδυνεύσει σοβαρά. Αγγλία, διότι σκοράρει ένας Κολοσσός σαν τον Ζίγκιτς και δίνει τη νίκη στην ομάδα του. Αγγλία διότι μπορεί οι ομάδες να παίρνουν δυο πέναλτι στο παιχνίδι και να μην γκρινιάζει κανείς - αν γίνουν δυο πέναλτι, πρέπει να δοθούν και τα δυο. Αν γίνουν τρία, τέσσερα ή πέντε σε βάρος της ίδιας ομάδας, το αυτό. Χωρίς συμψηφισμούς, χωρίς εκπτώσεις και λογική πιτσαρίας: στα 3, το 1 δώρο. Αγγλία, διότι μπορεί ένας παίκτης να έχει πετύχει τρία αυτογκόλ από την αρχή της χρονιάς, αλλά ούτε βλέπει τη φάτσα του σε αισχρά πρωτοσέλιδα την επομένη, ούτε τον τρώει το μαύρο σκοτάδι για το υπόλοιπο της σεζόν.
Στην Αγγλία, κάθε αποτέλεσμα φαντάζει φυσιολογικό και αντιμετωπίζεται χωρίς καχυποψία, χωρίς υπόνοιες για παραρτήματα και σχέσεις κάτω από το τραπέζι, χωρίς «πληροφορίες» ότι η ανατροπή παίχτηκε στον Κινέζο μπουκ για δεκάδες εκατομμύρια στερλίνες. Στην Αγγλία, όπως και σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν καλές, μέτριες και κακές διαιτησίες. Υπάρχει όμως και μια διάθεση να προστατευτεί ο ρέφερι, διότι αντιμετωπίζεται σαν κομμάτι του παιχνιδιού, σαν ένας ακόμα «παίκτης»: όπως ο ορίτζιναλ παίκτης, ο ποδοσφαιριστής, κάνει λάθη, έτσι μπορεί να κάνει και ο ρέφερι. Και το κινητό του δεν χτυπάει στη διακοπή του ημιχρόνου, ώστε να σφυρίξει στο β’ μέρος με τέτοιο τρόπο, ώστε τα λάθη να μοιραστούν κι όλοι στο τέλος να έχουν ισόποσα παράπονα. Στην Αγγλία ο κόσμος θα πάει στο γήπεδο - χωρίς να απαγορεύεται δια νόμου να πάρουν εισιτήρια οι φιλοξενούμενοι. Θα φωνάξει, θα βρίσει, θα πανηγυρίσει, θα γιουχάρει, θα κάνει ό,τι κάνουν οι άνθρωποι στα γήπεδα όλου του κόσμου. Αλλά δεν θα αρχίσει να κόβει βόλτες μέσα στον αγωνιστικό χώρο «για να ξεπιαστεί» ούτε στη διάρκεια του αγώνα, ούτε μετά το τέλος του, πολύ απλά διότι γνωρίζει πως αν το κάνει, δεν θα το ξανακάνει: για την ακρίβεια δεν θα του επιτραπεί να ξαναμπεί σε γήπεδο ούτε σε διακοπή πρωταθλήματος, αφού τις μέρες και ώρες των αγώνων θα κάνει παρέα με τους μπάτσους της γειτονιάς του, στο αστυνομικό τμήμα.
Αγγλία, για πολλούς και διάφορους λόγους. Κυρίως, διότι εκεί το ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε πάνω, ούτε δίπλα από τα προβλήματα της ζωής, αλλά μια μορφή διασκέδασης με κανόνες, οι οποίοι τηρούνται χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Κώστας Βαϊμάκης
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
